Oom Toon

30 december 2023

Hoe zag mijn leven eruit toen ik even oud was als Arthur nu? Dan moet ik terug naar 1973, het jaar van The Dark Side of the Moon, dat ik nog steeds het mooiste album van Pink Floyd vind. Ik deed weinig meer aan mijn studie. Het geld was op. Via Alex kon ik wat verdienen bij Toon, die een eigen onderzoeksbureau had. Wat ik deed? Rapporten opmaken op een IBM schrijfmachine met een bolkop. Ook toen was ik kennelijk al goed in lay-out en zo. Als het af was ging hij alles kopiëren voor zijn klanten. Hij woonde in zo’n chique witte torenflat in Buitenveldert en ik vond het al een hele eer om die zomaar te mogen betreden, als 26-jarige halve hippie. Een ruime flat met aan de westzijde het dijklichaam van wat de A3 had moeten worden, die er dus nooit gekomen is. Ik zie me nog steeds achter het bureau zitten, met Toon achter mij die zijn handen niet kon thuishouden. Dat zou tegenwoordig heel erg zijn, maar ik vond het eigenlijk best leuk. Niet omdat ik op hem viel, maar omdat hij op mij viel.

Buiten werktijd kwamen er soms ook anderen op bezoek. Aan de andere kant van de lage tafel in de woonkamer zat eens een knaap die ik zo leuk vond dat ik hem opeens bijna over de tafel heen besprong. Waarom ook niet. Moest kunnen. Ik hou van spontane dingen. Ik herinner me niet dat die jongen daar bezwaar tegen had, maar mijn avances hadden verder geen effect. Voor zover ik me herinnner dan. Want bij tijd en wijle waren we stoned, zodat ik me niet alles herinner. Toon was ouder dan ik en viel ook over mijn vriend Pim. Die kwam ook wel eens mee, maar moest eigenlijk weinig van de jongensliefde hebben. Nou ja, om mij en Oom Toon, zoals we hem tot zijn ergernis noemden, een plezier te doen dan als hij bijvoorbeeld tussen Toon en mij sliep. Toen we later in de Bijlmer woonden stonden Pim en ik na een striptease die we hadden gegeven – mijn vader was ook op dat feest en ik heb nooit geweten wat hij ervan vond – elkaar vrijwel bloot in zijn kamer te omhelzen wat om een hoekje gezien werd door zijn nieuwe Franse vriendin. Tussen haar en mij is het nooit meer goed gekomen.

We zouden in Toons flat ook eens een orgie houden. Dat is maar gedeeltelijk gebeurd, en tegelijk ook niet. Ik herinner mij dat we allemaal naakt waren. En stoned, dus ook hier herinner ik mij weinig van. Ik heb nog een paar stukjes film ervan, waarop weinig anders gebeurt dan bloot te zijn. En een badkuip waaruit water over het tapijt kletterde. Een paar jongens en meisjes, en Oom Toon met zijn vaste vriend. Maar wat heet ‘vast’ in die jaren? Seks, drugs en rock and roll, hoewel dat laatste geen goede beschrijving is van de muziek van Pink Floyd die liever over krankzinnigheid zong. Rond de zomer zal ik het laatst gewerkt hebben bij Toon, gewoon omdat hij even geen werk meer voor me had. Dat werken ging trouwens helemaal wit, hoewel ik nauwelijks wist wat dat betekende, laat staat dat het me interesseerde. Zo was 1973 zowel het hoogte- als het dieptepunt van mijn losbandige leven. Mijn ouders waren bezorgd over mij, die jaren, en daar kan ik mij wel iets bij voorstellen. Nooit spijt van gehad.

Het was mooi geweest. In een telefooncel aan de Van Baerlestraat belde ik de Amrobank. Of ik bij hen kon werken. Daarvoor moest ik de volgende dag maar langskomen. Nee, ik wilde nu meteen komen. Bij Personeelszaken zoals dat toen nog gewoon heette. Oké dan, en een paar uur later was ik aangenomen. Ik woonde nog in Uilenstede. Vroeg op. Ik denk nog steeds dat ik dat nodig had, gewoon een vaste baan na zoveel wilde jaren. Rust, orde en regelmaat. En ik vond dat niet eens vervelend, werd tamelijk snel aan het puzzelen gezet om fouten in betalingsverkeer naar en van het buitenland op te sporen. Soms stond ik stiekem met een jongetje tussen de archiefkasten te vozen. Als vrijwilliger ging ik wat voorlichtingswerk voor het COC doen, wat in 1976 geen overbodige luxe was. Maar vanaf toen even een paar jaar rust. En wat er ook allemaal in mijn leven is gebeurd, ik heb er nooit spijt van. In tegendeel. Leven of geleefd worden, dat is geen moeilijke keuze. Dank je wel, Toon. Dank je wel, Amrobank, ook voor de honderd euro die je me nog steeds elke maand stuurt.

Gepost in Uit mijn leven