The Beatles
18 januari 2023
Een leven zonder Beatles is voor mijn generatie ondenkbaar. Ik moest ook alles van ze hebben, wat niet altijd mogelijk was omdat ik daar te weinig geld voor had. En wat ik verzamelde was dus allemaal vinyl onder de naald van mijn grammofoon. Eerst nog mono, later stereo. Beatles for Sale was mijn eerste album, wat toen een LP en volgens Hitweek elpee heette. In het schoolkrantje schreef ik enthousiaste verhalen over de Fab Four, en tijdens een godsdienstles vergeleek ik in een spreekbeurt The Beatles met The Rolling Stones: het verschil tussen Yesterday en Satisfaction gaf aan welke groep volgens mij de beste was. Want als Beatlesfan kon je geen fan van de Stones zijn en omgekeerd. Hoewel ik – ongehoord als dat was – óók een Stonesfan was, heb ik The Beatles altijd muzikaler gevonden. Toch kon je er indertijd niet van dromen dat het Liverpoolse viertal ooit eens klassieke muziek zou worden, want hoe moest je dat ten gehore brengen zonder John, Paul, George en Ringo?
Maar de songs van The Beatles leven nog steeds, en dat doet me goed. Misschien ook bij gebrek aan beter, want de hedendaagse popmuziek haalt het niet bij die uit de jaren zestig en zeventig. Natuurlijk zijn er ook vandaag de dag goede groepen, maar er is nooit meer zo’n muzikale explosie geweest als toen. Die eindigde toen de Bee Gees zich in discomuziek stortten in plaats van meer van die prachtige liedjes te zingen waar ze mee begonnen zijn. Des te mooier is het om mee te maken dat zelfs een halve eeuw na dato nieuwe generaties songs van The Beatles spelen. Het beste voorbeeld daarvan zijn The Analogues, die alle 212 nummers zo exact mogelijk ten gehore hebben gebracht, hoewel het bijna onhoorbare gniffelende lachje na het woordje ‘writing’ in Maxwell’s Silver Hammer ontbreekt. Maar laat ik niet oor gaan kniezen. Luister eens naar hun Penny Lane en zoek de verschillen met het origineel.
Een nog jongere generatie, de REO brothers, brengen dit lied ook prachtig ten gehore, zij het met wat elektronische ondersteuning. Ontroerend om dat te zien en te horen. Velen brengen songs van The Beatles op hun eigen manier ten gehore. Les Brünettes zingen Penny Lane a capella terwijl ze door de Liverpoolse straat wandelen. Amir Darzi en Lital Regev zingen het lied thuis, net als Gabe die wat gitaarspel dubt. Voorlopig blijft de Fab Four onsterfelijk. Met hier en daar een misser zing ik alle liedjes mee. En als ze in mijn hoofd spelen draait de elpee tijdens wat afleiding rustig onbewust verder om een paar nummers later de draad weer op te pikken. The Beatles straalden na de burgerlijkheid van de jaren vijftig vrolijkheid en optimisme uit, en gingen hun eigen langharige weg. Ik herinner me nog dat ik verontwaardigd was toen Dolf van der Linden van het Metropole Orkest voorspelde dat The Beatles wel weer snel vergeten zouden worden. Wie kent het Metropole Orkest nog?
Als er één groep is die de jaren zestig inluidden waren het The Beatles wel. Maar de Beatlesmania werd hen in 1966 te machtig zodat ze moesten stoppen met optreden. Dat was niet het einde van de groep, want nu konden ze zich op het werk in de inmiddels legendarische Abbey Road studio’s concentreren met mogelijkheden die tijdens een concert lastig te realiseren zijn. Misschien is in de rockmuziek Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band wel het eerste concept-album, ‘een muziekalbum rond een bepaald thema, dat instrumentaal, compositorisch, verhalend of lyrisch kan zijn,’ zoals Wikipedia dat beschrijft. Vanaf die tijd kregen ook de hoezen van de LP’s als deel van het concept meer zorg. In het naamloze dubbelalbum uit 1968, dat ‘The White Album’ wordt genoemd, werden foto’s van de vier Beatles meeverpakt en zelfs op ieder exemplaar een uniek vijf- of zescijferig nummer op de hoes gestempeld. Ik weet niet meer welk nummer mijn exemplaar had. Soms gooi je dingen weg die je had moeten bewaren, net zoals je soms zoals ik dingen bewaart die je beter weg kunt gooien. Maar als iets in je hart zit maakt het eigenlijk niet zoveel uit.
De meer politieke John is in 1980 vermoord. De meer spirituele George overleed in 2001. Maar The Beatles leven nog steeds omdat ze onsterfelijk zijn geworden. Ik ben blij dat ik tot de generatie behoor die dat allemaal heeft mogen meemaken. Nog steeds geniet ik van hun muziek, waarbij veel nummers hun eigen herinneringen oproepen aan een tijd waarin geloof, hoop en liefde nog heel gewoon waren.
Gepost in Muziek
