Sacrificed

26 november 2022

Voor het digitaliseren van 8mm-filmpjes ging ik graag naar Autofocus in Bussum. Het amateuristische speelfilmpje Sacrificed uit 1973 als laatste. Want ik huiverde voor het meekijken wat noodzakelijk is voor het omzetten van analoog naar digitaal, voor de blikken die de man me zou toewerpen als ik het mp4-bestand ging ophalen. Hij gaf toe dat het wel een merkwaardig filmpje was. Snel betalen en wegwezen om het thuis na zo’n veertig jaar weer eens te bekijken. Stiekem. Spannend! Hoe heb ik in godsnaam die twee kunnen overhalen om mij te offeren op een zolder ergens in Rotterdam Charlois? Daar lig ik in het halfduister vrijwel bloot met haar te vrijen. Lig ik later tussen kaarsjes gebonden op de vloer waarbij heet vet op mijn buik wordt gedruppeld. Word ik vervolgens door haar met een zweep bewerkt, waarna ik tenslotte bloederig aan mijn polsen hang te bungelen en ze langzaam mijn keel doorsnijdt. Tomatenketchup en zo. Halloween in april.

Al met al inderdaad iets anders dan een vakantiefilmpje. Maar nu nog de montage. Snijden en plakken. Ik had ook een wit masker gefilmd dat we op de dakrand van het huis hadden gelegd, waaroverheen ik een simpele titel en aftiteling had gefilmd. Ik fietste ook nog even naar het Amsterdamse Bos voor twee shotjes van een seconde van een gesloten en een geopend hek – mijn stervensproces – en van een groene weide – aankomst in het paradijs. En er moest natuurlijk muziek bij, zodat ik het liedje Sacrificed maakte over mijn verlangen om geofferd te worden. Het was nog geen geluidsfilm, dus dat moest ik er maar op de bandrecorder bij afspelen. Uiteindelijk gaf ik de première in mijn studentenkamer. Hoewel ik nog jaren lang niet echt openlijk over mijn duistere verlangens zou blijven, had ik er toen niet de minste moeite mee. In 1973 was gekte nog heel gewoon, daar deden weinigen moeilijk over. Ik genoot van mijn slachtofferrol en gooide alles gewoon op het filmdoek.

Het toppunt van amateurisme en klunzigheid, ook door alle krassen, stofjes en verkeerde belichting, maar de camera keek meestal wel aardig de goede kant op. Misschien dat Wim T. Schippers het wel zou waarderen. Het was ook prijzig voor mijn studentenportemonnee, zeker omdat het in kleur was. Alleen mijn ouders mochten het filmpje zeker niet zien. Dat ik homo was, was tot daar aan toe, maar dat hun zoontje dan ook nog eens geofferd wilde worden was waarschijnlijk een brug te ver. Terwijl er eigenlijk niets mooiers is dan geofferd worden. Maar leg dat je ouders maar eens uit. Jezus was daar heel goed in, en met hem vele heiligen, maar het is toch een beetje hoogmoedig om jezelf daarmee te vergelijken. Toch verheerlijken we slachtoffers, van Plato tot Oekraïense soldaten aan toe. En terecht, want zij geven hun lichaam aan iets wat veel belangrijker is dan dat ze zelf blijven leven.

Wellicht zijn deze fantasieën van mij een tikkeltje overmoedig, want ik betwijfel of ik dit in real life écht leuk zou vinden. Omdat het wel eens écht pijn zou kunnen doen. Misschien ben ik in een vorig leven eens geofferd of opgegeten. Wellicht leef ik pijnlijke herinneringen uit een vorige incarnatie maar zo speels mogelijk uit om het niet écht te hoeven voelen. Maar dat is allemaal gepsychologiseer en gespiritualiseer waar ik weinig mee kan. Maar ik had hoe dan ook het gevoel dat ik iets op het spoor was, alsof mijn lijf de ontvanger was van bepaalde archetypische taferelen. Ik voel dat tot vandaag de dag in mijn bloed zitten. Dat het verlangen naar seks, lichamelijke eenwording en dood diep met elkaar verbonden zijn. ‘Om op te vreten,’ zag ik laatst als commentaar bij een foto van een pasgeboren baby. En luister eens naar de kreten van klaarkomende mensen!

Het orgasme wordt niet voor niets wel de ‘kleine dood’ genoemd en zou een oefening in sterven kunnen zijn. In mijn roman Strandvliet is mijn beste vriend een enthousiaste beul, hoewel je hem passender een stervensbegeleider kunt noemen. Freud heeft het niet alleen over de levensdrift maar ook over de doodsdrift die ik zelf liever verdwijndrift noem. Osho heeft het sterven wel eens het grootste orgasme genoemd. Kortom, mensen hebben behoefte aan overgave, een ultieme ontspanning die zich bijvoorbeeld uit in seks, drugs en rock and roll. Maar dat is allemaal nog niet echte werk zolang je nog bang bent voor sterven en dood.