Oom
16 maart 2007
Vandaag is mijn neefje jarig. En dan moet ik altijd denken aan de dag waarop ik dat voor het eerst hoorde, in 1973. Bij Toon, die in zo’n chique witte torenflat aan de Van Nijenrodeweg in Amsterdam zijn eigen onderzoeksbureau had. Die me een tijdje in dienst had om zijn rapporten met behulp van zijn bolkopschrijfmachine en secuur knip- en plakwerk mooi vorm te geven. Sindsdien is het opmaken van drukwerk altijd een hobby van me gebleven. Toon was een stuk ouder dan Alex, Pim en ik die daar regelmatig over de vloer kwamen, en we noemden hem dan ook vaak oom Toon. Dat vond hij helemaal niet leuk. Want hij wilde graag bij ons jongeren horen, zoals wij graag bij de betere standen wilden verkeren. En daar, op de negende verdieping, vertelde oom Toon me opeens met een glunderend gezicht dat ik oom was geworden. Mijn moeder had hem gebeld en het hem verteld.
O…
Wat was een oom eigenlijk? Mijn broer had een zoontje gekregen. Maar ik had nooit contact met mijn broer, en tussen mijn moeder en mijn broer boterde het ook niet echt. Eigenlijk geloofde ik helemaal niet in familierelaties, en daarom zei het me ook niet veel. Je vrienden zijn je familie en je familie zijn je vrienden, zo simpel lag dat voor mij. En tot vandaag de dag voel ik zoiets, en moet ik bij termen als neef en zwager nog altijd heel lang nadenken. Mijn Wijze Tante is de dochter van een broer van mijn grootvader en ik zeg altijd dat ik een achterneef van haar ben, maar of dat echt klopt… Ik weet het niet. Misschien ben ik wel een oud-achterneef, of een bet-achterneef of zo. Wie interesseert het? Ik was dus oom, vanaf die 16de maart 1973, maar ik kwam niet op het verste idee om iemand daarover te gaan bellen om te feliciteren of zo. The Dark Side of the Moon van Pink Floyd was net uit, en ik genoot van nummers The Great Gig in the Sky en Brain Damage.
Het was een decadente periode waarin ik genoot van sex, drugs and rock-’n-roll. Ik was gestopt met mijn doctoraalstudie psychologie aan de Vrije Universiteit (waar zelfs parapsychologie als bijvak was geaccepteerd) en deed uiterst mijn best om me niet om de toekomst te bekommeren. Bij oom Toon verdiende ik geld om van te leven. Het was de tijd waarin nog niemand sprak van ongewenste intimiteiten op de werkvloer. Wat ons betreft waren die trouwens niet ongewenst, hoewel ze soms wel het werk bemoeilijkten waarvoor ik was aangenomen. Zeker als er bij tijd en wijle een joint bij kwam. Joint! Wie kent dat woord nog? En wat was het eigenlijk een mooi woord: je rookte met zijn allen iets waardoor je met elkaar werd verbonden. Drugs waren toen nog magische middelen met een ideaal, middelen waarmee je iets trachtte te bereiken dat je tegenwoordig instant verlichting noemt. We lazen De Psychedelische Ervaring, van Timothy Leary en anderen, dat gebaseerd was op het Tibetaanse Dodenboek, maar of we die teksten echt begrepen betwijfel ik achteraf.
Vanaf dezelfde bank waarop ik zat toen ik hoorde dat ik oom was, maakte ik in die tijd de mooiste duiksprong van mijn leven. Bijna over de lage tafel heen, naar een voor mij onweerstaanbare jongen die het gelukkig wel leuk vond om zo onverwachts overvallen te worden. Zo simpel ging dat in die tijd. Zelfs Pim, die in het algemeen toch een hetero was, kon het niet nalaten onzedelijke handelingen te verrichten toen we samen met oom Toon in één bed sliepen – vraag me niet hoe we daar beland waren. En toen oom Toon op vakantie was moest ik zijn flat beschermen tegen Alex, die er een lsd-party wilde organiseren. Het was de tijd waarin ik uitdagend in strakke, blote kleren – rode corduroy broek, te kort geel velours hemdje, blauw hesje, that’s all – er ook wel een beetje om vroeg om gebruikt te worden. Werk, seks, muziek, drugs… het liep allemaal door elkaar heen. Een maffe tijd, maar ook een tijd die ik niet gemist zou willen hebben.
Intussen is mijn neefje ouder dan ik toen was, en ben ik ouder dan oom Toon toen was. Mijmeringen op een halfzonnige dag waarop ik me herinner hoe ik bij oom Toon oom werd.
Gepost in Uit mijn leven
