E-moties

7 oktober 2008

Met een goed gevoel denk ik terug aan de vergaderingen van september. Wat mij betreft verliepen die perfect. Als voorbereiding op een meningvormende raadsvergadering hebben wij hier in Oldegeppel rondetafelgesprekken, waarin raadsleden zich alleen nog maar informeren over zaken die op de agenda staan, en nog niet geacht worden al een mening te ventileren. Het onderwerp was UMTS, want het college had hierover een beleidsnotitie opgesteld, waarin voor mij iets te gemakkelijk met plaatsing van masten werd omgegaan. Door StopUMTS had ik me goed laten voorlichten over diverse haken en ogen rond de bestrijding van elektrosmog, en op het gemeentehuis had ik de meeste stukken bestudeerd, dus ik kwam goed beslagen ten ijs op dat rondetafelgesprek. Als het even kan nodigt de griffier enkele deskundologen uit, hoc loco de GGD en het Antennebureau, waarbij de laatste het deze avond liet afweten.

Elektrosmog is nog altijd een onderwerp dat veel emoties doet oplaaien, zeker nu begin september het Europees Parlement aangaf strengere normen voor straling te willen. Is UMTS dan toch niet zo veilig als het ministerie en de Gezondheidsraad ons willen doen geloven? Het zogenaamde Zwitserse Onderzoek vertelt ons toch dat we niet bang hoeven te zijn voor de gevolgen van elektromagnetische straling? Maar als je leest wat die wetenschappers nou eigenlijk in dat onderzoek hebben gedaan, dan blijkt dat niet veel meer te zijn dan kijken of proefpersonen al dan niet onder invloed van straling op het juiste moment op het juiste knopje hebben gedrukt en zich al of niet lekker voelden. Meer niet. Dus niets maar dan ook niets over langetermijneffecten op de gezondheid.

Dat vertelde ik de arts van de GGD als inleiding op mijn vraag hoe men toch uit het Zwitserse onderzoek kon concluderen dat UMTS veilig is. Tja, daar had hij net een echt antwoord op. Men refereerde nu eenmaal veel aan dit onderzoek…
“Maar de Gezondheidsraad ook,” wierp ik tegen. “Terwijl die trouwens ook nog vragen stelt bij de statistische verwerking van dit onderzoek, dat bovendien voor 40% door de industrie is gefinancierd.”
“Met dat laatste heeft u een punt, daar moet je rekening mee houden. Maar toch is er niet één goed degelijk onderzoek dat heeft aangetoond dat UMTS schadelijk is!”
“En dit alles dan?” en ik begon met een papier te wapperen. “Is dit dan allemaal waardeloos? Zoals recente onderzoeken in China en Korea die schade aan DNA en chromosomen aantonen? Is dit dan allemaal onzin?”
“Al die onderzoeken zijn door het Kennisplatform Elektromagnetische Velden gecontroleerd,” verzekerde arts me. “En ze kunnen daaruit niet concluderen dat UMTS schadelijk is.”
“Nu u het zegt, u noemt dat Kennisplatform. Is dat niet die groep waarin een stuk of tien technici zitten en maar één medicus?”

Arts voelde zich niet echt aangesproken door al mijn argumenten, maar na afloop knoopte ik toch nog even een praatje met hem aan.
“Er zijn nu eenmaal dingen die je niet begrijpt, maar toch effect hebben. Net als met homeopathische middelen,” tartte ik hem. “Van een aantal ervan is toch bekend dat ze gewoon werken!?”
Hap! Er kennelijk van uitgaand dat mijn opleiding dat van een basisschool nauwelijks overtrof, begon hij zijn verhaal over verdunningen en aantallen moleculen, waarmee hij bewees dat homeopathie niet werkte omdat het niet kon werken. Ik sputterde nog wat tegen met de suggestie om eerst naar de feiten te kijken en daar dan verklaringen voor trachten te vinden, maar mijn woorden stierven langzaam weg in onbegrip.

Je mag geen mening geven tijdens zo’n rondetafelgesprek, maar door het stellen van bepaalde vragen vlamde die van mij ver boven stoelen en banken uit. Zodanig dat de meesten er iets mee gingen doen. Ik had gezaaid. En tijdens de meningvormende raadsvergadering oogstte ik. Zowel bij coalitie als oppositie, want inmiddels begonnen de meeste raadsleden zich zorgen te maken. Twee moties werden aangenomen, waarin het college gevraagd werd om ‘de mogelijkheden te benutten, die plaatsing van antennes pas na een zorgvuldige afweging mogelijk maken,’ zoals de griffier ze samenvatte. Zelf had ik helemaal niks meer te doen tijdens die vergadering. Heb zelfs helemaal geen woord gezegd over ‘mijn’ onderwerp, want dat was helemaal niet meer nodig. En daar genoot ik van. Soms bereik je een klein beetje en alle beetjes helpen. Beet!