15 april 2019
Natuurbehoud
kan zijn: minder bos. Aldus de kop boven een artikel in nrc.next waarin Harrie
Hekhuis, hoofd Beheer & Productie Staatsbosbeheer, uitlegt waarom er soms
bomen moeten worden gekapt. Voor het versterken van de biodiversiteit, wat
echter niet goed samengaat met dat van het klimaat. De eerste vraagt om meer
open landschappen zoals open duinen en heidegebied omdat anders bepaalde
soorten uitsterven. De tweede vraagt om meer bomen voor de CO2-reductie.
Omdat anders, concludeer ik, het klimaat als geheel overhoop wordt gehaald.
Iets dat al in volle gang is. Het Middellandse Zeegebied wordt nú al als
tropisch beschouwd, en allemaal enge ziekten knabbelen aan de grenzen van
Europa.
Niet alleen
Staatsbosbeheer, maar ook andere organisaties die zich met de natuur
bezighouden willen soms graag bomen kappen voor de biodiversiteit. Zo wilde het
Goois Natuur Reservaat een paar jaar geleden graag tienduizend bomen kappen
tussen de Hoorneboeg en het Hilversums Wasmeer. Ook Natuurmonumenten kapt
graag, zoals op de Sallandse Heuvelrug waar zij dertig hectare bos wilde laten
verdwijnen. Met dit alles verdwijnt jaarlijks 1.500 tot 3.500 hectare bos in
Nederland. Ze beloven wel dat elders herplant zal plaatsvinden, het zogenaamde
‘compenseren’, maar het duurt decennia voordat jonge boomjes weer evenveel CO2
opslurpen als hun om zeep geholpen soortgenoten. De hoogste tijd om diverse
lidmaatschappen op te zeggen.
In zijn
artikel vertelt Hekhuis dat Nederland maar voor tien procent uit bos bestaat.
Wat weinig is als je het bijvoorbeeld met Duitsland vergelijkt waar dat dertig
procent is. Staatsbosbeheer wil 5.000 hectare nieuw bos realiseren, wat meer is
dan de 1.350 hectare die is gekapt. Een mooi voornemen, maar in feite doe je
dan niets anders dan het probleem vooruitschuiven. Want er wordt nu een
probleem geschapen door ‘dunning’ van bomen, maar ze beloven dat dit over een
paar decennia is gecompenseerd. Terwijl het klimaat een probleem is dat nú
opgelost moet worden. Er is geen tijd meer om te polderen met Shell. Het
tegenwoordige beleid komt er eigenlijk op neer dat je de longen uit iemands
lijft haalt met de belofte er over een paar jaar weer nieuwe in te zetten.
Wat mij
betreft mag eigenlijk geen enkele boom meer gekapt worden, tenzij die ziek is
of een gevaar oplevert. Ook in Blaricum gaan ze wat raar om met
kapvergunningen. Ooit maakte ik mee dat enkele bomen gekapt zouden worden omdat
ze ziek waren. Toen ik om een heronderzoek vroeg bleek dat helemaal niet het
geval te zijn. Als er ergens een nieuwe woning gebouwd wordt, wordt het heel
normaal gevonden dat daaromheen honderden bomen moeten verdwijnen voor een
riante tuin. En als je een kapvergunning aanvraagt wordt die meteen voor drie
bomen tegelijk gegeven in plaats van een prijs per te kappen boom te berekenen.
En in plaats van maar meteen zo’n vergunning af te geven, zou je inwoners ook
kunnen adviseren ze te snoeien als ze er last van hebben, bijvoorbeeld omdat ze
te veel licht wegnemen.
Geleidelijk begint men er achter te komen dat
het veel verstandiger is de natuur wat meer zijn eigen gang te laten gaan. Dat
wilde tuinen veel beter zijn dan keurig aangelegde tuinen. Alleen al het woord
‘beheer’ suggereert dat de mens het veel beter weet dan de natuur zelf, die
veel complexer in elkaar zit dan we meestal bevroeden. Kappen met kappen dus.
De vogels zullen daar dankbaar voor zijn.
Gepost in Maatschappij en politiek, Milieu 
Geen reacties »
13 april 2019
‘Psychiaters en psychologen zijn er niet om de troep van de overheid op te ruimen,’ schrijft wetenschappelijk journalist Malou van Hintum vandaag in de NRC onder de kop Psychiater kan armoede niet oplossen. Het is ‘volstrekt normaal om psychisch van slag te raken door onzekerheid en armoede.’ Zoals door flexwerk van zo’n twee miljoen mensen in ons land. Zoals de onveiligheid van het leven in beschadigde woningen in Groningen. Het zijn maar twee voorbeelden van hoe de overheid ons in de stress jaagt. En de psychiaters en psychologen mogen dan de problemen oplossen. Van Hintum vindt dat minister van Volksgezondheid Hugo de Jonge, vergelijkbaar met een milieueffectrapportages een psyche-effectrapportage zou moeten vragen. Opdat therapeuten zich weer kunnen richten op hun kerntaak: ‘hulp en steun geven aan kinderen en volwassenen met psychische aandoeningen die te wijten zijn aan pech, ongeluk, stom toeval, erfelijkheid en wat dan ook.’
Wat te doen?
De auteur vindt dat deze slachtoffers van overheid natuurlijk geholpen moeten
worden, maar constateert tevens dat je hiermee het systeem in stand houdt. En
dat niet alleen, want met die psychische hulp bevestigen ze ongewild ‘het idee
dat het aan deze mensen zelf ligt dat ze geen psychische reserves meer hebben,
terwijl ze in werkelijkheid overvraagd worden.’ Hun problemen zijn volgens de
overheid – in mijn eigen woorden – ‘eigen verantwoordelijkheid’. Als je ziek
wordt is dat je eigen schuld. Ik ben geen complotdenker, maar vraag me wel eens
af wat er nu áchter dat neoliberale beleid ligt dat alles, ook de
gezondheidszorg, aan de markt overlaat. Wat in de praktijk betekent dat de
overheid zich van haar eigen verantwoordelijkheid terugtrekt met de
stroom van privatisering die sinds de jaren negentig over ons is uitgestort.
Een overheid die steeds minder doet, wat ik niet terugvind in een verlaging van
mijn aanslag van de belastingdienst.
De Wet
maatschappelijke ondersteuning (Wmo) is een klassiek voorbeeld van hoe de
overheid haar verantwoordelijkheid over de schutting gooit. Richting gemeenten,
die allemaal taken te verwerken krijgen zonder evenredige vergoeding daarvoor.
Om de een of andere reden hebben de gemeenten, vertegenwoordigd door de
Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG), gepikt dat die wet zomaar doorgevoerd
kon worden. Wat mij betreft had die gemeenteclub wel een sterkere vuist kunnen
maken. Dure jaarcongressen, zelfs met een optreden van Golden Earring, dat wel,
maar haar vuisten zijn niet sterk. Tegelijk het dilemma van wat te doen bij
chantage Ook hier: moeten wij de hulpbehoevenden in de steek laten omdat de
overheid veel te weinig om hen geeft? Met als gevolg nóg meer stress,
psychische aandoeningen, ziekten, armoede en wat niet al omdat je als
hulpverlener en gemeente weigert het puin van de overheid op te ruimen? Alleen
daarmee confronteer je de overheid met haar eigen misdadigheid, leg je de
wortel van de problemen bloot. Maar je kan het als gemeente en hulpverlener
niet over je hart verkrijgen.
Ik hoor Mark Rutte en rechtse partijen nooit
afstand nemen van de neoliberale religie die de samenleving verziekt. En dan
klagen rechtse mensen dat de samenleving, tot de omroep toe, te links
is! Kennelijk moet het nog erger worden allemaal.
Gepost in Gezondheid en welzijn, Maatschappij en politiek Geen reacties »
7 april 2019
Afgelopen week was er een workshop voor raadsleden. Hoewel ik omviel van de slaap hebben wethouder Anne-Marie en fractievoorzitter Willem mij toch overgehaald om erheen te gaan. Ik had me immers aangemeld en zo’n workshop kost de gemeente best wat geld. Te weinig slaap wordt kennelijk niet als een excuus beschouwd, terwijl een slapeloze nacht je IQ met tien punten doet dalen. De wereld zou er dus mooier uitzien als politici wat meer zouden slapen. En niet alleen daar wordt weinig slaap vaak als een verdienste beschouwd in plaats van gewoon ongezond gedrag, want dat geldt voor het hele bedrijfsleven. Politici die zitten slapen? Was het maar zo!
Bovendien heb
ik een hekel aan workshops. Het woord alleen al. Maar die van vorige week,
gegeven door ProDemos, was best aardig. Met de gebruikelijke dia’s waarop de tekst zo klein is
dat je die niet kunt lezen. Gelukkig kregen we achteraf een folder mee waarin
alles is samengevat. De slechte leesbaarheid kon trouwens niet aan mij liggen,
want ik heb sinds anderhalve week een nieuwe bril. Bij het praatje vooraf
vertelde een van de cursusleiders dat ProDemos ‘voor democratie’ betekent.
‘Zolang het maar geen forum is,’ flapte ik eruit, waarop de burgemeester die
erbij stond wat ineenkromp omdat politieke standpunten bij dit soort
bijeenkomsten niet echt gewenst zijn. ‘Hou je alsjeblieft even in, Satyamo,’
zag ik haar denken.
Participatie.
Inwonersparticipatie. Dat was het onderwerp. En dat klinkt veel eenvoudiger dan
het in de praktijk is. Over mensen die minder snel naar de stembus gaan als ze
ergens vóór zijn dan als ze ergens tégen zijn. Over de verschillende soorten
inwonersparticipatie sinds de jaren zeventig. Over de gevolgen van ontzuiling.
Over je rol van gemeenteraadslid. Over luisteren naar elkaar. Voor dat laatste
moesten we in groepjes van twee LSD gebruiken: luisteren, samenvatten en
doorvragen, zonder je eigen mening te laten weten. Daarmee had ik dank zij mijn
psychologische achtergrond niet zo moeilijk. Groepsleider Hans Koekkoek
constateerde na afloop dat niet iedereen er goed in was. Weinig oogcontact,
achterover hangen terwijl de ander zijn verhaal vertelt. Dat soort dingen.
Voor mij was dat de moraal van deze werkwinkel. Luister écht naar inwoners! Ze weten het vaak beter dan jij! En als je ze niet tevreden kunt stellen, zeg dan eerlijk waarom! De zaal was even muisstil toen de groepsleider vertelde dat alles op zijn pootjes belandt als je maar luistert, open bent, een gevoel van ‘samen’ niet alleen verkondigt maar dan ook in de praktijk brengt. Hij is of was zelf burgemeester, en had daar mooie ervaringen mee. Politici hebben de neiging om hun gebrek daaraan te verbloemen met mooie taal. Ze spreken over ‘communiceren’ en als ik dat woord hoor ben ik altijd op mijn qui vive. Maar al te vaak heb ik gehoord dat iets met inwoners is ‘gecommuniceerd’ terwijl er gewoon een briefje in de al dan niet elektronische bus wordt gestopt.
Luisteren, samenvatten en doorvragen. Dat zijn niet de beste vaardigheden van politici. Ze interrumperen maar al te graag voor je uitgesproken bent, en voor je het weet kwaken ze allemaal door elkaar heen. Sommigen houden ellenlange betogen waardoor ze de anderen spreektijd ontnemen. Zitten liever te broeden op replieken dan zich bezig te houden met wat de anderen wérkelijk bezighoudt. Aandacht en macht zijn dan belangrijker dan een gevoel van samen zijn. Het zou goed zijn als we als politici wat meer LSD gebruikten. In de jaren zestig geloofde ik daar letterlijk in, maar de soort ervan die we vorige week gebruikten kan zeker geen kwaad. Zouden we vaker moeten doen. Idee. Leren luisteren, samenvatten en doorvragen. Zolang we dat niet doen zullen we de ander nooit begrijpen.
Gepost in Maatschappij en politiek, Psychologie, Uit mijn leven Geen reacties »
30 maart 2019
Tja. Als blogger moet je over van
alles en nog wat een mening hebben. Zeker omdat er niets anders overblijft in
tijden waarin de feiten er niet meer toe doen. Wel lekker makkelijk eigenlijk.
Je roept maar wat. Je hoeft nergens meer over na te denken. Gelukkig maar. Weg
met de wetenschap die de waarheid meent in pacht te hebben! Weg met de kunst
die pretendeert schoonheid te brengen! Weg met de media die toch alleen maar
nepnieuws verkondigen! Eindelijk bevrijd uit de klauwen van de feiten. Die
bestaan gewoon niet. En wat heerlijk om niet meer alles wat je zegt en schrijft
te hoeven onderbouwen. Iedereen die in zijn eigen werkelijkheid leeft en niet
meer hoeft na te denken! Wat een rust!
Ik hoef er niet meer zo moeilijk
over te doen om te schrijven wat in me opkomt. Bijvoorbeeld dat rechtse mensen
dommer zijn dan linkse mensen. Vroeger vond ik dat ik daarvoor dan wel met
bewijs daarvan moest komen opdraven. Dat hoef ik lekker niet meer. En dat doe
ik ook niet meer, omdat het gewoon zo is. Nu mag ik er heerlijk op los bashen,
en daar zal ik graag gebruik van maken. Nu het denken op zich al het meest
stomme is dat een mens kan doen – ‘the mind is very cunning,’ riep Osho al vaak
– kunnen we eindelijk weer terugkeren naar de wereld waarin het geloof
belangrijker was dan de rede. En terecht, want wat heeft de rede ons eigenlijk
meer gebracht dan wat materiële welvaart?
Feiten bestaan niet, dus wat je
zelf gelooft is gewoon waar. En zelfs waarheid bestaat niet, evenmin als de
werkelijkheid. Allemaal illusie! Wees vrij! Leef naar wat in je opkomt. Je bent
niemand verantwoording schuldig! Alles is oké! Ontken wat je niet zint en steek
rustig je kop in het zand. Creëer je eigen wereld, trek je niets van andere
betweters aan, durf daarin alleen te staan. Je hoeft niet te bewijzen dat de
aarde plat is, want voor jou is dat gewoon zo. Je hoeft zelfs niet eens naar
jezelf op zoek te gaan, want dat weet Google veel beter dan jij zelf. Laat de
samenleving maar vergruizen tot los zand met iedereen in zijn eigen bubbel.
Tracht de wereld niet te verbeteren, want die bestaat niet.
Heerlijk, zo’n samenleving zonder feiten. Ik mag
zelfs van mening zijn dat feiten wél bestaan. Hoewel? Dat weer net niet, ben ik
bang. Maar voor het overige mogen we nu wél eindelijk geloven in waar we zin in
hebben. Dat lucht op. Nou ja, voor zover er nog lucht is om van deze verademing
te genieten.
Gepost in Maatschappij en politiek Geen reacties »
23 maart 2019
Het leuke van de boeken van Gaby den Held is dat de
verhaallijnen verhaspeld zijn met dromen en herinneringen, zodat je soms niet
meer weet wat de echte realiteit is. Een kameraadje in Second Life heeft ons
aan elkaar gekoppeld, zodat we nu elkaars boeken lezen. Dat dit op dit virtuele
platform gebeurde is eigenlijk niet zo verwonderlijk, want romantici drijven nu
eenmaal op andere werelden. Ik ben nu dus bezig met het proeflezen van zijn
binnenkort bij Uitgeverij IJzer te verschijnen
roman Charlie Dark. Net als in zijn boek Maan gaat het over de
liefde voor een jeugdkameraadje, nog lang voordat seksuele lusten opborrelen.
Heel herkenbaar, omdat ik wel eens denk dat vriendschap eigenlijk veel
belangrijker is dan met elkaar in bed te duiken. Met volwassenheid beginnen de
problemen en worden mensen steeds onbereikbaarder voor elkaar omdat ze steeds
meer hun openheid, spontaniteit en naïviteit verliezen. Als kind ben je nog
echt, maar na de puberteit ontstaat de strijd om het bestaan, om bezit van
elkaar. Vroeger droomde ik wel eens van het idee dat iedereen na zijn
veertiende jaar de brandstapel op moest. Misschien niet zo’n gek idee
eigenlijk, want het zijn de volwassenen die cynisch worden en alles verpesten.
Gaby heeft ook mijn boek gelezen,
en is de eerste die het echt mooi vindt. ‘Wat vooral opvalt is de lieflijke
sfeer die je onmiddellijk meevoert. De hoofdpersonages zijn bijna zonder
uitzondering sympathiek waardoor de vermeende gruwelijkheid van het
kannibalisme op de achtergrond raakt,’ schrijft hij in een review. ‘Ook alle
rituelen zijn zo liefdevol beschreven dat je er helemaal in meegaat. Het
verhaal leest bijzonder vlot en heeft de sfeer van een spannend jongensboek.’
Zo had ik het zelf nog niet eens bekeken. En zo leer je van elkaar, leer je je
eigen schrijfsels beter kennen. Gaby is net als ik een romanticus. Eindigt bij
mij de liefde in een glorieus sterven, bij hem blijven de liefdes onbeantwoord
en leiden zelfs tot zelfmoord. Mijn ‘en ze stierven nog lang en gelukkig’ is
bij hem een sfeer van ontembare liefde die ondanks alles een heel leven lang
blijft branden, zo niet obsederen. Maar is die bezetenheid die liefde heet niet
veel belangrijker dan de teleurstellingen waarop die kan uitlopen? En is
genieten van, zo niet zwelgen in lijden niet de kern van de romantiek? ‘Lijd
alsof het het ervaren van geluk is,’ hoorde ik ooit de toen 20-jarige Arthur Jussen zeggen
voordat hij achter de vleugel plaatsnam. Dat is romantiek.
Gaby heeft nu een huis bij ons in
Sweetgrass gehuurd. Hij kon een deur niet open krijgen en toen ik die op een
kier wilde zetten stortte het hele huis ineen. De volgende dag ben ik anderhalf
uur bezig geweest met alles weer op zijn plek te zetten. Net als Pink Floyd hén
ik iets met architectuur. En soms hou ik van uitdagingen, zodat ik dat
eigenlijk best een leuke klus vond. Gaby geniet nu van de ruimte in en buiten het
huis, kijkt uit over het zwanenmeer en ik heb zijn radio op een klassieke
zender gezet. We praten veel met elkaar. Niet alleen in Second Life, maar ook
via de mail. Hij vertelt over hoe de omslagen van zijn boeken tot stand komen,
en ik over het laten vertalen van mijn boek, wat fantastisch gebeurt en
waardoor ik veel nieuwe Engelse woorden en uitdrukkingen leer. Schrijven als
hobby, iets mooiers is er gewoon niet. Gaby schrijft veel gedetailleerder dan
ik en er lopen soms iets teveel personages in zijn boeken rond, maar dat
laatste kan ook aan mij liggen want bij films kan ik ook niet veel meer dan van
drie personen onthouden wie ze eigenlijk zijn.
Second Life en Real Life lopen bij
ons dus soms door elkaar heen. Maar dat vind ik niet erg, want eigenlijk hou ik
niet zo van dat onderscheid. Gaby waarschijnlijk ook niet. Romantici kijken nu
eenmaal veel verder dan hun neus lang is en leven daarom ook in andere werelden
dan de alledaagse realiteit. Soms is voor hen het aardse leven niets dan een
tranendal, maar tegelijk houden ze daarvan. De kern van het masochisme. Omdat
er méér is. Iets moois dat sterven ontstijgt. De dood als vriend in plaats van
als vijand. Die niet scheidt maar juist verbindt – een idee dat ik tot mijn
verwondering later ook bij mijn Wijze Tante tegenkwam. Sommigen vinden
romantiek een vlucht uit de werkelijkheid, maar romantici weten wel beter en
zien juist hun ontkennen en vermijden van die andere werkelijkheid als een
vlucht. Een vlucht voor dood en pijn die uiteindelijk toch onvermijdelijk zijn.
‘The only way you can endure your pain is to let it be painful,’ zei Shunryu Suzuki. Maar ik
geef toe dat dat een hele kunst is. Een kunst die Wagner begreep toen hij zijn ouverture van Tannhäuser
componeerde, die exact bij het begin en het einde van mijn eigen boek past.
Alsof lijden de enige verlossing is van het lijden. Lijden als geluk.
Ik had onderschat hoeveel energie
je kan opdoen van het contact met een soortgenoot. Dank je wel, Gaby, voor onze
vriendschap!
Gepost in Kunst, Second Life Geen reacties »
16 maart 2019
Het is wonderbaarlijk hoe lone
wolves op internet ongemerkt rustig hun gang kunnen gaan met het delen en
verspreiden van hun denkbeelden en plannen. Ik ben voor een totaal vrij
internet, ook als daarop de meest verschrikkelijke ideeën worden verspreid. Dat
is openheid, dat is transparantie. Het internet is van niemand en iedereen moet
ervan afblijven. Dat geeft ook de mogelijkheid om dreigend gevaar op te sporen,
maar in het geval Tarrant hebben kennelijk teveel mensen zitten suffen.
Verbieden en filteren helpt niet, want dan gaat alles ondergronds en vindt daar
zijn weg wel. Als je minder islam wilt is dat oké, maar als je die ‘kebab’ wil
vermoorden ben je minstens even verkeerd bezig als Jodenhaters die ooit van een
Endlösung droomden.
Alle godsdienst is primitief. Omdat
geloofd wordt in de autoriteit van heilige boeken, van de woorden van imams en
priesters. Uiteindelijk is het allemaal angst die met diverse pseudo-zekerheden
wordt verdrongen. Angst voor de dood die je uit het hoofd wordt gepraat met
mooie beloften over het paradijs. De christelijke hemel lijkt me maar een saaie
bedoening, en met al die maagden kan ik ook weinig. Want ook dat moet op
gegeven moment gaan vervelen. Veel religieuze leiders zijn net politici, en
voor Osho was er dan ook weinig verschil zodat hij ze ‘the maffia of the soul’
noemde. Terecht. Dat is het nadeel van zélf in de politiek te duiken,
geconfronteerd als je wordt met allerlei perverse machtsspelletjes. Politiek is
ook religie.
Wat bezielt iemand om hele volkeren
te willen uitmoorden? Angst voor verlies van identiteit. En ik geef toe: ik
hoor liever kerkklokken bengelen dan geroep vanaf een minaret. Ik kom ook op
voor de eigenheid van ons dorp en ben daarmee in zekere zin conservatief. Maar
ik ga toch geen mensen doodmaken? Ik had een aantal jaar een heel aardige
buurvrouw met hoofddoekje. En onze gemeentesecretaris draagt er ook een, en ze
is er gewoon bij als we de regenboogvlag hijsen. Misschien had ze het daar
moeilijk mee, maar toch. Ja, ik geloof dat verreweg de meeste moslims gewoon
aardige mensen zijn, dus ik zie het probleem niet zo.
Oké, misschien radicaliseren
moslims meer op het fysieke vlak, maar dat doen niet-moslims minstens even erg
op het psychische vlak met hun aanbidding van het Gouden Kalf. Wat is erger:
lichamelijk of psychisch leed? Of zoals ik mij in mijn boek afvraag: wat is
erger, kannibalisme of neoliberalisme? We denken dat we het goed hebben in het
Westen, maar is dat geen zelfbedrog? Ja, materieel genieten we van onze
welvaart die stukken groter is dan die van onze ouders en waarschijnlijk ook
dan die van onze kinderen. Maar op psychisch gebied is het toch een en al armoe
hier? Ik vraag me soms af wat al die mensen in het Westen zoeken, want dat kan
toch alleen maar tot teleurstellingen leiden? Ik denk dat de klimaatverandering
een cruciale rol speelt in de behoefte je heil elders dan in je eigen land te
zoeken.
Er is maar één panacee. Bewustzijn.
Geen zelfverheerlijking, want werkelijk bewustzijn beperkt zich niet tot onze
eigen ikjes, landjes en wereld. Werkelijk bewustzijn gelooft nergens in. Dat
oordeelt niet, en weet dat de anderen ook in hem zelf leven. Dat is de enige
instelling waarmee dát gedaan wordt wat gedaan moet worden. Veroordeling en
haat hebben de wereld nooit verder gebracht. Bewustzijn wel, zodat alleen
meditatie ons kan redden. Onderzoeken wie of wat we werkelijk zijn, waarin geen
god of duivel te vinden is, waarbij oordelen wegvallen en je een innerlijke
rust en vrede vindt. Alleen dat kan tot het juiste handelen leiden, en al het
andere blijft aanmodderen met de kraan open. Begin bij jezelf.
Gepost in Maatschappij en politiek, Psychologie Geen reacties »
28 februari 2019
De
groep verspreidt zich over de sobere houten banken, waarna Lucas binnenkomt en
voor het altaar gaat staan en zijn armen zegenend opheft.
‘Hét is met jullie,’ spreekt Lucas. ‘Hét is het naamloze dat sommigen God noemen, anderen Allah, de Kracht of het Bestaan. Hét is het Mysterie, de Grond van al wat is. Hét is dat wat alles doordringt en in alles aanwezig is. Hét is het Wezen dat alles verbindt, wat tijd en ruimte overstijgt. Hét is het onzichtbare Licht en de onzichtbare Ruimte. Hét is Alles en Niets tegelijk. En dit Hét is met ons allemaal, want iedereen en alles is Hét.’
Dan
zwijgt Lucas en staat hij een poosje alle bezoekers rustig in zich op te nemen.
Wat moet Mark nou met deze woorden? Vager kan het bijna niet, maar tegelijk
voelt hij dat Lucas’ woorden glashelder zijn. Is hier sprake van een soort
religieloze religie, een futuristische godsdienst waarin God zowel wel als niet
bestaat? En als alles Hét is, wat is Hét dan anders dan de energie en
elementaire deeltjes waaruit alles bestaat? En wat is daar dan zo bijzonder
aan? Maar toch spreekt deze nietszeggendheid hem aan, alsof daarmee meer dan
alles gezegd is. Maar wat bedoelde Lucas dan toen hij zei dat het Alles Niets
is, of dat het Niets Alles is? Hij is niet de enige die in verwarring is, want
iedereen blijft verbaasd zwijgen om dit te verwerken.
‘Je
hoeft alleen maar te ervaren,’ begint Lucas na een lange pauze. ‘Meer hoef ik
niet te zeggen, gewoon omdat er niet meer te zeggen is. Geen gebeden,
schriftlezingen, godsdienstoefeningen en meditaties kunnen Hét openbaren, die
staan Hét zelfs in de weg. Je hoeft alleen maar te Zijn. En juist dit is een
plek om het te ervaren, want daarvoor is rust en stilte nodig. Blijf alleen en
blijf in de Stilte. Ik zie jullie straks,’ en hij loopt geruisloos de kerk uit.
Uit mijn roman Strandvliet
Gepost in Spiritualiteit Geen reacties »
24 februari 2019
Vanmorgen zijn we naar de Besant
Hall van het Theosofisch
Centrum in Naarden gegaan, waar Janet Ossebaard twee uren
heeft verteld over graancirkels, die ze al zo’n kwart eeuw onderzoekt. Was ze
toen ze daarmee begon er heel sceptisch over, nu weet ze wel beter. Uit eigen
ervaring. Tot nog toe weet niemand hoe ze ontstaan zijn, maar volgens haar zijn
het berichten van buitenaardse wezens. Die komen ons zonnestelsel binnen door
in hun wereld in een zwart gat te duiken, waar ze aan de andere kant weer uit
komen in een wit gat: onze zon. Om dat te kunnen moet je wel wat sleutelen met
zwaartekracht en dimensies als tijd en ruimte, maar op die gebieden zijn de
wonderen de wetenschapswereld nog niet uit. Dus waarom niet. Onlangs las ik een
serieus artikel waarin gesteld wordt dat aan de andere kant van de big bang,
dus voordat die plaatsvond, zich werelden bevinden die het spiegelbeeld van ons
heelal zijn, dus waar – althans voor ons – de tijd achteruit loopt en zo. Je
kan het zo gek niet bedenken of natuurkundigen beginnen er geleidelijk in te
geloven. Kwantummechanica met zijn superposities en verstrengeling van
deeltjes. Al dit soort verschijnselen passeerde vandaag ook de revue, en het is
me te makkelijk om ze af te doen als fantasie of sprookjes.
We zagen op een foto hoe uit
protuberansen van de zon witte bollen ontsnapten, en zelfs een filmpje van het
ontstaan van een graancirkel. Een en ander best op echtheid gecontroleerd.
Beelden van orbs, waarover ik tien jaar geleden een
blog schreef: de witte oplichtende bolletjes
die vaak op foto’s worden gesignaleerd, en die iets anders moeten zijn dan
stofdeeltjes op de lens. We zagen een tablet dat ooit de ruimte in is gestuurd,
waarop als een QR-code een en ander over het mensdom – ons DNA heeft twee
strengen, gemiddelde lengte 175 cm, we zijn te vinden op de derde planeet vanaf
de zon, en dat soort dingen – werd verteld en waarop 28 jaar later antwoord
kwam: zij hadden veel meer DNA-strengen, waren kleiner van stuk en leefden op
vier planeten. En hadden een echt sciencefiction-hoofd. Dat klinkt sensationeel
allemaal, maar wie zegt dat onze gedachtenspinsels niet een voor- of aanvoelen
zijn van een andere realiteit dan de onze? Je zou dit alles op zijn minst voor
mogelijk moeten houden. Terwijl het me met een beetje kansberekening logisch
lijkt dat wij mensen niet alleen zijn in de kosmos. Ja toch? Wellicht zijn onze
hersenen nog slimmer dan ze zelf kunnen bedenken.
In graancirkels zijn vaak oeroude
symbolen te herkennen. Beelden die we in oude culturen en religies tegenkomen,
zoals de zevenbloem en de ankh, welke
laatste ook te herkennen is in apparatuur van Nikola Tesla over wie
we een paar dagen geleden nog een mooie documentaire op Netflix hebben bekeken.
Natuurlijk is het allemaal positief nieuws dat we van die aliens krijgen, maar
iets positiefs kan geen kwaad tegenover de vele verhalen over hel en verdoemenis
die we zo vaak tegenkomen als het over buitenaards leven gaat. Het zou ook
kunnen aantonen dat al die andere werelden écht verder zijn dan wij, die een
gevaarlijk rotzooitje van de aarde maken. Graancirkels zijn gewoon mooi en
schijnen zelfs een overweldigende energie uit te stralen. Althans volgens Janet
Ossebaard, maar misschien moet je daar wel een bepaalde gevoeligheid voor
ontwikkelen. Wat mij betreft kan het allemaal, want ik geloof graag in het
onmogelijke. Zoals dat het subject met het object kan versmelten, en dat
bewustzijn creatief is en niet passief. Allemaal mogelijkheden die het
verdienen om diep in je door te dringen, waarbij het bekijken van graancirkels
je kan helpen. Er is meer tussen hemel en aarde. Op Janets website is veel
moois te vinden. Graan, niet alleen voor biologisch voedsel, maar ook om onze
geest te verrijken.
Gepost in Diversen, Uit mijn leven Geen reacties »
13 februari 2019
Velen zijn het er wellicht niet mee eens. Met de tekst van het Ave verum van Mozart dat we volgende maand gaan zingen. Want dit lied gaat over het lichaam van Christus, en niet over zijn geest. Maar ik vind het prachtig. Juist daarom. Omdat het wellicht revolutionair was om zijn lichaam te groeten. Want het is het lichaam dat heeft geleden.
Ave verum corpus. Gegroet,
waarachtig lichaam. In mijn oren klinkt dat best erotisch. Net zoals binnen de
katholieke kerk dat lichaam tijdens de eucharistie zelfs opgegeten wordt. En
Christus’ bloed wordt gedronken. Alsof zijn lichaam heilig is. Net zoals een
kannibaal ooit gezegd heeft dat mensenvlees een delicatesse is, juist omdat de
mens iets hoogstaands is. ‘Eet van het hogere, desnoods van het gelijke, maar
nooit van het lagere,’ is een devies uit mijn boek dat dus minder origineel is
dan het lijkt. Want katholieken doen dat al heel lang, zeker omdat ze in
transsubstantiatie geloven: de hostie is écht het vlees en de wijn écht het
bloed van Christus. Ze zijn dus eigenlijk kannibalen, en daar is in hun geval
niks mis mee. Als je heilig of verlicht bent gaat die energie vast ook in je
lichaam zitten.
Natum de Maria
virgine.
Geboren uit de maagd Maria. Die maagdelijkheid is volgens mij vaak veel te
letterlijk opgevat. Zo zou ik het veel gehoorde woord ‘unigenite’
het liefst vertalen met ‘uit eenheid geboren’ in plaats van ‘eniggeboren’ (zoon
van God), dus niet uit een tweeheid van man en vrouw, maar uit de eenheid die
het bestaan is. Ik kan me trouwens moeilijk voorstellen dat God geen andere
zonen en dochters had.
Vere passum,
immolatum in cruce pro homine. Dat
werkelijk voor de mens heeft geleden aan het kruis. Ik heb begrepen dat er
volgens Rudolf Steiner toen een soort explosie van energie heeft
plaatsgevonden, een kantelpunt in de geschiedenis. Daar kan ik me wel iets bij
voorstellen. Alsof Christus’ energie in een explosie vrij kwam. De energie van
goddelijkheid werd over de mensheid uitgestrooid, verlichting werd over de
wereld uitgezaaid, in overgave verenigde hij zich met God, het bestaan of hoe
je het albewustzijn ook noemen wil. Volgens mij werd Jezus toen Christus, en
niet tijdens zijn doop in de Jordaan, hoewel hij tijdens dat laatste zich
wellicht bewust werd van zijn bestemming.
Cujus latus
perforatum unda fluxit sanguine. Uit wiens doorboorde zijde bloed
vloeide. Die regels maken het verhaal even een beetje pervers, maar daardoor
krijgt het wel kleur, komt het verhaal over zijn sterven wel tot leven.
Esto nobis
praegustatum in mortis examine. Laat ons
dit een voorsmaak zijn tijdens de beproeving van de dood. Maar wat gaan we dan proeven,
en wat smaakt dan zo lekker of verschrikkelijk? Ons eigen sterven! Alsof
Christus een voorbeeld geeft van hoe je sterven moet. Door het lijden
vrijwillig te accepteren en het juist daardoor te overwinnen. Elk beetje
intelligent en bewust mens lijdt in deze wereld, in de dualiteit. Geen leven
zonder lijden. Liefde lijdt. Maar overgave is de enige weg. Niet steeds pijn en
lijden ontvluchten of ontkennen, maar het erkennen als een onvermijdbare
realiteit. Uiteindelijk zijn we allemaal diep van binnen een Christus, maar het
realiseren daarvan kan niet zonder lijden zolang we nog steeds geloven in ons
eigen van anderen en de wereld afscheiden ik, dat per definitie zich niet wil
verenigen met het bestaan of God.
O Jesu dulcis, o
Jesu pie, o Jesu fili Mariae! O zoete
Jezus, o trouwe Jezus, o Jezus, zoon van Maria! We mogen dankbaar zijn dat
Jezus ons het voorbeeld heeft gegeven over hoe ook wij een Christus kunnen
worden. Echt! Het is bewezen dat het kan! Maar of het echt zo gebeurd is weet
ik niet. Evenmin of Christus het ermee eens zou zijn dat we zijn lichaam gingen
opeten.
Ik had dominee moeten worden.
Gepost in Muziek, Spiritualiteit Geen reacties »
3 februari 2019
Hoe ongezond mag ik zijn? Dat
vraagt Bas Heijne zich af in Blad, een maandelijkse bijlage van de NRC
die ik deze keer voor het eerst bekijk omdat hij niet meer glossy is. Hij
vertelt hoe hij door zijn zorgverzekeraar genudged wordt een app te gebruiken
om zijn mentale gezondheid voortdurend in de gaten te houden. Dat doet mijn
verzekeraar ook, die heeft me een paar jaar geleden zelfs een gratis
bloeddrukmeter gegeven, naast een onderzoek naar van alles en nog wat. Opdat
mogelijke ziektes zo snel mogelijk ontdekt worden en in de kiem worden
gesmoord. Of ik al of niet rookte, werd me gevraagd. Ja, elektronisch, maar die
mogelijkheid stond niet bij de antwoorden. Ik vulde dus in dat ik rookte, met
allemaal enge perspectieven en gezondheidsadviezen ten gevolge. Ik doe daar dus
niet meer aan mee. Ook omdat ik vind dat verzekeraars niet op de stoel van de
huisartsen moeten gaan zitten.
Tijdens een nieuwjaarsreceptie
voegde ik me bij een paar jongens met wearables. Ze wisten precies hoeveel ze nog
moesten lopen en vergeleken hun prestaties met elkaar. Ik had meteen een leuk
excuus om een van die knapen aan te raken door hem bij de pols te pakken.
Vijftig, vertelde ik hem, en dat bleek nog te kloppen ook. Hoe slecht moet je
in je lijf zitten om al dat gedoe aan je lichaam te hangen? Maar het is echt
een rage, waarbij ik denk aan de mogelijke toekomst die Yuval Noah Harari
schetst in zijn boek Homo
Deus.
Daarin is de mens een machine die dank zij biotechnologie het eeuwige leven
gaat verwerven, aan God gelijk wordt. Ook in zijn hersenen, die regelmatig
geüpdatet zullen worden. Zou zomaar kunnen. En alleen de rijksten zullen zich
het nieuwste van het nieuwste kunnen permitteren waardoor de rest van de mensen
eigenlijk overbodig wordt. Die ontwikkeling is allang begonnen met de
polsbandjes van die jongens. Nee, ik hou niet van wearables. Van recepties
trouwens ook niet.
Ik ben geen gezondheidsfreak. Erop
vertrouwend dat mijn eigen lijf wel weet wat goed voor me is, eet ik gewoon wat
ik lekker vind. Zo lepel ik graag bij tijd en wijle graag een potje doperwtjes
leeg. Met veel scheutjes Maggie. Zoals ik vroeger wel eens zei: een boterham
belegd met kaas, tomaat, ei met wat mayonaise, en een sigaret toe, zijn alles
wat ik nodig heb. Slechte eetgewoonten heb ik waarschijnlijk van mijn vader,
want als ik bij hem kwam eten aten we een blik van Hak leeg. Met uitzondering
van het longemfyseem waaraan hij uiteindelijk overleed, heb ik hem nooit op
ziektes betrapt. Kort samengevat: ik heb relatief weinig met voeding en
gezondheid, blijf eigenwijs geloven dat mijn lijf me wel vertelt wat het hebben
wil. Ook als het kroketten zijn. Als je het overleven belangrijker vindt dan
het leven zelf, vergeet je echt te leven.
Een gezonde geest in een gezond lichaam? Dan
zouden de mensen door de toenemende gezondheid hier in het Westen ook gezondere
geesten hebben gekregen? Ik zie dat niet, integendeel. Voor mij gaat de geest
aan het lichaam vooraf. Wellicht is het juist onze angst voor de dood die
uiteindelijk zo’n rotzooitje van deze wereld maakt. Alsof sterven niet gewoon
bij het leven hoort en zelfs iets heel moois zou kunnen zijn.
Gepost in Gezondheid en welzijn, Uit mijn leven Geen reacties »
