Seringen

29 mei 2006

Ook deze lente bloeiden de seringen weer in mijn voortuin. Heerlijk is het om even je neus te steken in die dottige bloemenwolken die hun doordringende zweem naar je tegemoet wuiven. Bloemen geuren vaak naar iets onbestemds, iets dat niet onder woorden is te brengen. Een herinnering aan een vorig leven of zo. Hoewel de geur van seringen bij mij onlosmakelijk verbonden is aan… een huis op de Houten Matthijsweg, hier in Oldegeppel.

Zomer 1965. We woonden in Amsterdam, maar pasten graag op de huizen van vrienden in Oldegeppel, waar ik 18 jaar eerder was geboren. Toen ik bijna zes was hebben we Oldegeppel verlaten, want voor mijn vader werd het teveel om steeds heen en weer te forenzen, zeker omdat er toen ook nog op zaterdag werd gewerkt. Die verhuizing, eind 1952, net na het verschijnen van de eerste Donald Duck die in heel Nederland gratis op de deurmat plofte, heeft mijn moeder mijn vader nooit vergeven. Een edelsmid uit de Weteringschans ruilde graag met ons, zodat ik als kind niet meer langs de korenvelden wandelde, maar over het asfalt slenterde, waar de tramlijnen 7 en 10 regelmatig voor ons huis denderden. Nu geen uitzicht meer op de boerderij van Knauweling, maar op het statige Rijksmuseum. Maar het heimwee bleef. En de vrienden uit Oldegeppel ook, zodat mijn ouders graag op hun huizen pasten als ze met vakantie gingen. En ik enkele zomers in mijn geboorteplaats doorbracht. Onder andere zomer 1965.

Ik was verliefd zonder te weten dat ik verliefd was. Schreef mijn dagboek vol over Johan. Want die had ik natuurlijk opnieuw uitgenodigd, net als de zomer ervoor toen we in een ander huis in Oldegeppel logeerden. Hij was mooi, een Weegschaal, en precies 2 2/3 jaar jonger dan ik. Hoewel ik nog niks van seks begreep, genoot ik van zijn fysieke aanwezigheid. Een onschuldiger en tegelijkertijd romantischer relatie is bijna onmogelijk. Vandaar dat mijn ouders – eigenlijk moet ik zeggen: mijn moeder – er niet moeilijk over deden als we bij elkaar sliepen, want er zou toch niks tussen ons kunnen gebeuren. En dat gebeurde ook niet. Wist ik veel.

Er gebeurden veel belangrijker dingen. We hebben heerlijk op de hei gelopen, gefietst en gelegen. 10 cent om op de Oldegeppelse camping te mogen. Struinen over heuvels, langs of dwars door korenvelden naar de Wodansberg. Een hijskraan aan de horizon, bezig met inpolderen. Veel te duur ijsje gegeten, want dat kostte wel ƒ 1,40! ’s Avonds op een bankje in het beeldenpark achter de kerk geboomd over de liefde, alsof we daar iets van snapten. Bij de open haard zitten luisteren naar de Negende van Beethoven, waarbij hij tijdens het adagio molto e cantabile bijna in slaap viel. Een concert van Bach en Marchello. Maar ook op de radio smachtten we van de nog net niet verschenen single Help! van de Beatles. En dat allemaal met Johan, in zwarte coltrui en met krulletjeshaar.

Als je verliefd bent maakt de geliefde elke plek heilig. Tot vandaag de dag geloof ik dat dat zo is. Waar de geliefde is, is vrede. Waar de geliefde is, is geloof, vertrouwen, vreugde. Waar de geliefde is, wordt alles met het hart geheeld. Met de geliefde stopt de tijd en wordt de wereld volmaakt. En alleen met de geliefde kan en wil je sterven. Door de geliefde worden alle plekken waar hij is gezegend. Zo ook dit huis op de Houten Matthijsweg. De kamer waar we sliepen, met de koekoeksklok en het blauwe luxaflexje. De tuin waar we in onze blote bast stripverhalen zaten te lezen en limonade dronken. Ik weet zeker dat daar de geur van seringen hing. Toch kunnen die niet in juli hebben gebloeid. Maar ik herinner ik me ook dat de toiletzeep daar heerlijk rook. Naar seringen dus. Die zeep is wellicht mijn eerste kennismaking met seringen, want toen ik vele jaren later er een bos van onder mijn neus kreeg, riep ik spontaan: “Wat ruiken die naar een heerlijke zeep!” Maar ik heb wel vaker kippen met eieren verward.

Johan is al lang van mijn levenstoneel verdwenen. Maar de seringen zijn er nog steeds en verbinden me met het ongelooflijke.