Hier en nu

Date 13 oktober 2007

Eigenlijk geloof ik dat er helemaal niets te doen is. Omdat alles er allang is. Dat verlichting niet veel meer is dan op een andere manier naar de wereld en jezelf kijken. Een shift of view, zoals je ook plotseling kunt doorhebben hoe je naar 3D-plaatjes moet kijken. Meer niet. Al dat getherapie en gemediteer is net zoiets als jezelf aan je eigen voeten trachten op te tillen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Ga lekker op het strand in de zon liggen bakken, voel hoe het verstoven zilte zeewater in je huid prikt, luister naar de meeuwen, laat je door de zon verbranden. Voel het zand tussen je tenen, laat je strelen door de overwaaiende geuren van zonnebrandolie. Meer is er gewoon niet! Niet uit gewoonte zijn, maar gewoon te zijn is verlichting. Alles is er al, en dat geldt ook voor het verleden en de toekomst. Wat ik ooit heb meegemaakt is nog altijd aanwezig en gebeurt nog steeds. Als ik me dat realiseer, wordt heimwee vreugde. Wat ik nog allemaal zal meemaken is nu al mysterieus verborgen in mezelf en alles om me heen. Me dat realiserend wordt hoop vertrouwen. Zo smelten verleden, heden en toekomst samen, worden die één en dezelfde werkelijkheid. In het hier en nu.

Dat trachtte ik een groepstherapeut uit te leggen. Maar dat was in Poona. Het soort groepen waar alles mocht, kon, en zelfs moest. Waar je meestal vrijwel naakt rondhing en de muren van de kelder gecapitonneerd waren om de rest van de ashram niet teveel te verontrusten met al het gejank en gekrijs dat we kwijt moesten. Waar de vrouwen moesten kiezen welke man zich het leukste afrukte (ik dus) en waar ik na een woedeaanval in de armen van de bloedmooie en lieve blonde Huub belandde. Een knettergekke wereld misschien, maar wel een leuke wereld. Waar ik echter niet terechtkon met mijn beleving dat ook mijn herinneringen zich in het hier en nu afspeelden. Ik zat in mijn hoofd, zoals dat heette. Leuk bedacht allemaal, die fantasieën, maar ze waren wel een vlucht uit het hier en nu dat zich afspeelde in Bhagwans ashram in januari 1980. Ik kwam nog niet op het idee dat de anderen misschien een nogal bekrompen opvatting van realiteit hadden omdat ze zich beperkten tot het hier en nu terwijl eigenlijk alles overal tegelijk gebeurt. Althans zo heb ik het van de grootste meesters begrepen en zo voelt het ook.

Toch heb ik het gevoel dat ik maar een beetje uit de buurt moet blijven van psychologen (ik dus) en psychiaters. Voor ik het weet lijd ik aan derealisatie en/of depersonalisatie en in het ergste geval word ik door de hulpverlening gedwongen tot het slikken van paardenmiddelen die voor mijn eigen bestwil mijn ziel vernietigen (maar hopelijk niet mijn bewustzijn). Misschien is het stom om dit allemaal op deze weblog te vertellen. Maar ik vind toch dat ook dromen en fantasieën, al die onzichtbare werelden zich eens moeten emanciperen. Zie dat zelfs als een noodzaak om voor mezelf en de wereld nog te redden wat er te redden valt in de huidige cultuurcrisis. Ja, ik ben een culture-watcher, en uit dien hoofde voelt het zowat als een levensopdracht aan om op te komen voor het onzichtbare. Om verleden, heden en toekomst van alles en iedereen te verbinden tot één hier en nu. Tot een hier en nu dat zich niet beperkt tot wat hier en nu is, maar dat alles in tijd en ruimte omvat.

Gisteren waren Vriend en ik bij Tony Parsons in de Muiderkerk. U weet wel: die echte Engelsman van wie je steeds te horen krijgt dat je helemaal niet bestaat, zodat je ook helemaal niets kunt verlangen of doen. En er ook geen vrije keuze bestaat omdat er niemand is om te kiezen. In mijn (!) woorden: hoe kan ik bestaan als alles één is? Nondualisme, advaita is niet echt met woorden uit te leggen. En niet-bestaan moet wel de ultieme ontspanning zijn. De kunst is alleen om dat bewust mee te maken. Het doet goed daar bij Tony Parsons tussen de ongeveer 150 bezoekers andere vrienden en bekenden van vroeger te zien. Nandan en Mandira, Ojas en Dorith, Maarten die nauwelijks ouder lijkt te worden, Marc, Amrito, het voelt allemaal heel vertrouwd. Vannacht bij Vriend in de Bijlmermeer wezen slapen, waar ik nu op bed lig te schrijven terwijl de herfstzon stil naar binnen schijnt. Op mijn zakcomputertje maak ik nu deze weblog. Of beter: er wordt ergens geweblogd. En Satyamo ziet dat het goed is. Eh…

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>