Gelukkige generatie
17 januari 2024
Zondag verzamelden we weer, de club babyboomers die elkaar kennen van de campus Uilenstede in Amstelveen waar ze in 1968 op een afdeling op de zevende verdieping neerstreken. Zelden heb ik me zo thuis gevoeld als daar. De aanhang die toen nog gevonden moest worden komt altijd mee op onze reünies. We waren in een gereserveerd zaaltje in Museum Het Schip in de Amsterdamse Spaarndammerbuurt, gewijd aan de Amsterdamse School. Veel had ik een maand geleden nog gezien in de serie Van krot tot vinex bij NPO start. Vroeger hadden ouderen het altijd over hun ziektes en kwalen, maar nu zijn we dat zelf, concludeerden we grijnzend. Toch kwam er maar één van ons in een rolstoel. Er werden drie driepotige wandelstokken gescoord waarop je ook kon zitten. Want er hoorde natuurlijk ook een rondleiding bij om te zien hoe mensen een eeuw geleden woonden in kleine donkere ziekmakende kotten in erbarmelijke omstandigheden, en om te horen hoe de woningbouw toen wat socialer werd want met zieke arbeiders was het moeilijk werken. En natuurlijk ook om de prachtige bouwstijl te bewonderen, want ook de lagere klassen mochten best mooi wonen.
Het lijkt alsof we er best lol in hebben om over onze aftakelingen te praten. En ik kon het niet nalaten te zeggen dat we eigenlijk een gelukkige generatie waren. Onze ouders leefden tijdens de Tweede Wereldoorlog met alle ellende van dien. En op generaties na ons hoefden we ook niet jaloers te zijn want die krijgen van alles voor hun kiezen zoals de klimaatcrisis, het gebrek aan woningen en soortgelijke neoliberale ellende. Wij zaten ons hele leven maar vrolijk te zijn of – nog erger – zomaar zorgeloos van het leven te genieten. Ja, wij verheerlijken onze generatie die nog heeft leren rekenen op school, die boeken lazen en nog niet murw gemaakt werden door sociale media en visieloze politiek. Toen er nog verhalen waren waar we in geloofden en die ons inspireerden. Toen onze ouders ons toestonden om zélf te leven en te ravotten in plaats van door strakke tijdschema’s door overbeschermende ouders van hot naar her gesleept te worden. Toegegeven, we hadden de dreiging van de atoombom en de Vietnamoorlog, maar er was ook een creatieve explosie die tot vandaag de dag ongeëvenaard is. Wij hadden The Beatles, Woodstock en Kralingen en een jointje roken of trippen was eerder vanuit een ideologie dan dat het als genotsmiddel diende.
Vriend zegt wel eens dat het wél onze generatie was die op latere leeftijd alles heeft laten verslonzen, bijvoorbeeld toen het klimaat een decennium later opeens een probleem bleek te zijn. Dat is gedeeltelijk waar, want indertijd waren er ook rechtse krachten met corpsballen die elkaar hun leven lang handen boven elkaars hoofden zouden blijven houden en elkaar baantjes in politiek en bedrijfsleven zouden gaan toespelen. Rechtse mensen waren per definitie egoïstisch en dom, iets wat ik tot vandaag de dag nog steeds vind. Het kan geen toeval zijn dat universiteiten meestal meer links dan rechts zijn. Maar er waren in de jaren zestig wel protesten, relletjes en opstanden, vrouwen- en homo-emancipatie. Dat kon allemaal zonder sociale media. En laten we niet vergeten dat veel oosterse spiritualiteit zoals Zen indertijd een flinke boost kreeg. Waarbij ik eerlijk moet toegeven dat het meeste van wat tegenwoordig onder de vlag van spiritualiteit rondwaart niet veel anders is dan een subtiele egotripperij. Desalniettemin gaf de geest van de jaren zestig niet alleen seks, drugs en rock ’n’ roll, maar ook geloof, hoop en liefde.
Wij leefden in het mooiste decennium van de vorige eeuw en werden daardoor gevormd. Maar het is niet eerlijk! Het is even oneerlijk als dat velen in door klimaat en oorlog geteisterde delen van de wereld wonen. Terwijl ik hier maar lekker op mijn iPad zit te schrijven nadat ik gisteren nog De wereld in Ter Apel op bed lag te bekijken. Ik kan mij daarover natuurlijk schuldig gaan voelen, maar het is beter om blij en dankbaar te zijn dat ik op de juiste tijd op de juiste plek ben geboren. In omstandigheden als de onze ben je bijna verplicht om van het leven te genieten. Want anders blijven er helemaal geen gelukkige mensen meer over, en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Soms denk ik dat gelukkig zijn een van de moeilijkste dingen is waartoe een mens in staat is, net zoals ontvangen vaak moeilijker is dan te geven.
Gepost in Uit mijn leven
