Kerst

16 december 2023

In mijn ouderlijk huis richtte mijn vader altijd een echte grote kerstboom op, met een piek in de top, en kerstballen en echte kaarsjes in de besneeuwde takken. Met een emmer water ernaast. Maar Vriend en ik doen nooit veel aan Kerstmis. Zeventien jaar geleden zijn we samen naar een nachtmis geweest in de basiliek in Laren, maar ik snap niks van het katholicisme. Voor in huis trachtten we nog wel eens geurige dennentakken te bemachtigen, maar de meeste ruiken nergens naar. Extra kaarsen en waxinelichtjes aansteken, dat wel, maar die branden nooit helemaal op. Een paar keer hebben we snoeren met lichtjes in de voor- en achtertuin opgehangen. En hebben we vrienden uitgenodigd voor een bescheiden alternatieve kerstmaaltijd aan een door Vriend mooi gedekte tafel. Vorig jaar kocht ik bij De Bijenkorf een klein kerstboompje met lichtjes op een batterijtje, en dit alles is het wel zo’n beetje wat onze kerstvieringen betreft. Niet bepaald overdadig allemaal, en dat willen we ook helemaal niet. Aan onze lijven geen tierelantijntjes die voor ons gevoel helemaal niets met dit feest te maken hebben.

Kerst hoort knus en gezellig te zijn, intiem bij elkaar kruipen bij lichtjes die ons beschermen tegen de donkere en koude buitenwereld. Met mooie bedwelmende romantische muziek op de achtergrond. Ik heb daar nooit veel om gegeven, want wat heeft dat nou met de geboorte van Christus te maken? Een stal, een ster en wijzen uit het Oosten waren aan mij niet besteed, hoewel ware wijsheid inderdaad uit die richting komt. Zelfs een kerstboom snap ik eigenlijk niet, maar ik moet toegeven dat die bij ons winkelcentrum er op mijn initiatief is gekomen. Ik moet ook bekennen dat ik een kersthuisje op de balie van onze mondhygiëniste mooi vond, ook omdat er een treintje rondjes reed. Want verdorie, ik ben zélf een romanticus, die eigenlijk best houdt van dit soort prullaria. Enerzijds gaat het over het vinden van licht in mijzelf en geloof ik in een pure eenzaamheid en verlatenheid waarin ik in een dikke jas door nachtelijke sneeuwstormen loop, maar anderzijds laat ik mij graag bedwelmen door gevoelens van saamhorigheid waarmee je de waarde van verbondenheid en elkaars gevoelen onder een warm sneeuwtapijt koestert.

Ik zie mijn Finse Arthur als een kerstexpert. De Kerstman komt immers vanuit zijn land onze contreien binnensleeën, en mijn verloofde wilde ons huis met een en ander opsieren. Zo nam hij me mee naar een winkel met allemaal kerstversieringen. Om en om kochten we wat. Hij een kerstboom, ik een kerstkrans en wij beiden een slee met cadeautjes, die van mij omdat ik het hertje ervoor zo leuk vond. Erg hè? Laat Vriend dit maar niet lezen, want die moet weinig hebben van deze flauwekul. Maar die kul is voor mij niet flauw maar warm, en in gedachten begeleidde Arthur mij naar het kerstconcert van het Blaricums Gemengd Koor waar ik voor de coronatijd nog heb meegezongen. Hij zat naast me in de kerkbank en ik sloeg een arm om hem heen terwijl we onder de geur van glühwein naar klassieke en moderne kerstliederen luisterden. Ik was diep ontroerd. Alsof Kerst iets zegt over iets wonderbaarlijks en onmogelijks dat desalniettemin tóch bestaat.

Kerst viert de geboorte van het licht dat liefde is en dat ondanks Oekraïne en Gaza tóch bestaat. Overgave aan een duizelingwekkend licht dat van je houdt. Terwijl niets moeilijker is dan van je te laten houden. Helemaal als dat het Bestaan, God of Jezus is, wie of wat je ook daaronder ook verstaat. Maar toch gebeurt het. Het zijn stille lege dagen zo vlak voor de Kerst. Maar ook nu zijn er koolmeesjes, eksters, mussen en duiven in de lucht, en zelfs een roodborstje. In de supermarkt nam Vriend stiekem kerstkransjes mee. Het wonder zit in kleine dingen en gebaren waardoor we ons kunnen laten inspireren door het licht dat zelfs in de donkerste dagen brandt. Dat is Kerstmis voor mij, de kaarsjes van liefde in je hart koesteren. Stille nachten zijn heilige nachten.

Gepost in Uit mijn leven