Goede reis, Piet!

28 april 2020

Gisteren is Piet overleden. Piet, die ik veertig jaar geleden leerde kennen in de taxi tussen Bombay en Poona, Met hem heb ik al die weken een kamer gedeeld, eerst in het drukke centrum en later in een wat rustiger hotel. Het klikte meteen tussen ons en we hebben dan ook veel met elkaar opgetrokken en lief en leed gedeeld over het leven in de ashram van Bhagwan. Hij was huisarts in Leiderdorp en vijftien jaar ouder dan ik. Het was voor mij, en zeer waarschijnlijk ook voor hem, de meest intense periode van het leven. In de vroege donkerte scheurden we in riksja’s naar de commune om de ‘Dynamic meditation’ te doen, met onze lungi’s fladderend over onze lijven in de frisse ochtendlucht. Tijdens lezingen van Bhagwan in de boeddhahal, die een oase van stilte achter zijn woorden waren, moesten we vaak zitten in wat Piet het ‘stinkersvak’ noemde, want beiden rookten we graag en waren dan ook vaak in de ‘smoking temple’ te vinden. We zaten vaak in andere therapiegroepen waar we het niet altijd even makkelijk mee hadden. We konden alles met elkaar delen.

Hij had een heerlijk gevoel voor humor en relativisme. En had het vaak over een computer die hij thuis had, iets waarvan ik maar weinig begreep want wie had er nou zo’n ding in huis? Terug in Nederland heb ik hem begin jaren tachtig vaak opgezocht waarbij ik vaak meerdere dagen bij hem bleef logeren. Daar was die computer, een TRS-80, en ik werd er meteen verliefd op. Daarop begon ik te schrijven over ons Indiaas avontuur. In hoofdletters, want kleine letters bestonden nog niet. Dat werd later mijn boek Terug naar huis. Hij woonde toen alleen, en vele avonden zaten we rokend en drinkend tot diep in de nacht te bomen over van alles en nog wat. Ik voelde me heel welkom, gelukkig en thuis in zijn huis dat ik vanwege idiote ontwikkelingen en gebeurtenissen vaak ‘Huize Chaos’ heb genoemd. Burgerlijkheid is het laatste waarvan je Piet zou kunnen verdenken. De ene keer zette hij mij op de Oude Rijn achter zijn huis achter het stuur van een boot terwijl hij het dek ging schrobben zodat ik doodsangsten uitstond. De andere keer nam hij me mee achterop zijn motor waarbij we in een greppel belandden en onder zijn toezicht heb ik ooit gewindsurft, zij het niet meer dan een meter of twintig. Een paar jaar later leerde hij Mary kennen en ik heb nog getuigd bij hun huwelijk. Toen werd Hansje geboren, en het was dezelfde Hans die me gisteren een seintje stuurde dat Piet de afgelopen dagen erg achteruit was gegaan, dat het niet lang meer zou duren.

Ik dus hals over kop met bus, twee treinen en bus naar Leiderdorp. Er was een dozijn mensen op bezoek, waaronder ook kinderen van Mary en uit Piets eerste huwelijk, met partners. Daar lag Piet vredig in bed te slapen, op zijn linker zij. Vanuit de slaapkamer had hij nog de Maan en Venus gezien, maar was al geruime tijd niet meer bij bewustzijn gekomen. Ik hield zijn pols vast, legde mijn hand op zijn hoofd. Omdat we geloofden dat hij ons nog kon horen, heb ik vijf minuten alleen bij hem gezeten om wat woorden van dank te zeggen, een paar herinneringen op te halen en hem een goede reis te wensen. Volgens Mary was ik zijn laatst overgebleven vriend na al die jaren en ik betrapte me erop me soms te weinig bewust te zijn van hoeveel mensen van me houden. Twee uur later was hij overleden, heel rustig, vredig en accepterend. Vorige zomer hebben Vriend en ik nog een paar dagen bij hem gelogeerd. Toen ging hij al achteruit en ik zie nog hoe we elkaar bij ons vertrek lang nawuifden, hij achter zijn looprek voor de voordeur. Alsof het wel eens het laatste afscheid zou kunnen zijn.

Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik ben blij dat je zo vredig afscheid van het leven hebt genomen, Piet! Het leven hoefde ook niet meer zo voor jou. Mij rest niets dan dankbaarheid je vriend geweest te zijn en je een goede reis in het mysterie te wensen.