Smoorverliefd

9 augustus 2023

Het is weer eens zover. In Second Life dan. Mijn eerste vriendje was de Nederlandse Robbie, die zo’n zes jaar geleden helaas onze virtuele wereld moest verlaten, maar met wie ik tot vandaag de dag via e-mail contact heb. Toen kwam Yahkey uit de staat Washington, die anderhalf jaar geleden vertelde dat hij een lange zomer een bootreis op de binnenzeeën rond Vancouver Island ging maken, maar die ik daarna nooit meer heb teruggezien zodat ik me daar wat zorgen over maak. Daarna kwam Jayden uit Florida, met wie ik enthousiast de decadente speeltuin Snuff & Snack bouwde, maar die sinds de laatste jaarwisseling stevige alcohol en zware drugs is gaan gebruiken zodat er geen land meer met hem te bezeilen is, terwijl ik toch machteloos van hem blijf houden. Tja, soms lopen relaties stuk, maar net als in real life zou ik geen van mijn dolle, soms hopeloze verliefdheden gemist willen hebben. En nu is er sinds een paar maanden de Finse Arthur, die in real life met zijn zwarte kat in een landschappelijk huis met sauna ergens in het midden van het land woont, waar het de laatste tijd veel stormt en onweert. Toen ik Vriend een foto van hem liet zien, vond hij hem op Robbie lijken.

Terug naar af. Want kennelijk word ik nooit volwassen en kan ik nog steeds smoorverliefd zijn, ondanks mijn 76 levensjaren. Arthur weet dat ik zo oud ben, maar vindt dat eigenlijk best leuk terwijl hij zelf in real life 25 is. Ik ontmoette hem toen zijn meester hem meenam naar een bijeenkomst van kandidaten voor onze studentenbroederschap. Hij was toen nog een slaaf, en we hadden vanaf dat eerste moment al een oogje op elkaar, hoewel we dat toen elkaar nog niet lieten weten. Hij meldde zich aan voor onze broederschap, en een ander stelde voor dat ik hem zou begeleiden. Hij had daar dus geen bezwaar tegen, en ik evenmin. Er zijn veel jongens die het heerlijk vinden om slaaf te zijn. Geen ‘slaafgemaakten’ dus, want ze kiezen er zelf voor. Dat gaf discussies binnen de broederschap of zo iemand zich wel kon aansluiten, juist omdat hij niet vrij is. Ik deed een beroep op het respect dat zo hoog in ons vaandel staat, en dat dit ook zou moeten gelden voor mensen die ervoor kiezen om onvrij te zijn. Zo wilde hij in slaapzaal niet in een bed slapen, maar in een kooitje, dat ik in alle liefde voor hem heb neergezet. Een tijdje later maakte hij zich los van zijn meester omdat die hem nogal verwaarloosde. En hij wilde ook geen slaaf meer zijn.

Wat is toch die mysterieuze klik die je met elkaar voelt? Een vonk sprong over toen we op een strandje elkaar liefkozend lange gesprekken voerden. We vinden dat beiden heel essentieel omdat liefde die alleen om seks draait eigenlijk oninteressant is. Als het sperma kruipt waar het niet gaan kan, knap je daar in een relatie snel op af. Een mooi lijf hoort bij een mooie ziel, en omgekeerd. Dat is de magie van Second Life: het gaat niet alleen om de poppetjes, de avatars, maar vooral om wat die voelen, denken en doen. Zoals je de ziel van een componist in diens muziek hoort, zo kan je de ziel van iemand voelen in diens avatar, die immers zijn eigen creatie is. Het delen van verlangens en fantasieën, van verdriet en teleurstellingen, dat hoort allemaal bij verliefdheid. Kort voor het afscheid van zijn meester was hij door hem ontmand, zodat hij nu met een vagina rondloopt, dus een zogenaamde T-boy is. Overigens niet de enige in onze virtuele wereld. Ik vind het best allemaal, want voor mij heeft zijn lijf niets meisjesachtigs, heeft hij nog altijd de uitstraling van een mooie jongen, een kaunis poika.

Intussen is Arthur in onze broederschap geïnitieerd, en verhuisde ik vorige maand met mijn katten Hippy en Happy naar zijn huis. We liggen vaak op zijn dakterras onder de sterren in elkaars armen. We inspireren elkaar, verkennen diverse plekken in Second Life, ondersteunen elkaar en experimenteren met onze submissieve en dominante rollen en bezoeken zelfs een uitstekende BDSM-school waar het vooral om de psychologie ervan gaat, zodat het bepaald geen peeskamer is, maar een plek waar je leert hoe met jezelf en anderen om te gaan. We helpen elkaar met diverse technische problemen in Second Life en vinden het elke dag opnieuw weer moeilijk om afscheid van elkaar te nemen. Een verliefdheid die gekenmerkt wordt door tederheid en kleine gebaartjes. Het bijzondere van verliefdheid is dat de hele wereld rond de geliefde gezegend en geheiligd wordt, wat velen een roze bril noemen. Maar misschien zien we door die onbevangen en kinderlijke bril wel de échte werkelijkheid, de diepte en de ziel van ons bestaan.

Een verstandig mens vindt dit onzin allemaal, en belaagt de verliefde onder een wolk van sceptische vraagtekens. Mijn moeder was daar ook goed in. Past je geliefde wel goed bij jou? Zal het ooit echt wat worden tussen jullie twee? Kan jullie onbezonnen relatie de tand des tijds wel doorstaan? Maar daar gaat het in de liefde helemaal niet om, want die kan alleen groeien in een zinderend hier en nu. Met dit soort twijfels wordt je verliefdheid niet serieus genomen, en word je als een onvolwassen puber naar het dromenrijk verwezen. Toegegeven, Arthur en ik houden er wel een beetje rekening mee dat onze harten veel te snel op hol slaan. Want nadat we beiden blozend onze geheime wens hadden bekend dat we wel met de ander zouden willen trouwen, besloten we dat niet hals over kop te gaan doen maar eerst een paar maanden met elkaar op te blijven trekken. Hoe gaan we het huis verder inrichten? Kunnen onze vrienden het een beetje met elkaar vinden? Welke plekken vinden we leuk om te bezoeken? Waar gaan we samen dansen?

Laatst vertelde ik Arthur dat ik hem eerder had moeten ontmoeten, want dan had ik geen pacemaker meer nodig gehad. Hij verwarmt mijn hart, en niets is zo gezond als verliefd zijn.

Gepost in Second Life