Mijn volgende leven

3 juli 2023

In mijn volgende leven ga ik alsnog allemaal dingen doen die ik in mijn huidige leven gemist heb. Verlangens bevredigen die ik nu niet meer bevredigen kan. En dan voornamelijk als jongere. Ik zal ook dan gay zijn, dat staat buiten kijf. Maar ik zal veel en veel vroeger uit de kast komen. Op een speelse manier zal ik de beest uithangen. In een croptop naar school gaan, in een string achter de bar staan, een vleeskeurmerk op mijn buik laten tatoeëren. Jongens gebruiken en me laten gebruiken, een sadomasochistische ster zijn. Ik zal ervoor zorgen dat ik een mooi begeerlijk glanzend onbehaard lijf heb. Met ogen die beter zien en oren die beter horen. Kortom als adonis de eeuwige jeugd hebben. Op wat oudere leeftijd zal ik naakt satsangs geven, zoals het hoort. Omdat ik al deze verlangens heb, zal ik zeker reïncarneren. Want zolang ik vervuld van verlangens sterf, zal ik het nog een keertje over moeten doen.

Het zijn juist de onbevredigde verlangens, het voor je gevoel niet afgemaakte huiswerk, die om een nieuwe incarnatie vragen. Maar tegelijkertijd verlang ik ernaar om verlicht te raken, bevrijd te zijn van verlangens, omdat ik meer en meer merk dat verlangens niet echt te bevredigen zijn, anders dan voor de korte duur waarin gelukshormoontjes door mijn aderen zwemmen. Als je bereikt hebt wat je verlangde wordt dat al snel heel normaal en geniet je er niet meer van en weet je niet beter. Met een vriend een eigen huis hebben. Heel gewoon. Je eigen bedrijfje hebben. Niets bijzonders. Gemeenteraadslid zijn. Heel normaal. Een beetje spirituele status hebben. Vergeet het maar. Er bestaat geen verlangen dat een blijvende bevrediging geeft, en wat dat betreft zie ik het somber in voor een volgend leven. Even de kick, en dat is het dan. Net als een orgasme waarbij je je na afloop een tijdje heerlijk voelt, maar waarna alles weer van voren af aan begint.

Ik verlang ook naar een betere wereld. Dat Oekraïne wint en Poetin flink op zijn donder krijgt. Dat Rutte eindelijk opstapt en Omtzigt of Dijkgraaf zijn functie overneemt. Dat soort dingen. Maar je kan op je vingers natellen dat er evenveel goeds als slechts in de wereld blijft bestaan. Zonder elkaar verliezen ze hun betekenis. Utopieën kunnen niet zonder dystopieën, en omgekeerd. De wereld blijft altijd wat de rozenkruisers zo mooi de dialectiek noemen. Ik hou van katten, maar ze maken wel vogels kapot. Ik ben niet graag in operatiekamers maar ik word er wel beter van. Niet alleen heeft elk voordeel zijn nadeel, maar ook elk nadeel zijn voordeel, hoewel we dat alles vaak niet op langere termijn zien of kunnen zien. Uiteindelijk gaat alles voorbij, zingt Doe Maar. This too will pass. Dat geldt niet alleen voor genot en vreugde maar ook voor pijn en verdriet. Moeilijk om je dat te realiseren met hevige kramp in je been of rug, of terwijl je extatisch klaarkomt. Nog moeilijker als je een kind baart of een geliefde verliest.

Ik koester de momenten dat ik geen verlangens heb en gewoon in het hier en nu ben. Waarop geen oordelen heb over mijzelf of wat er om me heen gebeurt. Waarin alles gewoon is wat het is. Anyway the wind blows, zingt Queen. Nothing really matters to me. Is dat onverschilligheid? Inderdaad, ik maak dan geen verschil. Ik kan me steeds meer voorstellen bij oude mannetjes die zittend op een bankje de wereld aan zich voorbij laten gaan. En soms ben ik er zelf ook een, en geniet ik ervan. Dan zit ik naast mijn volgeboodschapte tasje wat te vapen en voor me uit te kijken. Mensen die om me heen rennen en draven, met elkaar over niets staan te praten, die gevangen zijn in fictieve verledens en toekomsten. Wat voelt het heerlijk om neutraal te zijn, om niet meteen over alles een mening en oordeel te hoeven hebben! Tegelijk ben ik op alles verliefd en is alles goed zoals het is. In liefde versmelt Plato’s triniteit van schoonheid, goedheid en waarheid. Zelfs mijn verlangens zijn helemaal oké. Ook dat naar een volgend leven. Laat mijn verlangens maar zo lang uitbranden dat ze verdwijnen en ik met de sterren versmelt.