Rust Wat
2 juli 2006
Elk jaar is er een zomerconcert in Rust Wat, een lieflijke en lommerrijke ontmoetingsplaats voor veel Oldergeppelers. Op het terras van het café-restaurant kijk je uit over een meertje met een eilandje in het midden, dat vroeger een ijsbaan was waar je keurige rondjes kon schaatsen. Op deze avond draait het echter om de muziek, die weerklinkt uit een half geopende tent die op het eilandje is gebouwd. Daar speelt deze avond het Rotterdams Kamerorkest onder leiding van Conrad van Alphen en bijgestaan door violisten Emmy Verhey en Liza Ferschtman. Aan één van de zijden van het water is een helling waarop honderden stoeltjes staan voor bezoekers, waaronder kunstminnende dorpsbewoners en hen voor wie het zien en gezien worden weer het belangrijkste is. Sommigen nemen plaids en goedgevulde picknickmanden mee, anderen verspreiden de geur van goede sigaren over het publiek.
Vriend was net uit Amsterdam komen fietsen. We ontmoetten elkaar in Nieuwegeppel om eerst onze magen met poffertjes te plezieren, en hier zitten we dan in de zomerse buitenlucht terwijl de klanken zacht en zoet over ons heen waaieren. Achter een fractiegenote die weer achter de burgemeester van Nieuwegeppel zit en die me steeds wat lekkers aanreikt. Af en toe snateren eenden door de muziek heen, zich een weg zwemmend tussen de vele lelies die het water tussen publiek en muzikanten bedekken. Voor de pauze maken Johann Christian Bach, Vivaldi en Mozart niet zoveel indruk op me, terwijl ik toch geniet van de zomeravondsfeer. Want dit concert markeert voor mij het einde van een drukke periode. De Vuurfakkel is gemaakt en verzonden, het dorpsblad Wei & Hei is weer gecorrigeerd, de kortingsactie van mijn astrologisch bedrijf Aries Astro-Services is beëindigd en gisteren was de laatste raadsvergadering van het seizoen. Ik rust wat.
Na de pauze een concert van de Bach en de Kammersinfonie van Shostakovich. Die laatste maakt de meeste indruk en ik zie steeds flarden uit de films In de ban van de ring voor me. Verstild staar ik naar de in de schemering oplichtende tent op het eilandje. Mijn ogen vinden rust en blijven zo lang op hetzelfde punt gefixeerd dat de wereld langzaam lijkt te verdwijnen. Staring at the light I disappear, zong Group 1850 ooit. En hoe langer ik mijn ogen niet beweeg, hoe psychedelischer de wereld er uit gaat zien. Al sinds de tijd dat ik nog bij mijn ouders woonde verwonderde ik mij erover dat het zo moeilijk is om echt waar te nemen. Daar lag ik in mijn kamertje met mijn rug op bed te staren naar het plafond, liefst met wierook en de klanken van Their Satanic Majesties Request van de Rolling Stones. Daar raakte ik volstrekt fysiek uitgeput van het ontspannen. Nu doe ik wat minder mijn best dan vroeger. En zoals ik soms te ontspannen ben om adem te halen laat ik nu mijn ogen met rust om maar te staren en te staren…
Dan is er meer aan de hand dan een gewenning van staafjes en kegeltjes in mijn netvlies, omdat de zichtbare fysieke werkelijkheid een andere kwaliteit lijkt te krijgen. Ik zweef in een kleurige stille oplichtende wereld zonder betekenis, in een volstrekte neutraliteit, onbewogen. Opnieuw krijg ik het gevoel dat de wereld binnenstebuiten in elkaar zit. Dat de werkelijkheid inclusief mijzelf iets radicaal anders is dan ik gewend ben. Dat dit ook heel fysiek te ervaren, te beleven is. Dit soort flitsen en daaruit voortkomende ideeën zijn er de oorzaak van dat ik vaak met anderen in de clinch lig over wat realiteit nu eigenlijk is.
Dan sterft de muziek uit en is er applaus in Rust Wat. We pakken onze spulletjes en slenteren temidden van roezemoezende bezoekers tussen de bomen de zoele zomeravond uit. De maan staat in het eerste kwartier. De zomer is begonnen.
Gepost in 