22 november 2023
Hoe noem je de man van de dochter van je broer? Je schoonneef? Ik weet het niet, maar hoe je mijn relatie met hem ook noemt, hij houdt van stambomen. Omdat ik ook diverse wortels, stammen, takken en bladeren van mijn voorgeslacht heb verzameld, raakten we even in gesprek toen ik hem in levenden lijve ontmoette. Dat was begin deze maand op de tachtigste verjaardag van mijn schoonzus. In een gelegenheid ergens achterin Noordwijkerhout of zo, en daar zag ik voor het eerst in mijn leven iedereen bij elkaar. Sommige kleinkinderen van mijn broer had ik nog nooit gezien, waaruit geconcludeerd mag worden dat ik niet zo’n familiegek ben. Vroeger geloofde ik zelfs helemaal niet in familie. Want mijn vrienden, die zijn mijn familie. Zoals Alex die ik altijd als mijn broer heb gevoeld. Alsof stambomen van bloedverwanten niet per definitie samenvallen met die van geestverwanten. En waar dat wél het geval is, vind ik dat eigenlijk wel leuk. Ik weet niet waarom, maar dat is vaker zo met dingen die je leuk vindt.
Schoonneef stuurde mij gegevens van zichzelf en zijn twee dochters. Ik opende mijn programma Aldfaer en moest na een update even zoeken hoe dat allemaal ook alweer werkte. Ik printte een overzicht van de voorouders van zijn vrouw, waarvan één tak tot in de achttiende eeuw teruggaat en waarin ik samen met Vriend een doorlopend zijtakje ben. Een kwartierstaat, zo heet dat. Keurig genummerd. Nummer 1 is de stam waarvan je uitgaat, de zogenaamde proband. Mijn nichtje in dit geval. 2 en 3 zijn dan de vader en de moeder, 4 en 5 de ouders van de vader, 6 en 7 de ouders van de moeder. 8 is de overgrootvader van de proband et cetera. Zo begint met elke hogere macht van 2 een vorige generatie. Van mij zelf vond ik enkele van mijn 254 voorouders tot 7 generaties terug. Zo rekenend moet het aantal mensen dat zo’n vierduizend jaar geleden leefde – zo’n 160 generaties terug als je er vier in een eeuw rekent – iets zijn in de orde van het kwadraat van alle atomen op aarde. In plaats van alleen Adam en Eva.
Anderzijds moeten die twee indertijd zoveel mensen hebben voortgebracht dat we elkaar op aarde allemaal hadden platgedrukt. Misschien moeten we blij zijn dat de natuur ook homo’s en lesbiennes schiep om het een en ander een beetje binnen de perken te houden. Dat gebeurt gelukkig nog steeds – de natuur is altijd wijzer dan de mens zelf – maar als ik dan naar mijn kwartierstaat kijk voel ik me een beetje schuldig dat ik een afvallige stamboomtak ben. Hebben mijn ouders dáárvoor zo hun best gedaan? Maar er zijn, zoals ik zei, ook stambomen van geestverwanten en naar mijn bescheiden mening heb ik me in die regionen best wel wat voortgeplant. Want ik denk dat geen enkel idee verloren gaat, dat je de wereld ook kan bevruchten met creativiteit. En soms denk ik zelfs dat voor creatieve mensen lichamelijke voortplanting minder belangrijk is, en omgekeerd. Ik ben dan ook niet zo bang om niets achter te laten. Belangrijker dan alle spullen waarmee ik het huis heb volgepropt zijn de liefde en ideeën die ik heb verspreid.
Sommige fysieke en geestelijke dingen maken rare sprongen over de takken van stambomen. Zoals de spiritualiteit van de dochter van een broer van mijn grootvader – ik bedoel Mellie Uyldert – waar mijn ouders eigenlijk niets van moesten hebben en die plotseling op mijn tak gesprongen is. Het grappige is dat zij net als ik ook in Blaricum is geboren, en als er geen boerderij tussen had gestaan hadden we op haar geboortehuis kunnen uitkijken. Zo’n sprong is er kennelijk ook tussen mij en mijn schoonneef die het leuk vindt om in stambomen te duiken terwijl zijn vader eigenlijk weinig moet hebben van al dat gewroet in een verleden dat je toch niet kunt veranderen. Maar je moet doen wat je hart of je intuïtie je ingeeft – wat dat betreft ben ik een simpele ziel – zodat ik graag met hem wel een stamboompje wil opzetten over voorbije tijden die volgens mij trouwens nooit voorbij zijn omdat tijd een illusie is van ons beperkte waarnemingsvermogen. Kortom: ik ga met mijn schoonneef verder stambomen.
Gepost in Diversen, Uit mijn leven 
1 reactie »
16 november 2023
Vorige week kwam mijn buurman even bijpraten, precies op het moment dat ik de laatste woorden van mijn vorige blog typte. Hij runt de whatsappgroep van mijn buurt, dus het ging ook over de toestanden rond de vernieuwing van de waterleiding. Maar ook over zijn zoontje dat me regelmatig vanachter de heg aanspreekt en die me onlangs zijn vriendje Moos voorstelde. En over hoe het met mij en Vriend ging, waarbij hij aanbood me met dingetjes te willen helpen. Zodat hij een volgende keer een seintje zal geven als hij weer naar het scheidingsstation gaat om ook spullen van mij mee te nemen. En over de Europese Commissie die een wet wil aannemen waarmee de overheid en soortgelijke diensten in je mobieltje mogen snuffelen, het zogenaamde detectiebevel. Hij is terecht bang dat hij geen foto meer kan maken van zijn zoontje in bad omdat dan even later de politie voor zijn deur staat. Kinderporno! Misschien ben ik daarom ook uit Pinterest gegooid. Omdat ergens een piemel aan mijn aandacht was ontsnapt.
Client-side scanning heet dat. Gelukkig vindt het Europees Parlement dat voorstel ook te ver gaan. 1984 staat voor de deur, en een dezer dagen wordt erover gestemd, lees ik in een nieuwsbrief van Bits of Freedom, waarvan ik al jaren donateur ben en van wie ik als dank mijn e-mailadres satyamo@freedom.nl heb gekregen, dat ik overigens maar zelden gebruik, net als het adres satyamo@delta.nl dat ik vorige maand van mijn nieuwe glasvezelleverancier heb gekregen. Ik vind het geen prettig idee als buitenstaanders zomaar in mijn telefoon kunnen rommelen, en ik vind dat dit ook niet mag mogen. Het staat voor mij gelijk aan huisvredebreuk, want ik ben niet de enige bij wie zowat het hele hebben en houwen van zijn privéleven in zijn mobieltje zit. De politie kan wel je telefoon in beslag nemen, en hoewel je je pincode niet hoeft te geven mogen ze wel jouw vinger tegen de sensor drukken om in te breken. Want het is voor mij gewoon inbraak.
Mijn dingen zijn steeds minder van mij. Ik kan ze niet openmaken of repareren, en heb steeds minder te zeggen over wat er daar binnenin allemaal gebeurt. Vroeger kon dat wel, want als je een radio of televisie kocht werd daar keurig een schema bij geleverd van wat en hoe de lampen, weerstanden en condensators er allemaal in zaten. Achter schroeven die je ook ópen kon draaien. Toen ik voor het eerst over cookies hoorde was ik echt boos, want ze plaatsten die dingen wel ongevraagd op mijn harde schijf! Ook een gemak dat maar client-side werd en wordt opgelost. Tot vandaag de dag vind ik dat cookies eigenlijk helemaal niet mogen kunnen. Maar gelukkig is daarin vandaag de dag wel een en ander ietsje verbeterd. Dat je toestemming moet geven en zo, iets waar ik samen met vele anderen vaak niet het geduld voor heb. Met al die toestemmingen voor cookies, pop-up schermen en updates kom je steeds minder aan het echte werk toe. Alsof ze constant bij je voordeur staan te bellen.
Alleen al het idee dat overheden en commerciële partijen alles van je kunnen weten zien zaait angst. En dat is vaak al genoeg om een keurig lid van de maatschappij van je te maken. We worden gemanipuleerd waar we bij staan. Donkere tijden breken aan, maar dat is kennelijk nodig om ons collectief wakker te schudden. Hoe diep moeten we nog gaan?
Gepost in Computer en internet, Maatschappij en politiek Geen reacties »
9 november 2023
De afgelopen twee weken ben ik met een verhuizing bezig geweest. In Second Life dan, te weten onze speeltuin Snuff & Snack die inmiddels 64 jongens in haar ledenbestand heeft. Daar ben ik indertijd met Jayden mee begonnen, en tegenwoordig is Arthur mijn rechterhand. Die was gevestigd op een moderate regio, maar omdat iemand aanstoot nam aan seksuele activiteiten heb ik op het niet onredelijke verzoek van Linden Lab, de eigenaar van deze virtuele wereld, hem verplaatst naar een adult regio. Regio’s zijn stukken land van 256 bij 256 meter. Oorspronkelijk zijn die helemaal leeg, kale vlaktes waarop de eerste bewoners van Second Life begonnen te bouwen. Voor het gebruik ervan betaal je een maandelijkse tier van US$ 166, maar zoveel land had ik niet nodig want een achtste regio voor US$ 31 per maand was ruim voldoende. Dat is nog geen tientje per week, en dat mag mijn hobby wel kosten. Dat lijkt misschien veel voor die 8.192 vierkante meter, maar je betaalt wel voor de computerkracht die nodig is om er van alles en nog wat op te kunnen neerzetten.
En dat niet alleen. Want Linden Labs zorgt ervoor dat de zon schijnt, dat er sterren aan de hemel staan en dat er wind en water is zodat je kunt zeilen. Dat je als avatar met anderen al dan niet in het openbaar kunt praten. Dat je kunt zitten, lopen, rennen, dansen, vrijen en vliegen. Dat je al je vrienden in een lijst kunt bewaren, net als al je bezittingen. Dat je jezelf naar een andere plek kunt teleporteren. En dat je dit alles naar eigen behoefte kan instellen. Wil je overdag onder de sterren zitten? Snel geregeld. Wind tegen met zeilen? Even valsspelen. Wil je een BDSM-spelletje spelen? Met wederzijdse toestemming kun je anderen bijvoorbeeld op een bed vastbinden. Veel dingen zitten vol met grappen en grollen die je met elkaar kunt uithalen. Seks is natuurlijk een belangrijke aantrekkingskracht van Second Life, zodat seksbedden heel populair zijn. In de meeste ervan gaat het om niet veel meer dan wat ordinair wippen – geeuw – maar er zijn er ook met heel subtiele en gevoelige animaties waarbij je hart gaat smelten zodat het eigenlijk echte kunstwerkjes zijn.
Twee weken geleden zat ik met Arthur op het nog kale zand dat ik paar minuten geleden had gehuurd. Ik had alleen een kampvuurtje meegenomen en de boomstam waarop ik met hem in mijn armen lag. We waren zo blij met deze mooie plek na lang zoeken dat we een lange tijd tot niets anders meer in staat waren dan daar gewoon met elkaar te zijn. Het mooie van Second Life is dat je er gevoelens opdoet die je in real life meeneemt. Dat het je ook in real life gewoon gelukkig kan maken. Soms denk ik dat Second Life het doel is van real life. Dat klinkt raar, maar als je Second Life vervangt door creativiteit – wat het zeker is – is het een minder rare gedachte. Want voor mij is creativiteit het doel van het leven. In ons geval werd dat het verhuizen van Snuff & Snack naar deze nieuwe plaats, en daar bleek dat wij samen een uitstekend team zijn. Zoals terwijl jij dít doet ga ik dát alvast doen. Dat is zo’n vanzelfsprekendheid dat we er nauwelijks woorden voor nodig hebben. Net zoals we soms tegelijk dezelfde dingen zeggen, en meestal hetzelfde voelen en we vaak elkaars ideeën mooi vinden.
Gisteren was de verhuizing helemaal af en heb ik de oude locatie vrijwel helemaal afgebroken. Nadat ik even was weggeweest zag ik bij terugkomst al twee jongens met elkaar spelen. Ja, het gaat om pittig perverse spelletjes, maar je kunt dat alles beter hier uitleven. Sublimatie of stimulatie, dat is vaak de vraag over gewelddadige computerspellen. In het laatste geval zouden die tot meer agressie in real life leiden, maar dat geloof ik niet zo. Als je jouw duistere energieën onderdrukt, ze geen plekje in je leven geeft – wat bij 99 procent van de mensen het geval is – vragen ze toch om expressie in real life. Perversies zijn pas pervers als je meent dat die geen deel van je zijn. Ieder mens is even ‘goed’ als ‘slecht’ en omgekeerd. Alleen zelfkennis leidt tot heelheid, en je kan alleen gelukkig zijn als je heel bent. Ja, nog een paar plassen bloed op het zand en de verhuizing is af. Na deze verhuizing voelen we ons helemaal thuis en Arthur heeft daar de glazen voor klaar gezet zodat we daar een wijntje op hebben gedronken
Als je mij de laatste dagen vraagt hoe het met me gaat, kan ik alleen maar antwoorden dat ik gelukkig ben. Niet in de laatste plaats omdat ik dit alles met Arthur mag delen en beleven.
Gepost in Psychologie, Second Life Geen reacties »
30 oktober 2023
De HEER is een wrekende God, hij duldt niemand naast zich. De HEER is een woedende wreker, de HEER wreekt zich op zijn tegenstanders, hij richt zijn toorn op zijn vijanden. De HEER is geduldig, maar zeer sterk, hij laat nooit iets ongestraft.
Aldus Nahum 1:2-3. Ik heb ergens gelezen dat je hier troost in kan vinden omdat God uiteindelijk het kwaad zal vernietigen. Daar vertrouwen ze in Israël kennelijk niet zo op en helpen ze God graag een handje. Miljoenen handjes als het kan. Want je kan niet alles aan God alleen overlaten. Die is véél te geduldig, zodat het Beloofde Land is als een fata morgana die zich steeds opnieuw achter een verder liggende horizon verstopt. Je zal maar het Uitverkoren Volk zijn. Daar is niet iedereen het mee eens. Zeker niet als je daaraan allemaal rechten ontleent en je meent boven alle wetten te staan. Vaak zijn religies niets anders dan opgeblazen groepsego’s waarin nauwelijks een spoor van oprechte spiritualiteit is te ontdekken. Ik hou niet zo van het Oude Testament. Ooit trachtte ik het eens helemaal vanaf het begin te lezen, maar ik ben niet verder gekomen dan Leviticus. Geboden, verboden en rituelen. Oog om oog, tand om tand, dat schiet echt niet op, tenzij je een samenleving wil scheppen waarin alleen mensen zonder ogen en gebitten leven.
Fundamentalistische moslims zijn geen haar beter. Hamas, Hezbollah, Iran zijn net zo ver van Allah verwijderd als de Israëliers van Jahweh. Van de Koran snap ik ook weinig. Ook dat boek wilde ik natuurlijk hebben om dingen op te kunnen zoeken, maar ik kan er net als bij het Oude Testament geen touw aan vastknopen. Alleen het Nieuwe Testament kan ik nog begrijpen, met dat alleen was wat mij betreft de Bijbel compleet geweest. En zelfs dan nog moet ik sommige zoete verhalen niet al te serieus nemen, zoals het romantische tafereel waarin Jezus met twaalf discipelen om zich heen zit en dat hij allemaal wonderen verricht die hij kennelijk nodig heeft om zijn geloofwaardigheid te legitimeren. Ook het christendom zit vol geboden, verboden en rituelen. Je moet elkaar liefhebben, maar op commando lukt dat natuurlijk nooit. Als katholiek moet je zelfs Christus’ bloed drinken en hem opeten. En in zwaar protestantse kringen is het leven een en al lijden, waar Robert Long zo mooi over zong.
Waar komen toch al die godsdiensten vandaan? Die begonnen allemaal rond één iemand die verlicht was, gerealiseerd of hoe je het ook noemen wilt. Eigenlijk hebben die allemaal dezelfde boodschap: God is binnenin je, en dat is dan ook de enige plek waar je hem vinden kan. En als je hem gevonden hebt weet je dat hij eigenlijk overal aanwezig is omdat het idee van persoonlijkheid, van een ik of een ego een fictie is, het grootste zelfbedrog waar mensen onder lijden. Want het bestaan is één zodat er geen afscheidingen en polariteiten bestaan. Er is geen ruimte meer voor dualisme, want alles hoort erbij. Het kan daarom niet meer om veroordelen gaan want je raakt pas bevrijd als je daarmee stopt, je je eigen laatste oordeel van je afwerpt. Dit noem ik spiritualiteit en de crux van het gaan van dat pad is overgave, bewustzijn, liefde waarin alles versmelt. Jezus laat zich kruisigen, wat heel mooi dit proces weergeeft. Alle godsdiensten zijn ontstaan uit spiritualiteit dat een enkel mens realiseerde en uitstraalde. Rondom zo iemand verzamelden zich mensen die hij inspireerde, want verlichting is besmettelijk.
Er komen discipels, volgelingen die alles in het werk stellen om de door hen ontvangen vonken van verlichting te bewaren en te verspreiden. Enkelen realiseren die verlichting in zichzelf, maar de meesten blijven zich aan hun ikjes vastklampen. Dan worden woorden alleen nagepraat en tot dogma’s die niet meer worden beleefd. Dan worden gebaren en handelingen nagebootst in rituelen die men niet meer vanbinnen voelt. En voor je het weet ontstaan er hiërarcheën van kerkvaders, ayatolla’s en rabbi’s die allemaal wetten en rituelen gaan voorschrijven terwijl ze zelf niet eens weten waar het eigenlijk allemaal om begonnen is. Zo verworden godsdiensten tot massale egotripperij, en allen weten ze het beter dan hun concurrenten op de zogenaamd spirituele markt. Zo ontstaan fundamentalisme en elkaar bestrijdende partijen waarbij de echte fundamenten die ze allen gemeen hebben zijn ondergesneeuwd onder machtspelletjes en bedrog. Religie is als tegenpool van spiritualiteit de grootste misdaad in de wereld geworden. Maar alles is één, dus ook dit hoort erbij.
Gepost in Maatschappij en politiek, Spiritualiteit 1 reactie »
22 oktober 2023
O, ik kan ook wel depressief zijn hoor! Het is er ook wel een beetje de tijd van het jaar voor. Neem nou afgelopen vrijdag. Continu dag dreinende regen. Dan maar zaterdag boodschappen doen. Omdat Transdev ook hier bezuinigd heeft op het openbaar vervoer moest ik weer lopen naar de carpoolplaats. Alsof lopen zo makkelijk voor me is. En over een maand of vier wordt het nog verder lopen omdat ze die carpoolplaats aan het verschuiven zijn naar een plek verderop. Dat allemaal wegens Elisabeth Post die hier zo nodig een HOV moest aanleggen waar niemand om gevraagd heeft, die twaalf miljoen kost en waarvan de tijdwinst niet in minuten maar in seconden is uit te drukken. Ik zie mezelf nog bij Willem thuis allemaal rapporten doorploegen om tot die conclusie te komen. Ik haat die vrouw en ik zal niet alle fantasieën opschrijven over wat ik haar allemaal aan had willen doen. Jammer dat ik te laf ben om die te verwerkelijken, want toen ik eens in dat provinciehuis in Haarlem bijna vlak naast haar zat heb ik me ingehouden. Die vrouw is een van de grootste frustraties die ik in mijn politieke loopbaan heb opgelopen. Geen wonder dat het met dit soort mensen – natuurlijk weer VVD – nooit iets wordt met de politiek. Want zo’n HOV gaat natuurlijk ten koste van fijnmazig openbaar vervoer, dat moeilijk met winst geëxploiteerd kan worden. Maar al te vaak wordt de afdeling Crediteuren verzelfstandigd en afgestoten.
Oudjes zoals ik zoeken het zelf maar uit. Als ik de Appie in Huizen verlaat wil ik graag wel even zitten. Vroeger kon dat in de winkel zelf. Een paar maanden geleden waren de banken op het pleintje tegenover de winkel verdwenen. Om plaats te maken voor winkelwagentjes. Ik heb toen de gemeente Huizen erover gemaild, maar meer dan een bevestiging heb ik uiteraard nog steeds niet ontvangen. Ook in het oude dorp van Blaricum ellende door de Appie, die daar zo nodig moet uitbreiden. Waarom? Iedereen is toch tevreden zoals het is? Wie maakt hier nou eigenlijk de dienst uit op de openbare ruimte? Hun producten zijn goed, dat wel. Maar het is een van die vernieuwingen waar niemand op zit te wachten. Voordat ik gisteren automatisch naar de zelfscanruimte liep – ook zo’n wangedrocht – stond ik plotseling voor een kassa waar ik meteen geholpen werd. Ook omdat er een leuk jongetje – die hebben ze als troost gelukkig veel bij de Appie – achter de kassa zat heb ik daar meteen gebruik van gemaakt. Niet van dat jongetje helaas, maar van het snelle afrekenen. Zo’n bemenste kassa voelt aan als een nieuwe uitvinding die ze vaker moeten toepassen. Spaart een boel ruimte van die zelfbedieningsruimte. Kunnen ze daar winkelwagentjes kwijt. Kan ik weer zitten en word nog sneller geholpen ook. Ik maak me zorgen over de zorg voor ouderen zoals ik.
Ik heb mijn geloof in de politiek verloren. Het was natuurlijk veel te idealistisch van me om in de gemeenteraad te gaan zitten. Bovendien is dat soort werk eigenlijk helemaal niets voor introverte types met hersenen zoals ik. Ollongren met haar gemeentelijke herindelingen die geen enkel nut hebben, weg met dat mens. Ook gemeenten moeten groter en groter worden en dit soort van bovenop gelegde plannen vreten energie van gemeenteraden. Steeds meer taken zoals de zorg over de schutting naar de gemeenten gooien zonder financiële compensatie. In Den Haag veroorzaken ze veel onnodige ellende, en tegen de tijd dat dit zichtbaar wordt zijn de verantwoordelijken vertrokken. De puinhopen van dertien jaren Rutte. Ja, het zijn niet alleen overcompenserende vrouwen die er een zooitje van maken, want mannen kunnen er ook wat van. Blij dat hij opgestapt is, dat leeghoofd zonder visie en geheugen. Oké, ik heb wel wat kleine dingetjes bereikt in de gemeenteraad. Geen tegenprestatie voor mensen met een uitkering. Op Coming-Outdag de regenboogvlag hijsen bij het gemeentehuis. Wat bomen die dank zij mij nog steeds leven. Een kerstboom bij het winkelcentrum. Meewerken aan protest tegen idiote plannen. Hogere overheden zwartmaken. Voorstellen van mijn partij steunen. Commissievergaderingen voorzitten. (Vind ik leuk.) En diverse kleine dingetjes. Intussen is het bestuurlijk leven zo complex geworden dat het niet alleen veel te traag wordt maar op gegeven moment helemaal vastloopt. Eigenlijk moet je wel veel moed hebben om je in die wereld te storten.
Mensen vinden mij moedig. Ik herken dat wel, maar voel me helemaal niet moedig. Ik denk daar niet bij na en wil gewoon doen wat er gedaan moet worden. Wat ik zelf wil doen. Geen gezeik. Dat heb ik van mijn moeder: ‘Niet nadenken maar doen.’ Treuzelende mensen zijn een hel voor me. Fanatiek eerlijk zijn, eigenwijs blijven, daar hoef ik geen complimentjes voor te krijgen want zo zit ik nu eenmaal in elkaar en dat kan ik ook niet helpen. Maar ik voel me vaak helemaal niet thuis in deze wereld. Dat heb ik al vanaf mijn jonge jaren. ‘Is there a place for me in this world?’ zong ik. Nee dus. Volgens sommigen zoals Osho zou ik daar blij mee moeten zijn. Maar het ‘Unzuhausesein’ zoals een filosoof ooit formuleerde – was het Heidegger? – is me bepaald niet vreemd. Toegegeven, blij zijn met depressies lukt me nog te weinig als ik daar last van heb. Maar ondanks dat vind ik mijn eigen leven veel mooier, dieper en rijker dan dat van de meeste mensen. Leve de depressieve mensen. Wat die léven tenminste, en zien de realiteit misschien wel helderder dan de grote massa die opgaat in dromen over huisjes, boompjes en beestjes. Idealen verwezenlijk je alleen maar in jezelf. Misschien dat daarom de wereld een rotzooitje is en ook altijd zal blijven. Opdat je leert dat geluk, God, verlichting of hoe je het ook noemt, uiteindelijk alleen in jezelf te vinden is. Alleen gelukkige mensen kunnen de wereld verbeteren. Maar daarvoor moet je wel eerst door de depressieve appel heen bijten.
Er is niks mis met depressies en zelfmedelijden. Ik zou bijna zeggen: sta het toe en geniet ervan! Ontvlucht het niet door uit het leven te stappen, maar duik erin. Koester je gevoeligheid en intelligentie. Uiteindelijk kan alleen acceptatie van dat wat is tot innerlijke vrijheid leiden. Hou van jezelf met alles erop en eraan. Amen.
Gepost in Psychologie, Uit mijn leven Geen reacties »
10 oktober 2023
Bij mij zal de Israëlische vlag niet wapperen. Samen met Rutte veroordelen velen Hamas. Maar dat kan niet zonder ook Israël te veroordelen, dat ik de afgelopen jaren steeds minder zag zitten. Dat land vráágt gewoon om de agressie waarmee het nu wordt geconfronteerd. Het heeft van Gaza een grote gevangenis gemaakt, en op de Westelijke Jordaanoever trekt het zich weinig aan van gemaakte afspraken. Na ongeregeldheden drong in juni de minister van Nationale Veiligheid nog aan op keiharde acties waarbij duizenden Palestijnen gedood moesten worden. Dat zijn er veel meer dan het aantal gijzelaars dat Hamas dreigt te executeren als er meer bombardementen op Gaza komen. Een ultrarechtse kliek is het daar in Israël, van mensen die denken zich alles te kunnen veroorloven en boven de wet te staan. Ja jongens, wees dan niet verwonderd als er tegengas wordt gegeven. Na drie generaties wordt het nu wel eens tijd om die slachtofferrol van je af te schudden teneinde niet een nieuwe holocaust over je af te roepen. Maar zoals gebruikelijk staat opnieuw zowat de hele westerse wereld achter dat arme Israël.
Intussen kan ik me steeds minder voorstellen dat rechtgeaarde joden nog in hun beloofde land willen wonen. Met de oprichting daarvan is alles al in 1948 begonnen. Want laten we eerlijk zijn: de grond is gewoon gejat van de oorspronkelijke bewoners, van wie je je natuurlijk ook kunt afvragen of zij niet na drie generaties de handdoek in de ring hadden kunnen gooien. Koppigheid aan beide kanten, en beide partijen blijken niet tot enig redelijk volwassen overleg in staat. Israël kan zich niet eens aan afspraken houden, breidt haar nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever rustig uit en de westerse wereld knijpt haar oogjes toe. En hoe ver moet je in de geschiedenis teruggaan om te bepalen wat de oorspronkelijke bewoners van gebieden zijn die er daarom het meeste recht op hebben? Dan kan Griekenland ook wel het westen van Turkije gaan claimen en Italië half Europa gaan opeisen. En dat nog afgezien van het feit dat veel verschillende volkeren in sommige gebieden door elkaar heen leefden, zodat zo’n herindeling op basis van het verleden vrijwel onmogelijk is.
Klimaatverandering leidt tot migraties zodat verschillende culturen steeds meer op elkaar botsen om een leefbaar stukje op aarde te bewonen. Zeker als je daarbij ook de bevolkingsgroei in ogenschouw neemt zal dit alleen maar erger worden. En omdat wij in het westen verantwoordelijk zijn voor het leeuwendeel van de opwarming van de aarde, zijn we dat ook voor migratie en oorlog in gebieden die steeds minder bewoonbaar worden door hitte, droogte en overstromingen. En waarom stookt het Westen de aarde op? Omdat alles zo nodig moet groeien, omdat we nooit tevreden zijn met zoals het is en altijd maar méér willen. Groei zit in de westerse cultuur ingebakken, want stilstand is achteruitgang. Slechts weinigen zullen erkennen dat de heilige ongebreidelde groei zonder einde niets anders is dan een kankergezwel, en als de islamitische cultuur het Westen decadent vindt kan ik die daar niet ongelijk in geven. Tot hiertoe heeft de Heere ons geholpen! Het christendom plaatst de mens boven de natuur, de joden zijn het uitverkoren volk en voor de moslims heeft God het laatste woord. Geen wonder dat dit daar in het Midden-Oosten allemaal met elkaar botst.
Op overheidsgebouwen wapperen Israëlische vlaggen. Het Nederlandse standpunt is duidelijk. Israël mag rustig de Gazastrook met 1,8 miljoen inwoners afsluiten van elektriciteit, voedsel, water en brandstof. Dan gaan die inwoners na een poosje vanzelf wel dood. De natte droom van Netanyahu. Bij mij zul je geen Israëlische vlag zien wapperen. Eerder naast een Oekraïense ook een Palestijnse vlag. Want het is de hoogste tijd dat Israël eens tot de orde wordt geroepen.
Gepost in Maatschappij en politiek 1 reactie »
3 oktober 2023
Op de carpoolplaats stond opeens een bus 100 die niet reed. Volgens OVinfo dan. Ik sprak mijn verwondering uit, en de chauffeur bekende dat hij zijn hand over zijn hart had gestreken om deze rit toch maar te doen. De boks voor hem, waarna ik vergat in te checken. Belandde ik toch nog een halte dichter bij de kapper dan ik verwacht had. Van die bus 100 rijden er nog maar weinig door mijn wijk. ’s Ochtends vier naar Hilversum en ’s middags vier naar Bussum en dat is het dan. Hoe zou Ellen met haar rollator ooit nog de wijk uit kunnen komen? Ik ken haar omdat we vaak samen fietsten. Op fysiotherapie dan. Ik kom haar regelmatig tegen op weg naar of terug van het winkelcentrum. Altijd wel even een oppervlakkig praatje. Laatst mopperde ze dat ik weer krom liep. Een schat van een vrouw. Ik kwam met de elektrische bus langs de halte waar ik opgestapt zou zijn als ik niet wist dat hij niet reed, want dat is dichter bij huis dan die carpoolplaats.
Bij de kapper, Hizi Hair waar ik al twintig jaar kom, heb ik weer lekker mijn haar laten wassen. Op een massagestoel. Ik dacht er de afgelopen dagen nog aan om mijn haar alvast te wassen, maar schoon haar laten wassen lijkt me ook niet gepast. Doet me denken aan een strip uit Jan, Jans en de kinderen, waar Catootje haar druk schoonmakende moeder vraagt waarom ze dat doet terwijl de schoonmaakster de volgende dag komt. Dat was omdat ze niet wilde laten merken wat voor troep het in huis was. Zou de kapster nu merken dat ik mijn haar al een of twee weken niet gewassen heb? Ik heb dat niet gevraagd. Toen ik uiteindelijk in de kapstoel zat vertelde ik haar vrolijk dat ik nog geen koffie had gehad, dat is voor een trouwe klant als ik ongepast. Snel een cappuccino uit de automaat gehaald dus. Overigens vond ik dat er niet zoveel te knippen was, een beetje korter was oké. En lekker een beetje wild en springerig laten allemaal, volgens mij stijl jaren negentig.
Na de kapper trakteerde ik mezelf op een bekertje ijs bij Sundaes ernaast. Ze zouden in november weer sluiten en ik vroeg me af of dat wel zo’n goed idee was. Twee bolletjes cookies en een bolletje aardbeien. De twee bankjes aan het haventje aan de overkant waren bezet. Ik vroeg aan een goedmoedige man of ik erbij kon komen zitten. Geen bezwaar. Al snel werd hij gebeld waarop hij verdween. Een motorbootje legde ratelende aan. Twee hengelaars waren even met elkaar in gesprek. Ik vind dat een sadistische sport, en gelukkig leek het erop dat ze niets hadden gevangen. De fontein in het midden van het water was in een royale bui aan het spuiten. Aan de overkant een kunstwerk van blokken met een uitgerekte piramide op hun top. Zeven jaar geleden waren daar pokémon te scoren. Zouden die daar nog steeds in de lucht hangen? Toen ik mijn bekertje had leeggelepeld vroeg ik aan een vrouw die naast me was komen zitten of ik nog een bekertje zou nemen. Zij vond van wel. Ik niet.
Teruglopend naar de bushalte vroeg ik me af of ik nog wat zou gaan shoppen. Maar ik wist niet wat. Bij de Blokker nog even gekeken naar matjes voor in de badkamer, maar ik vond het juiste model niet. Misschien maar goed ook, want het is heerlijk om eens met vrije handen rond te lopen zonder iets mee te hoeven dragen. In het bushokje zaten twee jongens verdiept in hun telefoon, dus ik ging maar op het fietsenrek zitten. Bus 320 zou toch al over drie minuten komen. Even later was dat één minuut, later twee minuten, toen weer één minuut, toen weer drie minuten. Maar na een poos te hebben uitgekeken naar het verkeer dat soms een poosje heel stil is omdat het aan alle kanten tegelijk rood heeft, kwam hij uiteindelijk toch. Opnieuw zo’n comfortabele elektrische bus die veel beschaafdere herrie maakt. Een heerlijk zomerdagje tussen de eerste herfstbladeren. Tweeëntwintig graden. Lichtbewolkt. Windstil. 2 oktober. Ik voel me een beetje schuldig dat ik het eigenlijk best lekker vind dat de aarde wat wordt opgewarmd.
Gepost in Uit mijn leven Geen reacties »
30 september 2023
Via Blendle kwam ik in het tijdschrift Psyche & Brein een artikel tegen over seniorisme. Nooit van gehoord. ‘Op een kinderlijke toon iets uitgelegd krijgen. Niet serieus genomen worden. Het gevoel krijgen dat je de maatschappij alleen maar tot last bent: het overkomt heel wat ouderen,’ aldus de introductie. ‘Dat seniorisme heeft directe gevolgen voor hun mentale en fysieke welzijn,’ vertelt psycholoog Lotte Brinkhof. Het is volgens haar een te simplistische benadering als je veronderstelt dat alle ouderen kwetsbaar zijn en extra bescherming nodig hebben. Negatieve opvattingen over ouderdom kunnen veroorzaken dat je je daarnaar gaat gedragen. Want waarom aandacht geven aan voeding en beweging als je toch steeds verzwakt? Is er niet maar al te vaak sprake van een selffulfilling prophecy? Voor je het weet gaan ouderen leven volgens het stereotype van ouderdom.
Herkenbaar. Zelf vraag ik me af of ik niet heel anders over mijn lichamelijke en psychische gezondheid zou denken als ik niet wist hoe oud ik was. Zo heb ik de neiging om mijn hersens ervan te beschuldigen als ik er niet in slaag een probleem op te lossen, terwijl jongeren veel eerder zeggen dat het probleem gewoon te moeilijk voor hen was. Zo vind ik mezelf stom als ik niks snap van apps zoals Facebook, terwijl het heel goed zou kunnen zijn dat die apps zélf een en al chaos zijn. Misschien is het zelfs mijn slimheid die constateert dat veel digitaal gedoe een ratjetoe is, gespeend van helder en logisch denken, wat je misschien niet eens zou moeten wíllen begrijpen. Net als belastingen, die ze waarschijnlijk voor een groot deel bij die dienst zelf ook niet begrijpen. Ook fysiek betrap ik mezelf wel eens op seniorisme. Ik zou eigenlijk niet meer die weg moeten oversteken waar de stoplichten dertig meter verderop staan, maar ik doe het toch.
In het bedrijfsleven is seniorisme gewoon stom, lees ik in het artikel. Er zijn zat bejaarden die goed kunnen en willen werken, maar vanwege hun leeftijd worden ze toch niet aangenomen. En dan maar klagen over krapte op de arbeidsmarkt. Leeftijd mág bij sollicitaties eigenlijk helemaal geen rol spelen, want discriminatie op leeftijd is verboden. Het is ook gewoon stom, want senioren zijn vaak loyaler en minder vaak ziek. Maar toegegeven: áls ze ziek zijn doen ze dat ook goed. ‘Seniorisme kan ook het herstel van fysieke ongemakken belemmeren of depressieve klachten in de hand werken,’ lees ik verder. ‘Je kunt cognitief sneller achteruitgaan of geïsoleerd raken omdat je ouderdom associeert met eenzaamheid. In het algemeen vermindert het de kwaliteit van en de zin in het leven.’ De auteur dringt aan op het bewust worden van vooroordelen en anderen daarop aan te spreken. Ook contacten tussen generaties kunnen erg effectief zijn, omdat de positieve eigenschappen van senioren dan beter in beeld komen.
Misschien moeten geboortedatums niet openbaar zijn, denk ik dan. Het is een privégegeven dat niemand wat aangaat en waar niemand wat aan heeft. Het werkt veel leuker samen als je de leeftijd van een ander niet weet. Zo ontstond mijn relatie met Arthur en die werd er niet minder om toen bleek dat we twee generaties verschillen. Leeftijden negeren? Moet kunnen. En het kan.
Gepost in Psychologie Geen reacties »
25 september 2023
Een maand nadat Osho op 58-jarige leeftijd was overleden ben ik naar India gegaan, februari 1990. Oorspronkelijk zou ik met Vriend gaan, maar een dreigende ernstige ziekte van zijn zus weerhield hem ervan om deze reis van zes weken te ondernemen. Ik ging dus alleen. Het was niet zozeer om naar de ashram in Poona te gaan, maar meer om plaatsen te bezoeken waar Osho had geleefd en om documentatie over zijn leven en lezingen te verzamelen. Eerst vier dagen in Bombay rondgezworven, toen tien dagen in Poona geweest. Vervolgens zeventien dagen in Jabalpur. Daar belandde ik op het kleurige Holi-feest waar op de daaraan voorafgaande avond vreugdevuren voor het vieren van het einde van de winter waren ontstoken. Het is traditie om elkaar vrolijk met verf en poeders in allerlei kleuren te bestrooien. Ook over mij dus, en ik vond het best allemaal. Een gezin op een terras riep me op gegeven moment binnen, opdat ik me kon wassen en van thee werd voorzien. Want aan gastvrijheid is geen gebrek in India.
Jabalpur was een uitvalsbasis voor tochtjes naar Gadarwara waar Osho als eigenwijs kind woonde en rare fratsen uithaalde, naar het door hem geliefde Khajuraho dat beroemd is om zijn vele tempels met erotische sculpturen, en naar de Marble Rocks waarover hij zo romantisch had verteld. Daar belandde ik met een roeibootje met alleen een jongen en een oudere man, op een stil meer tussen de rotsen achter het sterrenbeeld Orion aan peddelend. Om tenslotte op een minuscuul eilandje aan te leggen en wierook te branden bij een Shiva Linga-beeldje. Ik keek argwanend naar de roeiboot die gelukkig niet afdreef. Zat ik daar in mijn eentje ergens midden in India op een eilandje op een totaal verlaten plek … Waar het leven je al niet brengen kan!
Een krankzinnig land, India. Ik snap die mensen niet. Er zijn veel momenten geweest waarop ze me hadden kunnen beroven of erger terwijl er geen haan naar zou hebben gekraaid. Zoals in Satna, een stadje waar ik langs kwam op weg naar Khajuraho, waar ik hoorndol werd van alle Indiërs die me nooit met rust lieten. ‘I’m very grateful to you, but I had a very busy day and I’m tired, I wanna sleep,’ bedank ik een man die bij mijn hotelkamer seks aanbiedt. Het linksrijdende verkeer is chaotisch. Op smalle wegen zie je soms autowrakken, en als jouw taxi of bus een tegenligger nadert, wijken beide voertuigen pas de laatste halve seconde voor elkaar uit. Toch ben ik zelden bang geweest in India, ook niet toen ik tien jaar eerder in een rammelend vliegtuig van Poona naar Bombay vloog. Het is alsof het Indiase vertrouwen in de goden en de daarmee samenhangende verminderde angst voor de dood ook op mij overslaan. Want het is alsof vele millennia van spiritualiteit in dat land in de grond zitten. In Bombay was het heel gewoon als je langs mensen liep die op straat letterlijk aan het creperen waren, want sterven hoort nou eenmaal bij het leven.
Jabalpur is de stad waar Osho op 21 maart 1953 verlicht werd. Onder een boom, zoals dat hoort. Die heb ik dus opgezocht en een handje gegeven na een troep jongetjes uit de takken te hebben gejaagd. In Osho’s verhaal over zijn verlichting is het opvallend dat hij ’s nachts niet meer binnen kon blijven, dat hij naar buiten moest, de natuur in. Hoewel ik er niet verlicht van werd had ik ook wel eens zo’n ervaring, alsof er in mijn kamer te weinig ruimte was voor alle zegeningen die zich over me heen stortten. It’s all too much zingt George Harrison. Ik verzamelde bladeren van die boom, waarvan ik er terug in Amsterdam enkele inlijstte, en eentje staat nog steeds hier op mijn kamer. Osho woonde het grootste deel van zijn leven in Jabalpur, begon er in 1951 zijn studie filosofie, waarin hij later assistent-professor werd. In 1966 ging hij rondreizen door India voor het geven van lezingen en meditatiekampen, en hij verhuisde in 1970 naar Bombay. Het Mahakoshal Arts College bevond zich op loopafstand van mijn hotel, en het was leuk om daar professoren en medewerkers te spreken die nog college bij Osho hebben gelopen. Een geografie-professor herinnert zich dat nog goed, en excuseert zich bijna dat alles wat hij over Osho heeft verteld te beperkt is, dat woorden tekortschieten.
Misschien heeft het met Venus in mijn eerste huis te maken, maar overal ontmoet ik niets dan welwillendheid om mij van alles te laten zien. Een huis waar Osho gewoond heeft en waar nog steeds vier palmen staan die hij heeft geplant. Het meditatiecentrum Amritdham op een heuvel, dat nog steeds bestaat. Een sikh die me achterop zijn scooter naar een winkel brengt waar foto’s van Osho worden verkocht. Een zuster van Osho die me vertelt dat alle vijf broers, vier zusters, vader en moeder allemaal sannyasins zijn, alsof het een familiebedrijfje is. Ze is zo gastvrij dat ik geen behoefte meer heb om haar uit te horen over al het kattekwaad dat Osho in zijn jeugd allemaal heeft uitgehaald.
In het hotel zelf zat ik graag in de grote tuin. Daar ging ik graag lezen, of praatte urenlang met een Indische ingenieur en ontmoette ook een knaap uit Zweden. Maar ik loerde er ook naar een leuke jongen die daar lag te zonnen. Op mijn kamer hield ik mijn dagboek bij en bekeek ik mijn koopjes van de dag, zoals het eerste deel van Osho’s tiendelige reeks Yoga: The Alpha and the Omega. Een eerste druk natuurlijk. Ik was wat bang voor de hagedis die rustig tegenover me tegen de muur gekleefd zat, en vond het geen leuk idee dat die vlak boven het hoofdeinde van mijn bed zou zitten. Maar misschien zouden Indiërs wel bang zijn voor katten die op je bed komen slapen.
Al met al best vermoeiende dagen. Na mijn uitstapje naar Gadarwara, op de tot nog meest warme en uitputtende dag van mijn leven, begonnen mijn darmen op te spelen. Dat liep gelukkig niet uit de hand, of hoe je dat ook moet zeggen. Daarna heb ik weer de trein terug naar Poona genomen om daar nog een dag of tien door te brengen alvorens naar het frisse maar neurotische Nederland terug te keren.
Gepost in Spiritualiteit, Uit mijn leven Geen reacties »
12 september 2023
Als je bij de aftrap van de verkiezingscampagne je partij opblaast ben je als bestuur niet goed bij je hoofd. Zeker als de partij behoorlijk in de lift zit. Zeker als je opeens het lijsttrekkerschap van iemand die je een paar maanden geleden nog hebt gesteund opeens intrekt. Zeker als je die met nog onbewezen integriteitsschendingen om de oren gaat slaan terwijl je het resultaat van het onderzoek daarnaar weigert af te wachten. Ongehoord. Zelfs al er dingen niet in de haak zijn was het verstandiger geweest om eerst de uitslag van de verkiezingen op 22 november af te wachten. Hoe dan ook, veel mensen teleurgesteld en boos. Ik ook. Campagneleider opgestapt. Veel fractievoorzitters uit gemeenteraden, provincies en waterschappen zeggen het vertrouwen in het partijbestuur op. Een grote kans dus dat op het partijcongres op 24 september het bestuur wegstuurt, waarvoor tweederde van de stemmen voldoende is.
Ouwehand verwijt het bestuur dat dit geen verstand van democratie heeft. Zo zou volgens dat bestuur de Partij voor de Dieren altijd in de oppositie moeten plaatsnemen. Alsof je in een oppositie meer bereikt dan in een coalitie. Dat is natuurlijk heerlijk als je van je slachtofferschap wilt genieten, dat wel. Maar de praktijk wijst helaas uit dat moties en amendementen van opposities bijna per definitie door coalities niet serieus worden genomen en nog maar half gelezen in de prullenmand worden gegooid. Over raar besturen gesproken. Een aantal jaar geleden meldde iemand zich voor onze plaatselijke partij aan, maar kwam daar later weer op terug omdat ze als lid van de Partij voor de Dieren niet als vertegenwoordiger van een andere partij in de raad zou mogen zitten. Ik heb dat altijd een vreemd verhaal gevonden.
Ik denk dat de kern van de spanning tussen bestuur en fractie zit in het bijna heilige principe van besturen ‘zonder last’. Je kan namelijk nooit en te nimmer volksvertegenwoordigers dwingen tot wat voor stellingname dan ook. Je zet ze op te kieslijst en als ze worden gekozen zijn ze helemaal vrij en kan je als bestuur niets anders doen dan ze los te laten en erop vertrouwen dat ze zich een beetje aan het partijprogramma houden. Op dat moment verliest een bestuur al zijn invloed, wat natuurlijk frustrerend is. Het enige wat je nog kunt doen is hen bij volgende verkiezingen op een onverkiesbare positie of helemaal niet op de kieslijst te plaatsen. En dan nog hebben de leden het laatste woord. Helemaal terecht, want dat is democratie. Je kunt je vertegenwoordigers dus ook niet voorschrijven om in de oppositie te gaan zitten. Ik stoor me eraan dat ook bij mijn lievelingspartij gebrek aan openheid is over wat er nou werkelijk aan de hand is. Over welke integriteit van Ouwehand en over welk door haar aangevallen bestuurslid het nou eigenlijk gaat.
Toen ik een en ander las kreeg ik de behoefte om ook naar dat partijcongres te gaan. Ben ik er ook een dagje uit. Ik hoop dat daar frisse wind gaat waaien zodat het niet de Partij voor de Stinkdieren wordt.
Gepost in Maatschappij en politiek Geen reacties »
