Occupy Amsterdam!

16 oktober 2011

Gistermiddag over het Beursplein gezworven om te kijken hoe protesten vandaag de dag plaatsvinden. Het was gelukkig prachtig weer en alles verliep rustig en gemoedelijk. Veel discussiërende mensen, vooral jongeren, over hoe je het verbeteren van de wereld nu moet aanpakken. Een kwartier lang luid klappen terwijl dat op andere Occupy’s over de hele wereld ook gebeurde. Daarna zong iemand Imagine van John Lennon en daar schoot ik wel even vol van. Wow, zouden onze kleinkinderen dan toch weer gaan doen wat onze eigen kinderen hebben nagelaten? Het niet meer pikken? Wakker worden uit de dromen waarmee de politiek en het bedrijfsleven ons zo graag laten inslapen? In Occupy zijn er geen echte leiders – niet meer dan het hoogst noodzakelijke – en zijn er ook geen strakke eisen. Wel zou je het meeste van dat waartegen geprotesteerd wordt neoliberalisme kunnen noemen: de zeer sluipende, gevaarlijke leer volgens welke zelfzucht een deugd is en altruïsme een zonde, en die alle politiek van links tot rechts in het geniep doordringt en zo de maatschappij via de ongelimiteerde vrije markt bewust ondermijnt. En als je het niet gelooft omdat het te gek voor woorden klinkt, lees je er je klassieken zoals de boeken van Ayn Rand maar over na.

We moeten lief zijn voor elkaar! Ook dat werd over het zonnige Beursplein geroepen. En ja, er was ook iets van een hippiesfeer te proeven. De grote wereldproblemen hebben natuurlijk, zoals altijd in de geschiedenis, te maken met een overdosis manlijkheid zodat wat minder testosteron, stoerheid en machogedrag geen kwaad zou kunnen. Man en vrouw kunnen alleen bij elkaar komen in meer feminisering van de samenleving, maar zolang de maatschappij man en vrouw polariseert en androgynie verkettert zullen ze het moeilijk met elkaar blijven hebben. Dat vond ik ook het leuke van de hippiebeweging en de jaren zestig – dat het allemaal een beetje door elkaar heen liep. Wat natuurlijk tegenwoordig ‘vaag’ en ‘indolent’ wordt genoemd, maar waar toch een goede kern in zat. Maak eens een keer géén onderscheid in plaats van onderscheid en noem dat niet meteen ‘vaag’. En hou eens op met dat voordurende bezig zijn, te presteren en te werken, relax, en noem dat niet meteen ‘indolent’. Tja, zucht, ik geloof nog steeds in de hippies van toen. En het is toch mijn generatie die indertijd veel mogelijk heeft gemaakt waar we nu de vruchten van plukken. En dan bedoel ik niet per se cannabis – wat volgens mij nog altijd gezonder en veiliger is dan alcohol – maar ook bevrijding van kneuterigheid, een creatieve explosie in popmuziek, een vrijere seksualiteit en veel andere dingen die we nu heel gewoon vinden.

Hoewel ik gisteren nog maar twee tenten heb gezien op het Beursplein, hebben er vannacht toch nog zo’n 60 tenten gestaan, las ik. Geweldig, jongens! Ik heb foto’s van jullie gemaakt! Gisteravond waren er nog oproepen op Twitter om de rommel op te ruimen, kookapparatuur te brengen en ook extra luchtbedden en dekens, want het werd een koude nacht. In Rotterdam waren vanmorgen helaas alle tenten verdwenen en in Rome is het minder vredig verlopen dan de bedoeling was. Maar het is te hopen dat dit soort uitingen van onvrede zich uitbreiden. Een protest dat niet in de eerste plaats op actie is gericht, maar meer op een duidelijke blijk van afkeuring van hoe 99% van de mensen slachtoffer zijn van een zelfverrijkende 1%. Want hoe kunnen mensen als Jan Hommen zichzelf honderd keer zoveel waard vinden als anderen? Het is dit type mensen, het hebben van zo’n mentaliteit, dat de wereld naar de klote helpt. Misschien is dit massaal blijk geven van vooral gevoelens wel het kenmerk van het nieuwe protesteren zoals dat bij de Occupy’s plaatsvindt: het creëren van een astraal veld. Waarbij het internet niet meer weg te denken is. Want door samen dingen te doen, te voelen en te denken wordt er toch iets van een sfeer om de aardbol gelegd die invloed kan hebben. Om in de sfeer van de jaren zestig te blijven: gooi het eruit, gooi het in de groep! En hoe minder deze roep nu opgepakt wordt, hoe meer en pijnlijker dat later zal gebeuren. Want de echte crisis is nog niet eens begonnen.

Gepost in Maatschappij en politiek, Uit mijn leven