3 juli 2023
In mijn volgende leven ga ik alsnog allemaal dingen doen die ik in mijn huidige leven gemist heb. Verlangens bevredigen die ik nu niet meer bevredigen kan. En dan voornamelijk als jongere. Ik zal ook dan gay zijn, dat staat buiten kijf. Maar ik zal veel en veel vroeger uit de kast komen. Op een speelse manier zal ik de beest uithangen. In een croptop naar school gaan, in een string achter de bar staan, een vleeskeurmerk op mijn buik laten tatoeëren. Jongens gebruiken en me laten gebruiken, een sadomasochistische ster zijn. Ik zal ervoor zorgen dat ik een mooi begeerlijk glanzend onbehaard lijf heb. Met ogen die beter zien en oren die beter horen. Kortom als adonis de eeuwige jeugd hebben. Op wat oudere leeftijd zal ik naakt satsangs geven, zoals het hoort. Omdat ik al deze verlangens heb, zal ik zeker reïncarneren. Want zolang ik vervuld van verlangens sterf, zal ik het nog een keertje over moeten doen.
Het zijn juist de onbevredigde verlangens, het voor je gevoel niet afgemaakte huiswerk, die om een nieuwe incarnatie vragen. Maar tegelijkertijd verlang ik ernaar om verlicht te raken, bevrijd te zijn van verlangens, omdat ik meer en meer merk dat verlangens niet echt te bevredigen zijn, anders dan voor de korte duur waarin gelukshormoontjes door mijn aderen zwemmen. Als je bereikt hebt wat je verlangde wordt dat al snel heel normaal en geniet je er niet meer van en weet je niet beter. Met een vriend een eigen huis hebben. Heel gewoon. Je eigen bedrijfje hebben. Niets bijzonders. Gemeenteraadslid zijn. Heel normaal. Een beetje spirituele status hebben. Vergeet het maar. Er bestaat geen verlangen dat een blijvende bevrediging geeft, en wat dat betreft zie ik het somber in voor een volgend leven. Even de kick, en dat is het dan. Net als een orgasme waarbij je je na afloop een tijdje heerlijk voelt, maar waarna alles weer van voren af aan begint.
Ik verlang ook naar een betere wereld. Dat Oekraïne wint en Poetin flink op zijn donder krijgt. Dat Rutte eindelijk opstapt en Omtzigt of Dijkgraaf zijn functie overneemt. Dat soort dingen. Maar je kan op je vingers natellen dat er evenveel goeds als slechts in de wereld blijft bestaan. Zonder elkaar verliezen ze hun betekenis. Utopieën kunnen niet zonder dystopieën, en omgekeerd. De wereld blijft altijd wat de rozenkruisers zo mooi de dialectiek noemen. Ik hou van katten, maar ze maken wel vogels kapot. Ik ben niet graag in operatiekamers maar ik word er wel beter van. Niet alleen heeft elk voordeel zijn nadeel, maar ook elk nadeel zijn voordeel, hoewel we dat alles vaak niet op langere termijn zien of kunnen zien. Uiteindelijk gaat alles voorbij, zingt Doe Maar. This too will pass. Dat geldt niet alleen voor genot en vreugde maar ook voor pijn en verdriet. Moeilijk om je dat te realiseren met hevige kramp in je been of rug, of terwijl je extatisch klaarkomt. Nog moeilijker als je een kind baart of een geliefde verliest.
Ik koester de momenten dat ik geen verlangens heb en gewoon in het hier en nu ben. Waarop geen oordelen heb over mijzelf of wat er om me heen gebeurt. Waarin alles gewoon is wat het is. Anyway the wind blows, zingt Queen. Nothing really matters to me. Is dat onverschilligheid? Inderdaad, ik maak dan geen verschil. Ik kan me steeds meer voorstellen bij oude mannetjes die zittend op een bankje de wereld aan zich voorbij laten gaan. En soms ben ik er zelf ook een, en geniet ik ervan. Dan zit ik naast mijn volgeboodschapte tasje wat te vapen en voor me uit te kijken. Mensen die om me heen rennen en draven, met elkaar over niets staan te praten, die gevangen zijn in fictieve verledens en toekomsten. Wat voelt het heerlijk om neutraal te zijn, om niet meteen over alles een mening en oordeel te hoeven hebben! Tegelijk ben ik op alles verliefd en is alles goed zoals het is. In liefde versmelt Plato’s triniteit van schoonheid, goedheid en waarheid. Zelfs mijn verlangens zijn helemaal oké. Ook dat naar een volgend leven. Laat mijn verlangens maar zo lang uitbranden dat ze verdwijnen en ik met de sterren versmelt.
Gepost in Spiritualiteit 
Geen reacties »
28 juni 2023
Voordat gemeenteraden na verkiezingen weer aan de slag kunnen gaan, moeten er eerst coalities gevormd worden. Zo’n overeenkomst tussen verschillende politieke partijen geeft macht, onder andere voor het benoemen van wethouders. En als je elkaar een beetje trouw blijft en je houdt aan afspraken in een gezamenlijk coalitieakkoord kun je alles erdoor heen drukken wat je wilt. Maar het blijft als partij geven en nemen, en vaak moet je standpunten uitruilen. Je kan als partij niet in alles je zin krijgen, net als in het gewone leven. Maar dealen betekent per definitie dat je niet meer jezelf kunt zijn. Dat geldt ook als je de grootste partij bent. In de praktijk gaat het vaak niet om coalities van partijen die zich in elkaars partijprogramma kunnen vinden, maar om partijen die vingers in de politieke pap willen hebben. Ja, ze hebben de macht, maar dat gaat dan wel ten koste van andere principes. Je krijgt dan rare combinaties zoals bijvoorbeeld van de ChristenUnie met de PVV waarvan je zou denken dat die toch niet echt bij elkaar passen.
Coalities zijn misbaksels. En helemaal niet nodig. Laat alle partijen gewoon volgens hun eigen standpunten stemmen. Dan krijg je discussies waar buitenstaanders wat aan hebben. Want het gebeurt maar al te vaak dat achter de schermen een en ander al met coalitiepartners is dichtgetimmerd. Zo wilde ik een half jaar geleden na zeventien jaar eens een raadsvergadering vanaf de publieke tribune meemaken. Het viel tegen, want de vergadering was na een minuut of twintig al afgelopen. Je hebt geen flauw idee van wat zich allemaal in de binnenkamertjes heeft afgespeeld, en als kenner daarvan kan ik je verzekeren dat dat heel veel is. Heb je dit al met andere partijen overlegd, en wat zal de oppositie ermee gaan doen? Soms gaat het zo ver dat het er bij coalities en opposities alleen maar om gaat elkaar dwars te zitten en te pesten. Zo wordt politiek heel saai, zeg maar minderwaardig, en op provinciaal en landelijk gebied zal dit allemaal niet veel anders zijn. Ik heb trouwens ergens gelezen dat coalities vroeger nog helemaal niet bestonden.
Het is logisch dat je als volksvertegenwoordiger geacht wordt altijd solidair te zijn met standpunten van je partij. Maar als het over zaken gaat waarover niets is afgesproken kan je een probleem krijgen. Zo kreeg ik eens een standje omdat ik inkomenspolitiek wilde bedrijven. Ik wist niet dat dat niet mocht en weet nog steeds niet waarom dat taboe is. Officieel zit je ‘zonder last’ in een raad, maar daar blijft door het programma van de partij en zeker van dat van de coalitie soms weinig van over. En er zijn er meer obstakels, zoals een reglement van orde waarvan ik me niet herinner het daar allemaal mee eens geweest te zijn. Ik zat dus in een groepje om dat eens allemaal te herzien. De beloofde vrijheid als raadslid voelde soms aan als een web waarin ik gevangen was. Soms brak ik daar uit door een heel betoog te gaan houden tegen de tegenprestatie van mensen met een uitkering. De burgemeester gaf me zelfs nog een complimentje daarvoor. En ook als het over bomen ging werd meestal mijn kant, die van Satybomo, gekeken. Humor heeft een hoog niveau onder politici.
Maar laat ik de wethouders niet vergeten. Waarom moeten die partijdig en van de coalitie zijn? Omdat je dan een informatievoorsprong hebt! Maar hoe eerlijk is dat? Ik heb nooit in de oppositie gezeten, maar ik kan me goed voorstellen dat je dan erg baalt. Bovendien hoort de burgemeester, die ook portefeuilles heeft, toch ook niet per definitie bij een coalitiepartij? Stem in de raad dus niet per coalitie, maar per partij, zodat je duidelijk weet waar die voor staat. Zonder coalities is de politiek veel beter af. Nog mooier zou het zijn als zelfs ook de partijen worden afgeschaft maar dat is misschien nog een brug te ver. Coalities zijn er alleen door en voor de macht en zonder die zou de politiek veel rijker en transparanter zijn. Omdat politieke partijen veel vrijer en meer zichzelf kunnen zijn. Omdat de macht dan eerlijk over de partijen wordt verdeeld. Dát is democratie!
Gepost in Maatschappij en politiek, Uit mijn leven 1 reactie »
27 juni 2023
Burgemeester Halsema wil de corpscultuur aanpakken, lees ik in Nieuwe Revu. Het zal tijd worden. Groen Links houdt niet van ontgroeningen. En terecht. Ik hoop wel dat die studentikoze misstanden in Amsterdam wat strenger worden aangepakt dan in België. Daar werden een paar lichte straffen opgelegd aan studenten van de vereniging Reuzegom die een kandidaat doodmartelden. Een zwaardere straf zou de toekomst van die jongens wel eens kunnen bederven. In minder spirituele buien wil ik wel eens voor de doodstraf zijn. Oog om oog, tand om tand. Maar dat vinden we hier in het westen onbeschaafd, in tegenstelling tot veel oosterse landen. Waarom doen we hier zo moeilijk over sterven en dood? Als je die jongens laat leven gaan ze nog meer dood en verderf zaaien. Want waar komt het gros van onze politici en bestuurders vandaan? Die hebben al in hun corpsen dusdanig hechte vriendschappen gesloten dat ze elkaar voor de rest van hun levens de handen boven elkaars hoofden houden. Elkaar baantjes toeschuiven, de bal toespelen. En als ze van hun baantje een puinhoop maken krijgen ze wel weer elders goed betaald werk.
In hun cursussen psychopathie leren de jongens hard te zijn en ego’s als betonblokken om zich heen te bouwen. Empathie is iets voor watjes. Zaken zijn zaken, en de economie is hun afgod. De wereld zou beter zijn zonder mannen. Veel oorlog en misdaad zou ons bespaard zijn. ‘Neuken in de keuken en dan rechtstreeks de oven in,’ grap ik ergens, want dat is het enige waar mannen goed voor zijn. Ik denk dat ik daarin wel een beetje gelijk heb. Ze zijn kennelijk nodig voor de voortplanting, maar dat is het wel zo’n beetje. En dan nog. Hebben we ons intussen niet genoeg voortgeplant? Het wordt toch niks meer met het klimaat en zo. Voor grenzen aan de groei zijn ook grenzen aan de pik nodig. Gelukkig worden steeds meer mannen impotent. Ik ook trouwens, hoewel ik in mijn geval het nut niet er niet zo van inzie. Voortplanten was nooit mijn beste kant, maar zo heb ik niet bijgedragen aan de overbevolking, die de uiteindelijke oorzaak is van klimaat- en migratieproblemen. Zijn homo’s toch nog ergens goed voor, daar kunnen er nooit genoeg van zijn. Wat natuurlijk ook voor lesbiennes geldt.
Ik mag dan wel homo zijn, maar ik heb een hekel aan mannen. Vind het stomme wezens. De wereld van bier, voetbal en sixpacks is mij vreemd. Luisteren kunnen ze al helemaal niet. Laat ze los in een oorlog en ze slaan meteen aan het martelen. In de sportwereld spelen ze maar al te graag met ballen, alsof dat geen verkapte homoseksualiteit is. En altijd maar willen scoren, presteren. Als ze nog jong zijn kunnen ze leuk zijn, maar als ze eenmaal gesetteld zijn gaat het maar al te vaak bergafwaarts. Gelukkig is er nog wel een handjevol mannen dat wél naar hun innerlijke stem luistert. Dat worden dan componisten en schrijvers, dansers en schilders, filosofen en wetenschappers. Heeft het met seksisme te maken dat er in de artiestenwereld relatief veel mannen – en homo’s – rondlopen? Vrouwen kunnen veel van hun creativiteit kwijt in het baren van kinderen, dus mannen moeten op hun eigen manier dingen gaan scheppen. Laten we dus toch maar niet meteen álle mannen wegdoen. Want voor je het weet gooi je met hen ook veel cultuur in de oven die eigenlijk alleen voor alfamannetjes is bedoeld.
Niet alle mannen wegdoen dus, maar wel het overgrote deel ervan. Dan zal je zien hoe pijlsnel we op onze aarde uit de vele crises komen. Onze redding!
Gepost in Maatschappij en politiek Geen reacties »
20 juni 2023
Op Pinterest kun je plaatjes, korte video’s en teksten verzamelen en bewaren. Die noem je ‘pins’ want je kunt ze vastpinnen op een ‘bord’. Ik beperk me nu even tot de plaatjes. Zo heb ik onder andere de borden ‘Leuke jongens’ en ‘Osho’. Je kan ook andere borden bekijken en plaatjes daarvan op je eigen bord zetten. Uiteraard kun je zelf ook plaatjes uploaden maar ik heb begrepen dat je daarmee alle rechten ervan aan Pinterest overdraagt. Zover ik weet heb ik dat nooit gedaan, zodat mijn borden alleen met plaatjes van anderen zijn gevuld. Beetje egoïstisch misschien. Er zijn diverse zoekfuncties, en hoewel Pinterest vaak zegt dat een pin van mij ‘geweldig’ is, geeft dit bedrijf ook dagelijks adviezen over wat ik óók wel leuk zal vinden. Daar gebruiken ze kunstmatige intelligentie voor, met als gevolg dat mij plaatjes over thuisdecoratie en zalmrecepten worden gepresenteerd. Er zijn honderden miljoenen gebruikers van Pinterest.
Op mijn bord ‘Leuke jongens’ verzamel ik plaatjes voor Robbie, en bij tijd en wijle maak ik hem gelukkig met een bulk blote knapen. Niet helemaal bloot natuurlijk, want als er iets taboe is in de Verenigde Staten waar Pinterest resideert, zijn het wel geslachtsdelen. Ik moet denken aan een cartoon waarin een moeder met haar dochtertje aan de hand dwars door het bloedbad van een shooting loopt, en haar verbiedt om naar een plaat aan de muur te kijken met een beeldhouwwerk van een naakte man. Misschien was dit soort hypocrisie ook de reden waarom ik eens een bericht kreeg van Pinterest dat ze een pin van me hadden verwijderd, samen met het zondebokkige plaatje. Dat was echter zodanig vervaagd dat ik geen flauw idee had welke pin ze nu bedoelden. Had ik ergens een pik over het hoofd gezien? Zo zomaar kunnen. Een maand later kreeg ik het bericht dat ze het plaatje weer hadden teruggezet. Kom er maar eens achter wat er gebeurd was. Lukt niet.
Een maand of drie geleden maakte Pinterest het nog bonter door mijn hele account op non-actief te zetten. Het enige wat erbij vermeld werd is dat ik mij niet aan de community richtlijnen had gehouden. Maar dat zijn er zoveel! Welke dan, lieve Pinterest? Hoe kan ik mijn leven beteren? Daar ben ik dus niet achter gekomen. In een verborgen bord had ik tekeningen van martelingen bewaard, voor het plaatjesboek van Robin uit mijn roman Strandvliet. Hadden ze in deze verborgen map gekeken? En martelingen zijn toch lang niet zo erg als geslachtsdelen? Ook hier weer geen antwoord van Pinterest. Hoe onbeschoft kun je zijn? Ik was ál mijn plaatjes opeens kwijt, zonder voorafgaande waarschuwing. En het grappige is dat al mijn pins zogenaamde ‘repins’ waren van Pinterest zélf! Met al hun AI hebben ze zelf ook zitten suffen. Nu moest ik voor Robbie opnieuw leuke jongens gaan zoeken. Op een nieuw account dat ik had aangemaakt onder een ander e-mailadres.
Jammer dit bedrijf waarin miljarden omgaan niet eens de moeite neemt om zich een beetje sociaal te gedragen. Voor klachten kun je alleen wat standaardklachten aangeven waarop je standaardantwoorden krijgt. Voor het overige geldt het in ons communicatietijdperk veel gebruikte No Reply. Onbenaderbaar. Op zich is Pinterest een leuke site, daar niet van, maar er zitten kennelijk wat asociale managers achter, dus ik zou er geen traan om laten als het bedrijf vandaag of morgen over de kop gaat. Moeten ze zich maar een beetje behoorlijk gedragen. Ja, ik heb ook de pik op ze. En bij deze zij iedere gebruiker gewaarschuwd.
Gepost in Computer en internet, Uit mijn leven Geen reacties »
11 juni 2023
Vrijdagavond was er weer een regioborrel. Van Mensa, de club van bollebozen waar ik me al jaren niet meer had laten zien. Ik zou bijna vergeten dat ik ook in real life lid ben van een broederschap. Ik zocht mijn stoute schoenen op, want ik zou me wel weer opnieuw moeten voorstellen. Het was prachtig weer, dus we konden buiten op het terras van Café Dudok zitten, vlak achter station Hilversum waarheen de bus me in dertien minuten bracht. Er zaten vier mannen, en tegen mijn verwachting in kenden de meesten mij nog. En ik hen, zij het niet bij naam want ik ben slecht in namen. Ik bestelde ijsthee, en na wat praten over ditjes en datjes kwamen er nog twee mannen bij. Heerlijk om weer eens onder gewone mensen te toeven. Dat laatste klinkt misschien gek omdat het over hoogbegaafden gaat, maar toch voel ik dat helemaal niet zo. Wat ik wel voel, is dat gesprekken tenminste ergens over gáán, iets wat ik in real life wel eens mis. Daar beginnen gesprekken meestal over wat voor werk je hebt, of je al of niet getrouwd bent en kinderen hebt, waarheen je naar vakantie gaat en dergelijke trivialiteiten, zodat je zelden tot de kern van iets komt.
De serieuzere gesprekken begonnen met de vraag van iemand wat de oorzaak van zwaartekracht eigenlijk was. ‘Gewoon kromming van de ruimte,’ mompelde ik nog. Of was het omgekeerd? Later debunkte iemand de graancirkels, die allemaal nep zijn omdat velen hebben laten zien hoe die gemaakt worden. Dus het ging al snel over UFO’s, want iemand heeft onlangs op een nieuwssite gelekt dat er bij de Amerikaanse defensie bewijs is dat we niet alleen zijn. Een ander gesprek ging over psychopathie, en waarom je wel een psychopaat móét zijn als je hoog in de politiek of het bedrijfsleven zit, want hoe anders kun je zonder geweten en empathie met een simpele handtekening de levens van velen ruïneren? Iemand naast mij merkte op dat het boven nog steeds kabalig was, dus ik liet hem op mijn app Air Traffic zien dan er boven Hilversum nauwelijks vliegtuigen waren. Maar hij bedoelde het feest op de eerste verdieping dat ik nauwelijks had opgemerkt. Dit in tegenstelling tot een loeiende motor, waarop ik mijn innige wens te kennen gaf dat dit soort jongens zichzelf eens dood moesten rijden maar daar helaas te laf voor waren. Gniffel grijns.
Wat later in de avond kwam een jonge heldere knaap tegenover me zitten, die wilde weten hoe ik mijn naam van Osho had gekregen. Hij was écht geïnteresseerd, dus ik vertelde hem over mijn initiatie in Poona waarbij ik echt aan Osho’s voeten zat terwijl hij me toesprak, me ‘Satyamo’ noemde en een mala om mijn hals hing. Nadat ik wat meer had verteld over het sannyasland, bleek hij helemaal in de wereld van non-dualiteit, advaita te zitten. Las net als ik het tijdschrift InZicht en was een fan van Rupert Spira, van wie ik wel eens een boek gelezen zal hebben. En op Osho had hij weinig tegen, want hij had het een en ander meegemaakt in het inmiddels aloude Haagse meditatiecentrum Wajid. Dat alles was klik, klik en nog eens klik, want halve woorden waren genoeg. Hij had recent een trip op truffels gemaakt en vertelde daar heel helder en geloofwaardig over, wars van enige sensatielust. Hij begreep zoveel van bewustzijn en zo, dat ik vond dat hij stervensbegeleider moest worden. Dat past mooi bij zijn opleiding aan de Universiteit voor Humanistiek in Utrecht.
Zo zie je maar weer: hoogbegaafden zitten niet altijd in hun mind. Juist het objectiveren en daarmee relativeren van je eigen hersenproductie hoort daar ook bij. Wat volgens mij een teken van échte hoogbegaafdheid is.
Gepost in Diversen, Uit mijn leven Geen reacties »
7 juni 2023
Als we niets doen ontstaat er chaos. Ook op mijn werkkamer op zolder. Daar mag na vele maanden eigenlijk wel gestofzuigd worden. En als daar hier en daar een spin rondwandelt vind ik dat eigenlijk wel gezellig. Tussen de wirwar van draden onder mijn werktafel en achter de computer wil wel eens wat spinrag rondhangen. Ook tussen de boeken waarvan ik stapeltjes wegens gebrek aan ruimte ongesorteerd op de vloer heb staan. Bovenop de kantoorkast moet een dikke laag stof liggen. Een laatje is volgepropt met allerlei soorten kabeltjes waarvan ik meestal niet meer weet waar ze bij horen. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Het behang zit nog netjes tegen de muren, dat wel, maar het mag duidelijk zijn dat onderhoud en opruimen niet mijn beste kant is. Toen ik als achtjarig jongetje mijn tafel moest opruimen legde ik er gewoon een doek overheen. Mijn moeder was het daar niet mee eens. Vriend en ik hebben wel eens woordenwisselingen over dit soort dingen gehad. Gelukkig komt hij nooit boven. En het meest erge is dat ik die rotzooi nog koester ook. Mijn eigen nest.
Alleen met computers, mobieltjes en taal ga ik netjes om. Alsof ik in de meer abstracte en virtuele werelden orde belangrijker vind dan in het alledaagse concrete leven. Ik zwerf liever door oude vervallen huizen en fabrieksgebouwen dan door al die keurige nette woningen en propere bedrijfsruimtes. Ik genoot van het spookhuis van mijn Wijze Tante, en intussen wedijvert onze tuin – ik noem het voor het gemak toch maar een tuin – met die zoals zij die had. En sinds haar centrum Oasis in Kalmthout is opgeknapt, heeft dat minder sfeer. Ik hou van rommel en chaos. Of van, om het mooi te zeggen, de Tweede Wet van de thermodynamica waarover ik een simpele uitleg las. Als je ergens geen energie in stopt vervalt het, mengt alles zich met alles, ontstaat er een grote eentonige brei, entropie ofwel wanorde, een chaos waarin alle vormen verdwijnen omdat alles hetzelfde is. Tegelijk kun je zeggen dat alles dan één is, en in evenwicht. Er zijn geen grenzen meer, zodat zelfs onze ego’s oplossen.
Hoe vaak hebben we in spirituele kringen niet horen zeggen dat we voorbij de vormen moeten kijken, dat we geen energie in onze ego’s moeten stoppen, dat alles één is en naar evenwicht streeft? Dan is de ideale werkelijkheid dus een en al chaos. Het lijkt erop dat het punt waaruit de oerknal ontstond ook chaos was, een singulariteit waaraan op een of andere manier een berg energie werd toegevoegd zodat die ontplofte en er elementen ontstonden, eerst waterstof, helium en lithium. En het zou me niets verwonderen als aan het eind der tijden de kosmische dans weer in chaos eindigt, waarna alles weer van voren af aan begint. Maar ik ben me ervan bewust dat dit speculeren is op basis van oosterse tradities volgens welke alles het spel is van Shiva, de vernietiger die nog belangrijker is dan Brahma, de schepper, en Vishnu, de instandhouder. Uit chaos wordt kosmos, en uit kosmos wordt chaos geboren. Opgaan, blinken en verzinken, ofwel de ademhaling van entropie. Juist nu die al millennialang heel laag is en we verstrikt zijn in vormen, verlangen we naar meer eenheid, versmelting en evenwicht.
Kortom: hoog tijd voor chaos! Ik snak ernaar. Je kan niet altijd blijven inademen. Het is natuurlijk het mooiste als je de waarnemer, de getuige blijft van dit spel zonder je ermee te identificeren. Osho raadt ons dan ook aan om juist op het kleine moment tussen in- en uitademing te letten, en omgekeerd. Dat is het mooie van roken, denk ik dan: je ademhaling staat na elke trek even stil. Misschien is roken, net als veel andere verslavingen, wel spiritueler dan ik ooit gedacht heb. En ja: spiritualiteit kan verslavend zijn. Vertel mij wat! Net als de behoefte aan evenwicht, zelfs tussen leven en dood. Want je kan niet leven zonder te sterven. Evenmin als je kan sterven zonder te leven.
Gepost in Spiritualiteit, Wetenschap Geen reacties »
29 mei 2023
Soms moet je gewoon stout zijn. Omdat je niet anders kan. Omdat politici willens en wetens niet willen luisteren. Omdat de toekomst van je eigen leven op het spel staat. En gaat het niet om je eigen toekomst, dan gaat het zeker om de toekomst van je kinderen en kleinkinderen. De opwarming van de aarde dus, met alle desastreuze gevolgen ervan, zoals vernietiging van de natuur, massamigratie en … nou ja, dat hoef ik niet meer te vertellen. De politiek, het bedrijfsleven en de boeren hadden al decennia kunnen weten dat ze zo niet door kunnen gaan. En wie niet luisteren wil moet voelen. Ons nageslacht zal niet trots op ons zijn. Ik snap trouwens niet hoe mensen het nog aandurven om kinderen op de wereld te zetten. Soms hoop ik dat er een nieuwe pandemie komt, want die bleek heel gunstig voor het klimaat. Het kan dus wél! Maar tot mijn verbijstering zie ik nog steeds mensen voor verre vakanties rustig in vliegtuigen stappen. Jongens, dat kán allemaal niet meer.
Ik geniet dus van de acties van Extinction Rebellion. Nu opnieuw op de A12 in Den Haag. 1579 klimaatactivisten opgepakt! De politie heeft kennelijk niets beters te doen zoals het verkeer omleiden. Dat werd een vrolijk arrestatiefestival! Want de openbare orde moet gehandhaafd worden. Laten die automobilisten maar de trein nemen of gaan fietsen, want eigenlijk zijn zij het die de openbare orde verstoren. Die leggen veel te veel beslag op ruimte die van ons allemaal is. Ja, protesteren kan wél! Mensen kleden zich gewoon uit als waterkanonnen in stelling worden gebracht. Dat geeft het ook iets ludieks. En zoetjes aan begint ook de intelligentsia achter deze vreedzame protestbeweging te staan. Zoals wetenschappers van Science Rebellion. ‘Die mensen van Extinction Rebellion, die hebben gewoon gelijk,’ zegt klimaateconoom Reyer Gerlach van de Tilburg Universiteit, die meegewerkt heeft aan een rapport van VN-klimaatpanel IPCC. ‘De maat is vol.’ Ook hij demonstreerde mee.
Op de website van Extinction Rebellion zie ik dat ze een mooi logo hebben. Een zandloper binnen een cirkel, ofwel de tijd die de aarde de aarde nog rest. De beweging is vijf jaar geleden in het Verenigd Koninkrijk ontstaan en herbergt nu duizenden rebellen in 1206 groepen in 86 landen. Ze zijn tegen ecologische verwoesting en willen een ‘rechtvaardige transitie door het oprichten van een Burgerberaad dat een leidende rol speelt in de besluitvorming.’ De nood is hoog, want ‘oneindige groei op een eindige planeet is onmogelijk.’ Dat heb ik zelf ook nooit begrepen, waarom economie en bedrijfsleven steeds moeten blijven groeien. Zelfs met een minimale intelligentie kun je begrijpen dat dit niet eeuwig zo door kan blijven gaan. Dat geloof is niets anders dan dat in kankergezwellen. Afgelopen zaterdag was het protest gericht tegen de jaarlijkse 17,5 miljard staatssteun voor fossiele bedrijven, een veelvoud van uitgaven voor het klimaatbeleid. Kiezen voor kanker kan kennelijk ook een politieke keuze zijn.
Acties als deze, zoals recent het verstoren van een aandeelhoudersvergadering van Shell, kunnen er niet genoeg zijn. Zondag kwamen de meeste arrestanten van Extinction Rebellion alweer vrij, zodat de politie baalt. Waar hebben ze dit alles dan voor gedaan? Maar ze kunnen natuurlijk lastig even 1579 mensen opbergen. Ik heb er vaak op gemopperd dat er te weinig gehandhaafd wordt, maar nu vond ik dat wel leuk. Van protesteren kun je een leuk feestje maken, en dat is nu mooi gelukt. Tegen rechts en kapitalistisch beleid dat Extinction Rebellion pervers en misdadig noemt. En terecht.
Gepost in Maatschappij en politiek Geen reacties »
24 mei 2023
Soms heb ik er last van. Vooral ’s morgens als ik de slaap niet meer kan vatten, en ik hem eigenlijk helemaal niet wíl vatten. Ik lig te luisteren en duik mijn lichaam in. Ochtendlicht wurmt zich langs de gordijnen en het is net of er buiten iets onhoorbaars aan het zoemen is. Er is een lichte tinteling in de lucht. Ik weet dat dit het is, en als ik even niet denk over mijn denken vat ik vonkjes op van wat me al mijn hele leven achtervolgt. Ik ben het licht, de waarheid en het leven. Dat schijnt Jezus ook gezegd te hebben, maar dat geldt niet voor hem alleen. Ik kleed me stilletjes aan en vlucht naar buiten, nog voor het wakkere ochtendrumoer begint. Wat geraas van verkeer in de verte in de windstille morgen die langzaam de dag gaat kleuren. Kauwtjes, een Turkse tortel, merels, duiven en vlucht AC896 naar Athene. Zonnevlekken bestralen de stammen van jonge bomen. Een verstilde extase is overal om me heen. En in me.
Eigenlijk ben ik een nachtmens omdat ik van stilte en donkerte hou, dus ochtenden maak ik niet vaak mee. Vroeger moest ik vroeg op om naar school te gaan, en achter de wastafel werd ik ook wel eens overvallen door die merkwaardige ontwakende sfeer om me heen. Alsof de zwijgende zon een onzichtbaar kleurenspel over de wereld uitstrooide. Ook jaren later, nadat ik de nacht had doorgehaald, genoot ik van de ochtendsfeer. Nieuw fris leven liet van zich horen. Soms gebeurt het gewoon overdag. Op mijn studentenkamer werd ik er een keer zo door overvallen dat ik niet binnen kon blijven en het park in vluchtte. Die andere realiteit, die échte realiteit kan geen muren om zich heen verdragen. Ook Osho vluchtte een park in, en hij werd verlicht onder een boom, net als Boeddha. Ik ben eens naar die boom gegaan en heb bladeren van hem mee naar huis genomen. Ik heb iets met bomen, wat ze in de gemeenteraad nog heel goed weten.
Ik luister naar het onhoorbare alsof dat de boodschap van alle muziek is. Zie het onzichtbare alsof de leegte meer vol is dan de dingen om me heen. Voel het vormloze als een geur die vertelt over mijn onbestemde bestemming. Denk het ondenkbare waarin alle waarheid verstoppertje speelt. En ik laat dat denken rustig zijn gang gaan. Dat is goed zo, ook als het meteen weer alles wil opschrijven, duizenden dagboekbladen en honderden blogjes waarin ik vaak tracht het woordloze te verwoorden. Ook dat is goed, hoe armzalig dit alles ook tekortschiet. Maar nu even geen oordelen, geen kritiek, geen plannen. Doe niets, zei Freek de Jonge al, want overal komt narigheid van. Nergens is vrede, zei hij ook, dus wees nergens. En als ik nergens ben, ben ik overal, omhels ik de hele wereld. Er staat geen grassprietje op de verkeerde plaats, alles is zoals het kennelijk moet zijn.
De dag daagt. De merel zingt nog steeds, heeft nu gezelschap van een piepende pimpelmees en een kwetterende kauw. En vlucht KL1883 naar Neurenberg. Dat zijn de écht belangrijke dingen.
Gepost in Spiritualiteit, Uit mijn leven Geen reacties »
14 mei 2023
Een stille zondagmorgen. Een paar kilometer verderop luiden kerkklokken. Ik denk aan de kerk in Osdorp waar ik vroeger nogal eens kwam. De Uitweg, heette hij geloof ik. Is later afgebroken. Ik denk ook aan Renova met zijn verstilde tempeldiensten. Wellicht regent het daar ook nu onzichtbare goudvlokken terwijl ik dit schrijf. Drie jaar geleden schreef ik een blog over de Rozenkruisers. Ook waarom ik daar weer wegging. Iemand reageerde met de vraag of mijn ego me misschien in de weg zat. Typisch zo’n reactie waarop elk antwoord fout is, en waarmee ik dus weinig kon. Achteraf denk ik dat mijn ego niet zozeer de reden was waarom ik de School verliet, maar waarom ik er tot dan toe gebleven was. Want wat voelde ik me goed en spiritueel, ingewijd als ik werd in de mysteriën, gezegend als ik was met erbij te mogen zijn. Toch was het een mooie tijd en ik ben dankbaar dat te hebben mogen meemaken. De sfeer was prachtig. Maar met hun leer kon ik weinig. Eerst slorpte ik die gulzig op, las ik Max Heindel en zo met rode oortjes, maar achteraf beschouwd vind ik dat nodeloos ingewikkeld allemaal.
Kan je met een ego een ego bestrijden? Niet alleen bij de Rozenkruisers, maar ook bij Osho staat het verliezen van je ego centraal. Ook daar is het vaak een egotrip om het ego los te laten, maar daar zit de spirituele leer veel minder ingewikkeld in elkaar. Je hoeft alleen maar stilletjes naar je gedachten met zijn oordelen te luisteren zodat je je er niet meer mee identificeert. Hetzelfde met je lichaam en met je gevoelens. That’s all. Mijn ego mag er gewoon zijn, en naarmate ik dat accepteer heb ik steeds minder ego. Alles, maar dan ook alles wordt relatief, en het enige dat overblijft is mijn vormloze en lege bewustzijn dat niet eens van mij is. Geleidelijk ontdek ik dat ik dingen niet zozeer doe, maar dat ze gedaan worden. Ik wil steeds minder, laat dingen gebeuren en denk steeds minder in termen van goed en slecht, oordeel minder en laat de dingen zijn zoals ze zijn. Ik kom steeds meer terug in de wereld van mijn jeugd waarin ik geloofde dat alleen spontaniteit tot iets kon leiden. Ik was daar best radicaal in, en terecht. De wereld van organiseren, plannen en managen staat steeds verder van me af. Als dingen niet vanzelf gebeuren hoeven ze steeds minder voor mij.
Mijn Wetenschappelijke Tante heeft ooit mijn ouders verteld dat ik lui was. Hoewel dat niet als compliment was bedoeld, zat daar wel waarheid in. Ik vond het maar niks dat ik de mooiste tijd van mijn leven in schoolbanken moest zitten en steeds aan mijn toekomst moest denken. Ik was verliefd! En dat is toch veel belangrijker? Wat dit betreft was ik niet de enige, net zoals ik niet de enige ben die nog regelmatig droomt over proefwerken, examens en afstuderen. Velen denken dat je leven een rotzooitje wordt als je alleen maar doet waar je zin in hebt, maar het tegengestelde is het geval. Ja, je zal niet meer echt bij de wereld horen maar wél bij jezelf, bij je diepste onnoembare kern. Ik voel me dan ook een zwerver, met mijn minimale inspanning om een beetje te overleven. Zonder auto, afwasmachine en verre vakantiereizen, maar tegelijk is veel noodzakelijks gewoon op me afgekomen, zonder sollicitatieprocedures, beleefdheden en andere hypocriete aanpassingen. Ik hou er niet van om mijn best te doen of dingen te moeten. Wat dat betreft ben ik net een kind. Teksten en verhalen die ik niet spontaan en rechtstreeks op mijn iPad eruit raffel hoeven niet zo voor mij. Dit verhaal dus wel.
Gepost in Spiritualiteit Geen reacties »
10 mei 2023
Ik heb me er altijd over verwonderd hoe vanzelfsprekend het in bestuurlijke kringen is om alcohol te nuttigen. Na bijeenkomsten stond er ook wel jus d’orange op tafel, maar ik was een van de weinigen die daar gebruik van maakten. Als je ergens het glas op heft, schijnt dat iets alcoholisch te moeten zijn. Ik weet niet waarom. Alcohol zit kennelijk in het bloed van onze cultuur. Niet dat ik echt iets tegen alcohol heb, maar eigenlijk vind ik het maar een stom spul. In onze koelkast ligt al jarenlang hetzelfde flesje Kasteelbier. Toegegeven. Donkerbruin bier, liefst van het vat, is iets waar ik soms graag een uitzondering voor maak. Dat smaakt tenminste ergens naar. Maar het flesje ligt er nog steeds. Energieverspilling om dat al die jaren koel te houden. Ik denk er gewoon niet aan, kijk er niet naar en vergeet het. Vriend kennelijk ook. In de trapkast staat ook nog wat alcoholisch spul te verpieteren. Tot twee jaar geleden stond er altijd een glas rode wijn naast mijn bed. Dat mocht ik na een operatie even niet drinken omdat het niet goed combineerde met medicijnen. Daarna heb ik er helemaal niet meer aan gedacht. En ontdekte ik een veel betere manier om in slaap te komen. Gewoon liggen luisteren in de stilte en in mijn lijf onder de warme dekens te verzinken.
Toegegeven. In mijn studententijd lustte ik wel pap van alcohol. Maar niet tijdens onze rookavondjes. Dat werd vaak met water aangelengde sinaasappelstroop, waarvan ik de naam vergeten ben. Dán geen alcohol, want de combinatie daarvan met hasj of weed was not done. Alsof ze tegengestelde werkingen hadden. Je diende geestverruimende middelen niet te combineren met verdovende middelen zoals alcohol. En drugs waren geestverruimend. Ook hasj en weed. Althans voor mij. Dan was Pink Floyd niet iets wat uit de boxen kwam, maar door mijn hele lijf vibreerde. Ik werd de muziek, één met de muziek. Probeer zoiets maar met alcohol te doen. Van stom drinken word je stomdronken. Je krijgt wat studentikoos beneveld geblaat en daar moet je in sommige kringen nog trots op zijn ook. Toegegeven. Een van mijn eerste liedjes was een oubollig drinklied waarin ik herhaaldelijk om nog een glaasje vroeg. Dat werd een halve fles wodka en dat heb ik geweten. Nooit meer zoveel gedronken. Nou ja, een keer als proefpersoon van een wetenschappelijk experiment in de faculteit. Verschrikkelijk om dan mijn kater niet met koffie te kunnen verdrijven omdat ik aan allemaal apparatuur moest hangen. Wat voor metingen dat allemaal waren weet ik dus niet meer.
Ik kom op dit alles omdat ik vandaag in de NRC een artikel las onder de kop Alcohol is goed en drugs slecht; really? van Kaj Hollemans. Hij is jurist en expert op het gebied van wet- en regelgeving rond alcohol en drugs en juridisch adviseur van de campagne normaaloverdrugs.nl. De VVD wil het aantal verlooppunten van alcohol uitbreiden via het initiatiefvoorstel Regulering mengformules. Ofwel met zogenaamde blurring, een combinatie van horeca en detailhandel. Voor Hollemans staat vast dat alcohol leidt tot schade voor de gezondheid en de samenleving. Als je de baten en de kosten van alcohol met elkaar verrekent kost alcohol de samenleving tussen de vier en zes miljard euro per jaar. Tegelijk wil de VVD via een uitbreiding van de Opiumwet honderden nieuwe psychoactieve stoffen verbieden, zonder dat is aangetoond dat ze schadelijk zijn. Oké, die zogenaamde NPS zijn wellicht schadelijk, maar alcohol is bewezen schadelijk. Waar kies je dan voor? ‘Door de feiten en adviezen over alcohol te negeren en in te spelen op de angst over drugs,’ concludeert de auteur, ‘vormen deze politici uiteindelijk een groter gevaar voor de samenleving dan de drugs die ze trachten te bestrijden.’
Misschien is de oorzaak van veel ellende wel dat politici en bestuurders gewoon veel te veel drinken. Dat is dom, en als je dat nog niet bent word je het wel met alcohol. Eigenlijk zou je niet het glas moeten heffen op de ‘liberale’ VVD, maar een jointje op die partij moeten roken. Hoewel? Dan flip ik meteen!
Gepost in Gezondheid en welzijn, Maatschappij en politiek, Uit mijn leven Geen reacties »
