Twaalf zonnen

30 augustus 2016

Stevie Wonder zong in 1984 over een Libra sun. Ik had me toen net in de astrologie gestort en vond dat een prachtig beeld. De weer wat lager staande zon, die na een drukke en hitsige zomer een verstilde vrede en verkoelende rust brengt in september en oktober. Alsof de zon niet altijd dezelfde is, alsof er minstens evenveel zonnen zijn als tekens in de dierenriem. Volgens astronomen is dat niet zo want de aarde cirkelt niet om twaalf zonnen, en dat we de zon steeds anders ervaren komt door de wisseling van de seizoenen die ontstaat door de helling van de aardas.

Ook astrologen geloven dat er maar één zon is, maar dan wel een zon die zich steeds door andere achterliggende sterrenstelsels laat inspireren, waardoor de kwaliteit van haar levengevende kracht steeds verandert. Ook onzin natuurlijk, want wat in werkelijkheid gebeurt is dat we onze gemoedstoestanden projecteren op sterrenbeelden waarin we kunnen zien wat we willen, zoals wolkenformaties de meest fantastische taferelen kunnen laten zien. Toch kunnen we bij koud weer moeilijk de zon in een wild en warm tropisch dier als de Leeuw zien, en bij een natuur in uitbundige bloei past geen Steenbok die over kale rotsen springt.

Waarom iemand als ik, die zich master of science mag noemen, dan toch in die onzin gelooft? Misschien wel omdat het onwetenschappelijk is om in toeval te geloven. Wat we niet kunnen voorspellen noemen we toeval, maar dat zegt niet dat de wet van oorzaak en gevolg niet meer opgaat. Onlangs genoot ik van prachtige wolken, waarin ik niets anders kon zien dan rare sprookjesbeesten, en juist dat toonde aan dat toeval niet bestaat. Ik kon er geen koelkast, schildpad of hijskraan in ontwaren, en zo kan ik me voorstellen dat velen juist hetzelfde zien in de sterrenbeelden achter de zon. De zon komt dit jaar op 22 september in de Weegschaal, en dat kan geen toeval zijn. Met haar loop door de dierenriem is de zon als de wijzer van een klok die de juiste tijd aanduidt.

En is de zon daarmee zelf veranderd in een Libra sun? Dat moet wel, want alles waar je naar wijst zegt iets over jezelf. Alles leeft en is bezield, net als de wolken die wellicht een blauwdruk zijn van iets dat geconcretiseerd wil worden. Zelfs stenen leven, zij het in een wat trager tempo dan wij, maar wat is tijd? Noem mij een animist, maar dat is dan wel omdat ik niet in toeval en wel in logica geloof.

De Kaarsvlam, september/oktober 2016