Liefde

14 juni 2013

Jezus zei: ‘Vader, vergeef hun, want ze weten niet wat ze doen.’ (Lucas 23:34)

Je kan over de Bijbel zeggen wat je wil, maar er staan toch mooie dingen in. Het is duidelijk dat er veel valsheid in geschrifte heeft plaatsgevonden, maar dat neemt niet weg dat Jezus – als hij echt heeft bestaan – een verlichte is geweest. Waar of niet waar, echt gebeurd of niet echt gebeurd, eerlijke journalistiek of uit de duim gezogen, die discussie is eigenlijk het sop uit de al dan niet apekool niet waard. Van mij mag de Bijbel een sprookje zijn. Met de annotatie dat ik in sprookjes geloof, dat wel.

Ik moest aan bovenstaande uitspraak van Jezus aan het kruis denken – die overigens alleen maar in Lucas wordt vermeld – omdat ik op Facebook een verhaal las in Nog even dit. ‘Rondom de Aarde en de menselijke geest bevinden zich onzichtbare, goddeloze krachten die constant druk uitoefenen op de mens,’ lees ik. En even verderop ‘Continu en zonder enige onderbreking proberen deze krachten ons bewustzijn omlaag te halen door dit te verbinden met een of andere polariteit’ en nu ‘zijn zij nog eens extra vraatzuchtig bezig in hun pogingen om de mensheid te misleiden waardoor steeds meer psychische energie wordt voortgebracht.’ En ‘Het is daarom duidelijk dat een serieuze spirituele aspirant zich bewust moet worden van dergelijke krachten als hij met succes het pad wil vinden dat leidt tot bevrijding van alle illusies en onzichtbaar vampirisme (…)’ Maar het kan best goed aflopen want… ‘de kracht van liefde overwint alles.’

Waarom kan ik daar nou niet tegen? Ik moet denken aan Marcel Messings Wij worden wakker, van het boek Worden wij wakker? dat ik indertijd met rode oortjes heb gelezen. Ook daarin wordt verteld over duistere krachten die ons naar de verdoemenis willen helpen. Best spannend allemaal, en wellicht ook nog waar, maar is al dat geprofeteer nou echt spiritueel? De wereld, al dan niet etherisch, astraal, mentaal en in wat voor verfijnde verschijningsvormen dan ook, wordt verdeeld in goed en kwaad, in vrienden en vijanden, en dat is moeilijk te rijmen met het non-dualisme waarin alles ten diepste al heel, één is. Vijanden bestaan niet, die zijn bedachte interpretaties van anderen die dingen doen die jij niet wil. Kwaad is niet anders dan onbewustheid, want iemand die echt heel is met zijn omringende wereld is die ander ook, die heeft niet de pretentie goed te zijn en oordeelt niet over anderen.

Als het verhaal dan eindigt met ‘liefde overwint alles’ – Marcel Messing geeft een alternatief van gelijke strekking – word ik echt een beetje niet goed. Liefde is er niet om te vechten en te overwinnen, maar om te verbinden. En dat verbinden is eigenlijk het grootste gevecht omdat het in jezelf plaatsvindt met een onvoorwaardelijke acceptatie van je totaliteit waarin je zowel goed als slecht bent, en alles laat zijn zoals het is. Niet-vechten is moeilijker dan vechten. Liefhebben is moeilijker dan haten en kan nooit een wapen in de strijd zijn, want dan verwondt de liefde zichzelf. Paulus, van wie ik overigens moet toegeven niet echt alles te begrijpen, zei ook mooie dingen over de liefde.

Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan. (1 Korintiërs 13:4)

Gepost in Spiritualiteit