My samasati

29 april 2020

The beauty of truth is that the moment you hear the truth something inside you responds, says yes. It is not an agreement of the mind, remember, it comes from your totality of your being. Every fiber of your being, every cell of your body, nods in tremendous joy, Yes!

Deze woorden van Osho vond ik vanmorgen in mijn mailbox. En elke keer krijg ik een andere korte tekst onder de kop My Samasati – mijn meditatie. Je kunt je daarop abonneren en krijgt zo elke dag een nieuwe tekst toegestuurd. Net zoals anderen graag elke dag een korte tekst uit de bijbel lezen. Het woord ‘meditatie’ is niet echt terecht, want eigenlijk kan je niet op iets mediteren omdat het een zijnstoestand is, een openheid waarin je voor alles ontvankelijk bent, wat alleen met een open en lege geest kan. Zeker in kerkelijke kringen is het woord de laatste decennia vervuild, gebruikt als wellicht aansprekend alternatief voor het bestuderen van iets, wat toch heel anders is. Studie vraagt om een mentale focus en meditatie is iets heel anders. Dat is loslaten en alles accepterend tot je laten komen, een ‘flow with the river’, ook als je merkt dat je liever tegen de stroom op zwemt. Dan gaat het er niet meer om of je het ergens mee eens bent of niet, maar om een onbevooroordeeld kijken naar dat wat is.

Mensen denken vaak dat je naar een goeroe gaat om iets te leren. Net zoals veel mensen het spiritueel vinden als je lange religieuze teksten uit het hoofd kan reciteren, wat volgens mij niet veel anders is dan je eigen hersens te spoelen. Nee, bij een meester ben je niet om kennis op te doen maar juist voor het tegengestelde, om te ont-leren. Want juist al dat weten is een versperring op het spirituele pad. Maar wat schiet je feitelijk op met al die kennis? Veel spirituele systemen geef ik het voordeel van de twijfel en ik ben de laatste om te zeggen dat mensen als Helena Blavatsky en Rudolf Steiner onzin verkondigen. Maar wat heb ik eraan? Ik moet toegeven best een fan van Max Heindel te zijn geweest en met rode oortjes zijn boek De wereldbeschouwing der Rozekruisers uitploos, een prachtig alles verklarend systeem. Maar toch. Het blijft kennis en wat schoot ik ermee op als ik weet dat er kosmische nachten zijn en dat we ons nu op het dieptepunt van zeven wereldtijdperken bevinden? Leidde dat me naar de weg naar binnen, naar eigen ervaringen, naar een weten in plaats van kennis?

Maar als een goeroe je geen kennis geeft, wat dan wel? Voor mij was dat herkenning van dingen die ik eigenlijk allang wist, een soort bevestiging van dat wat moeilijk onder woorden is te brengen en hooguit door poëzie en muziek is te verklanken. Osho zei vaak dat het om het oppakken van een vibratie gaat. Niet alleen met je hoofd maar met je hele wezen. Iets, nee alles trilt in je mee en zegt ‘Ja!’ Aan de ene kant blijft weinig over van dingen waar je zo graag in geloofde, maar aan de andere kant borrelt er een hoger weten op waarvan je met je hele wezen voelt dat het waarheid, realiteit is. Want je hele lijf juicht mee, van koude rillingen tot erotische gewaarwordingen toe. Het weten dat alles één is en je onlosmakelijk verbonden bent met alles, dat alles uiteindelijk stilte, leegte en vrede is. The grass grows by itself. Dan lijkt het alsof er eigenlijk niets te doen is, maar juist dan rijst uit de bron het goede, ware en schone op, het juiste handelen en creativiteit. Dan bega je vanzelf Boeddha’s achtvoudige pad.

Dat is niet iets dat een ander je kan leren, maar je kunt je wel laten inspireren door anderen. Dat kan een verlicht of gerealiseerd iemand zijn, maar ook de buurvrouw, of een spelend kind. Of muziek. Of de geur van de sering die nu bloeit. Als je jezelf vergeet bestaan er geen problemen meer. Zoals Osho vaak zei: ‘Life is not a problem to be solved, but a mystery to be lived.’