Zondag

16 mei 2021

Elf graden. Ik zit weer onder mijn afdakje. Een milde regen, tikketikketik. Als ik mijn voeten een beetje onder me houd blijven mijn pantoffels droog. Een klein slakje kruipt bij de muur van het huis. Twee meter verderop sleept zich een grotere slak voort, bijna onder de zwangere sering die door de regen zwaar naar beneden bungelt. Die groeit in de loop van de jaren steeds verder omhoog. Nog een meter of vier en hij komt via het raam de slaapkamer binnen. Ik hoor merels naar elkaar fluiten, soms een tjiftjaf. Het gekoer van een duif. Ik vind duiven best aardige dieren, net als honden, maar de geluiden die ze voortbrengen heb ik nooit echt muzikaal gevonden, net als die van honden. Boven mij vliegt een koosmeesje op en neer naar het vogelhuisje. Buiten mijn zicht, maar ik heb vanmorgen vanuit de slaapkamer gezien. Over een paar weken zullen nieuwe meesjes uitvliegen. Verder is het op wat straatgeluidjes na heerlijk stil. Ja, toch nog even een vliegtuig ergens in of tussen de natte wolken.

Ideaal weer om van de stilte te genieten. In een volgend leven ga ik in een christelijk dorpje wonen, want daar is het ook stil op de zondag. Dan een of twee keer naar de kerk kan ook geen kwaad. Rustig ernaar wandelen en in de kerk genieten van de stilte, daar kan al het gepraat van de dominee niet tegenop, evenmin als het orgelspel de stilte kan verbreken. God spreekt zwijgend en ziet dat het goed is. Ik heb mijn telefoontje naast me op een stoel het zwijgen opgelegd. Daar vindt nu een politieke discussie plaats. Straks zal ik wel zien dat er nog 46 ongelezen berichten zijn. Nu even niet. Want het is zondag. Sommige mensen vinden dat raar, maar ik blijf het recht opeisen op één dag stilte in de week, net als het recht op acht of negen uur slaap. Rust, stilte, slaap – ik kom dat nog te weinig tegen in wat er allemaal voor onze gezondheid wordt geadviseerd.

Ik ben niet de enige die zich het afgelopen jaar als een stil jaar zal herinneren. Waarin ik soms extra moest nadenken over welke dag van de week het eigenlijk was. Zou mijn ov-chipkaart nog steeds werken? Komende week moet ik mijn fiets meenemen naar de fysiotherapeut – ook fietsen moet ik weer leren. Banden oppompen na anderhalf jaar! Ik zie best op tegen het leven zoals dat voor de coronacrisis was. Dankzij medische perikelen was het voor mij het afgelopen jaar extra rustig. Veel thuis, veel taxi’s. Eerst een gordelroos, die mijn schouder nog steeds prikt en soms even steekt. Vraag me niet waarom, maar alleen antidepressiva schijnen daartegen te helpen. Omdat ik niet depressief ben, ben ik bang daar juist veel te manisch van te worden. Ik denk aan ons koor, waar ik toen wegens die gordelroos even niet welkom was. God moet wel over ons hebben gewaakt want we zongen tot een dag voor de lockdown, maar zijn er nog steeds. Eind augustus opnieuw opstarten, geprikt en wel.

Zo’n lockdown is voor mij een goede tijd voor revalidatie. Afgelopen zomer kreeg ik een pacemaker. Ik zag er erg tegenop, maar het plaatsen ervan was eigenlijk een fluitje van een cent. Daarna ging het lopen steeds moeilijker, wat na een heel gezoek uiteindelijk toch een versleten heup bleek te zijn. Ik kon het inderdaad wel eens op mijn heupen krijgen, maar was dat zó erg? Nog meer dan bij die pacemaker verwachtte ik dat de operatie wel eens uitgesteld zou kunnen worden, maar dat gebeurde niet. Wat ben ik toch een bofkont! Dat gevoel heb ik wel eens vaker. Dat ik rijk ben, niet in de laatste plaats van binnen. Dat God goed voor me zorgt. Ik mag dan een afwijkeling zijn met een rare levensloop, krankzinnige ideeën en wilde fantasieën, maar toch voel ik iets van het ‘existence takes care’ waar Osho het zo vaak over had. Dat ik vaak een geluksvogel ben die altijd weer op zijn pootjes terechtkomt. Niemand is zo rijk als ik. Dat zit ergens in mijn dankbare hart.

Gepost in Uit mijn leven