Verhuizing

9 november 2023

De afgelopen twee weken ben ik met een verhuizing bezig geweest. In Second Life dan, te weten onze speeltuin Snuff & Snack die inmiddels 64 jongens in haar ledenbestand heeft. Daar ben ik indertijd met Jayden mee begonnen, en tegenwoordig is Arthur mijn rechterhand. Die was gevestigd op een moderate regio, maar omdat iemand aanstoot nam aan seksuele activiteiten heb ik op het niet onredelijke verzoek van Linden Lab, de eigenaar van deze virtuele wereld, hem verplaatst naar een adult regio. Regio’s zijn stukken land van 256 bij 256 meter. Oorspronkelijk zijn die helemaal leeg, kale vlaktes waarop de eerste bewoners van Second Life begonnen te bouwen. Voor het gebruik ervan betaal je een maandelijkse tier van US$ 166, maar zoveel land had ik niet nodig want een achtste regio voor US$ 31 per maand was ruim voldoende. Dat is nog geen tientje per week, en dat mag mijn hobby wel kosten. Dat lijkt misschien veel voor die 8.192 vierkante meter, maar je betaalt wel voor de computerkracht die nodig is om er van alles en nog wat op te kunnen neerzetten.

En dat niet alleen. Want Linden Labs zorgt ervoor dat de zon schijnt, dat er sterren aan de hemel staan en dat er wind en water is zodat je kunt zeilen. Dat je als avatar met anderen al dan niet in het openbaar kunt praten. Dat je kunt zitten, lopen, rennen, dansen, vrijen en vliegen. Dat je al je vrienden in een lijst kunt bewaren, net als al je bezittingen. Dat je jezelf naar een andere plek kunt teleporteren. En dat je dit alles naar eigen behoefte kan instellen. Wil je overdag onder de sterren zitten? Snel geregeld. Wind tegen met zeilen? Even valsspelen. Wil je een BDSM-spelletje spelen? Met wederzijdse toestemming kun je anderen bijvoorbeeld op een bed vastbinden. Veel dingen zitten vol met grappen en grollen die je met elkaar kunt uithalen. Seks is natuurlijk een belangrijke aantrekkingskracht van Second Life, zodat seksbedden heel populair zijn. In de meeste ervan gaat het om niet veel meer dan wat ordinair wippen – geeuw – maar er zijn er ook met heel subtiele en gevoelige animaties waarbij je hart gaat smelten zodat het eigenlijk echte kunstwerkjes zijn.

Twee weken geleden zat ik met Arthur op het nog kale zand dat ik paar minuten geleden had gehuurd. Ik had alleen een kampvuurtje meegenomen en de boomstam waarop ik met hem in mijn armen lag. We waren zo blij met deze mooie plek na lang zoeken dat we een lange tijd tot niets anders meer in staat waren dan daar gewoon met elkaar te zijn. Het mooie van Second Life is dat je er gevoelens opdoet die je in real life meeneemt. Dat het je ook in real life gewoon gelukkig kan maken. Soms denk ik dat Second Life het doel is van real life. Dat klinkt raar, maar als je Second Life vervangt door creativiteit – wat het zeker is – is het een minder rare gedachte. Want voor mij is creativiteit het doel van het leven. In ons geval werd dat het verhuizen van Snuff & Snack naar deze nieuwe plaats, en daar bleek dat wij samen een uitstekend team zijn. Zoals terwijl jij dít doet ga ik dát alvast doen. Dat is zo’n vanzelfsprekendheid dat we er nauwelijks woorden voor nodig hebben. Net zoals we soms tegelijk dezelfde dingen zeggen, en meestal hetzelfde voelen en we vaak elkaars ideeën mooi vinden.

Gisteren was de verhuizing helemaal af en heb ik de oude locatie vrijwel helemaal afgebroken. Nadat ik even was weggeweest zag ik bij terugkomst al twee jongens met elkaar spelen. Ja, het gaat om pittig perverse spelletjes, maar je kunt dat alles beter hier uitleven. Sublimatie of stimulatie, dat is vaak de vraag over gewelddadige computerspellen. In het laatste geval zouden die tot meer agressie in real life leiden, maar dat geloof ik niet zo. Als je jouw duistere energieën onderdrukt, ze geen plekje in je leven geeft – wat bij 99 procent van de mensen het geval is – vragen ze toch om expressie in real life. Perversies zijn pas pervers als je meent dat die geen deel van je zijn. Ieder mens is even ‘goed’ als ‘slecht’ en omgekeerd. Alleen zelfkennis leidt tot heelheid, en je kan alleen gelukkig zijn als je heel bent. Ja, nog een paar plassen bloed op het zand en de verhuizing is af. Na deze verhuizing voelen we ons helemaal thuis en Arthur heeft daar de glazen voor klaar gezet zodat we daar een wijntje op hebben gedronken

Als je mij de laatste dagen vraagt hoe het met me gaat, kan ik alleen maar antwoorden dat ik gelukkig ben. Niet in de laatste plaats omdat ik dit alles met Arthur mag delen en beleven.